se kattebak toe en stap om na die bestuurderskant. Toe sy inklim, vasgordel en die ruit afdraai, buk Eleni af. “Onthou, Pamina,” sê sy, “niks sal ooit verander voordat jy eerlik is met jouself nie.”
Soos sy met die wegry vir die Griekse vrou waai, sluk sy met moeite verby die knop in haar keel. Sy kyk vlugtig na die delicious monster op die passasiersitplek. Die blare wat al geel vlekke begin kry, lyk soos tie-dye. “Well, I guess it’s just me and you,” sê sy wrang. Dan draai sy af in Kloofnek, verder die onsekerheid in.
Die verkeer van Tamboerskloof na die stadskern is nou meer druk. Tipies Kaapstad wat vroeg begin afskakel: Mense is al besig om van die werk af huis toe te gaan, gym toe te gaan, selfs al uit te gaan. Pamina het nie ’n cooking clue waarheen sý moet gaan nie. Sy ry doelloos rond, straatop en straataf. Daar’s nie ’n kans dat sy na een van haar pelle toe kan gaan nie, almal het mans en babas en goeie beroepe en huise en sy sal na ’n total failure voel. Want dis wat sy is: ’n fokken failure.
Sy ry vir die tweede keer op in Kloofstraat, verby die Checkers, draai in by Upper Union en gaan hou onder ’n boom stil. Vir ’n lang ruk sit sy net in haar kar, maar die Opel bak soos ’n oond in die Kaapse hitte en sy besluit om uit te klim vir vars lug en ’n entjie te gaan stap sodat sy kan dink oor haar volgende move.
Sy kry steeds warm en is dors en besef dat sy die hele dag nog niks geëet het nie. Dan stap sy byna vas in ’n swartbord-esel op die sypaadjie en lees: Buy 1 Fokof Lager get 1 free! Sy kyk op en sien die Van Hunks-restaurant en -kroeg soos ’n oase voor haar verrys.
2
_ _ _ _ _ _ _
“Vinger alleen”
“Hoe oud lyk sy vir jou?”
Pamina hoor stemme. En die gekrys van seemeeue. Sy lê op haar maag met haar kop skuins op ’n kussing. Haar hare wat oor haar gesig lê, ruik na sigaretrook. Dit, en die suur nasmaak van alkohol in haar kurkdroë mond, maak haar naarder as wat sy reeds voel.
“Dertig?” ’n Onentoesiastiese meisiestem.
“Nee, man, ek skat so twenty-five. Jy kan ’n vyfrand van daai gat af bons.” ’n Manstem.
Haar oë voel te droog om oop te maak. Droom ek? wonder sy. Sy kry die aardige gevoel dat hulle besig is om háár te bespreek.
“Dit lyk asof sy lekker knoppe kan hê.” Nog ’n manstem.
Sonder om behoorlik te dink, swaai sy om, sit regop. Knipper haar oë teen die vroegoggendlig wat by ’n groot oop skuifdeur langs haar instraal.
“Ek was reg, kyk daai knoppe!” kom dit van ’n swartkop-ou wat met ’n botteltjie bier in die hand op die balkon buite die skuifdeur staan. Sigaret in die ander hand. Langs hom is ’n rooikopman en ’n beeldskone slanke meisie met lang, gladde donker hare en ’n baie kort rokkie wat teug aan ’n sigaret. Sy lyk asof sy ’n model moet wees, maar sy het hopeloos te veel grimering aan.
Agter die mense op die balkon breek die daglig oor die blou see waar branders teen rotse klots. Oral op die lang balkon staan en lê leë bierbottels.
Waar de hel is sy?
Dan eers besef sy: Sy is kaal.
“Fok!” skree sy, en gryp die laken wat in ’n bondel langs haar lê, hou dit voor haar bors vas.
“So jy en Freddie het gisteraand fun gehad?” Dis die swartkop-ou wat praat, hy dra ’n denim-onderbaadjie vol silwer studs en lyk asof hy die rol van ’n rebel in ’n 1950’s-fliek moet speel. Hy lyk half bekend en sy verbeel haar sy het hom gisteraand ontmoet saam met … Freddie … Freddie … Die naam val soos ’n pennie met ’n té harde klingel in haar kop wat nog dik is van tequila.
Frederick den Hartog. Die kitaarspeler van Die Heuwels Fantasties.
