maar sy wil byna glo dat sy geregtig is op net een ou fokken wonderwerkie ná als wat die afgelope vier-en-twintig uur gebeur het. Of is wonderwerke ’n mens nie beskore as die kak wat jou kant toe kom jou eie skuld was nie?
Toe sy Witwaterbaai al in die verte kan sien, begin sy al hoe meer angstig word. Nie net oor die feit dat haar kar nou reeds waarskynlik slegs op petroldampe ry nie, maar oor die gedagte aan by die huis aankom. Die gedagte aan haar ma-hulle, en veral aan Aidan. En aan die herinneringe aan Dirk wat nog om die dorp hang …
Meteens gee die kar ’n effense rukkie wat yskoue naaldeprikke van skrik deur Pamina se lyf stuur.
Dan nog een.
En dan is dit asof die enjin iets probeer sê, maar hakkel. En Pamina besef sy sal nou van die pad moet aftrek.
Vir ’n lang ruk sit Pamina net in haar kar en staar voor haar uit. Sy is papnat gesweet en haar kop klop nog van die babelas. Sy krap in haar handsak en vind ’n selfoonlaaier, maar die fokker wat by haar kar ingebreek het, het die adaptor vir die laaier uit die sigaretaansteker in die dashboard gesteel. Al wat hy vir haar gelos het, buiten die hartseer potplant, is ’n leë McDonald’s-papiersak wat al drie dae op die agtersitplek lê. Pamina strek terug, tel die sak op en maak dit oop. Binne-in is ’n opgefrommelde geel bolletjie waspapier waarin ’n cheeseburger was, ’n paar papierservette en ’n aartappelskyfie-sakkie met nog twee verlate, olierige chips in. Sy sit die een chip in haar mond, maar spoeg die bitter ding dadelik uit. Sif. Hier sal sy van die honger en dors sit en doodgaan.
Sy haal die opgevoude servette uit die sak uit en vee oor haar klam voorkop en onder haar arms daarmee droog, smyt dit terug in die sakkie en frommel die hele besigheid gefrustreerd op voor sy dit teruggooi op die agtersitplek. Sy sal maar moet stap. Die son gaan haar spierwit kantoorvelletjie skroei, maar hopelik sal sy langs die pad ’n stuk kartondoos of iets optel waarmee sy die strale sal kan afweer. Fokkit. Hoe de fok het sy tot hier gekom?
Net toe sy die kardeur wil oopmaak, sien sy in haar truspieëltjie ’n wit bakkie op die horison aangery kom. Moet sy uitklim en waai? Sê nou dis ’n sexual predator! Sy is totaal en al uitgelewer – hier is geen teken van ander mense nie.
Die bakkie ry stadiger, ry verby haar en trek voor haar kar van die pad af, in ’n stofwalm en met wiele wat girts op die fyn klippers. Teen die agterkant is die naam Soetfontein in goue letters. Soetfontein. Die Louws se plaas. Daar kon netsowel Dirk agterop die bakkie gestaan het, so groot laat die naam haar skrik. Maar dit kan tog nie Dirk wees nie, Dirk is lankal hier weg. Dit moet sy pa wees, of ’n voorman. Net nie Dirk nie. Asseblief tog net nie hy nie.
Maar toe ’n gespierde, bruingebrande voorarm die deur aan die bestuurderskant oopmaak, spoel die besef soos ’n yskoue brander oor haar: Dit ís Dirk. Dirk fokken Louw.
Are you fucking kidding me? dink Pamina terwyl hy uitklim. In sy linkerarm hou hy ’n baba-skaaphondjie vas wat piepklein lyk teen sy breë skouers en lang lyf. ’n Grys T-hemp span om sy bolyf, sy jeans sit beter aan sy lenige bobene as ooit en ’n dag oue stoppelbaard maak ’n skadu op sy hoekige kakebeen. Sy ligbruin hare is langer as wat sy onthou en wip sorgeloos oor sy voorkop soos hy aangestap kom. Daar’s geen meer teken van seunskindgeit nie, besef Pamina terwyl haar hart in haar keel kom sit. Van alle mense moet die een wat haar hier uitgedryf het die eerste een wees wat sy sien toe sy terugkom. Hoe dan nou anders? Dis nie asof haar dag enigsins kakker kan word nie.
Dirk stap sy nonchalante Camel-man-stap na die Opel toe, terwyl hy die hondjie in die waai van sy arm se kop krap. Hy lyk vir haar soos ’n celebrity op ’n kalenderfoto of ’n ou Huisgenoot-middelblad. Vir wat moet hy nog boonop ’n oulike hondjie by hom hê!
Hy kom staan langs haar oop ruit en ’n stoute trek gaan rus skeef in sy mondhoek. Sy weet hy herken haar.
“Is als oukei hier?”
Die simpel vraag pis haar summier af en als waaroor sy al die afgelope elf jaar broei, borrel in