Fok!
“Waar … waar is Fred?” Pamina klem die laken stywer voor haar bors, trek dit op tot onder haar kieliebakke.
“Ou Freddo is al vroeg vanoggend lughawe toe. Speel vanaand ’n show in Jozi,” kom dit van die rooikopman wat vir haar ál meer bekend begin lyk. Sy onthou nou hoe hulle laas nag hier op die balkon in die donker gesit en gesels en bier drink het …
Sonder om iets te sê, begin Pamina om haar klere bymekaar te skraap, ruk haar rokkie oor haar kop en soek naarstig na haar panty, terwyl die mense op die balkon haar steeds bekyk soos ’n aap in ’n dieretuinhok. As sy net haar donderse panty kan opspoor … “Hoor ’ie, jy hoef nie nou te gaan nie, man! Kan ek vir jou nog ’n bier kry?” vra die swartkop-ou. “Fred worry nie as ons hier die jol aan die gang hou terwyl hy weg is nie.” Sy onthou nou die ou se naam is iets soos Phoenix … nee, Arizona … nee, hel, wie se naam is Arizona? Dan onthou sy: Vegas. Hy’t hom gisteraand aan haar voorgestel as Vegas.
En weer wonder sy: Waar de hél is sy? Fred se plek? Maar waar is dít nogal?
“Dis oukei, thanks,” sê sy vir Vegas en gryp haar handsak wat in die hoek van die kamer lê. Die panty moet sy maar los. “Ek dink ek moet liewer gaan.”
Pamina stap uit die kamer en in die gang af. Uit die badkamer kom ’n ou gestap wat slegs vaagweg bekend lyk, maar hy groet haar: “Howzit, Pamina.”
Wat op aarde het als gisteraand hier gebeur? Sy gaan in die badkamer in en trek vinnig die deur agter haar toe. Eers vat sy ’n paar slukke water uit die kraan en sien dan hoe sleg sy lyk toe sy opkyk en haar weerkaatsing in die spieël bo die wasbak aanskou. Sy is nie juis verbaas nie, sy lyk so kak soos wat sy voel. Haar grimering is gesmeer en daar is slaaplyne op haar gesig. Sy maak die badkamerkassie oop en is verlig om ’n bottel Listerine daarin te sien. Terwyl sy ’n teug daarvan heen en weer in haar mond spoel, piepie sy, dan spoeg sy die mondspoel in die wasbak uit en betree weer die gang om die res van haar walk of shame so gou moontlik afgehandel te kry.
Op die L-vormige sitkamerbank in die leefarea sit-lê nog ’n modelmooi meisie in slegs ’n T-hemp en panty verveeld voor die TV, besig om met ’n afstandbeheerder deur programme op Netflix te soek. By haar voete aan die ander kant van die bank lê ’n getatoeëerde meisie in ’n goue sequin-rokkie en slaap – haar boud steek uit en dit laat Pamina effens beter voel oor die feit dat almal op die balkon háár boude gesien het.
Sy bereik die voordeur, draf af met ’n paar stelle trappe en stap deur die gebou se indrukwekkende marmervloer-ingangsportaal uit in die straat, deins terug vir die skerp sonlig. Dis nog skaars daglig, maar dis al vrek warm. Sy moet haarself eers oriënteer, haar oë soek vir bakens sodat sy kan aflei waar in die stad sy min of meer is. Rondom haar, tussen bougainvilleabosse en palmbome, is indrukwekkende huise en Art Deco-woonstelkomplekse. Luukse karre spoed verby. Dan lees sy bo die deur van ’n kompleks: Bantry Bay Pharmacy. Fok! Sy’s in Bantry Bay. Dis tussen Fresnaye en Clifton. Haar kar staan geparkeer al die pad in Gardens, oorkant Van Hunks. Meteens onthou sy gisteraand se dronk Uber-rit saam met Fred hierheen.
En hulle ontmoeting in Van Hunks.
Hoe sy ná die tweede Fokof Lager alleen by die toonbank in die rokerige kroeg gesit het en skielik langs haar gehoor het: “Hey buddy, ek het hierdie ekstra tequila, wil jy dit nie drink nie, want jy lyk fokken sad.”
Sy het die shot by hom gevat en dit was die begin van die einde.
Sy grawe in haar handsak vir haar selfoon en probeer
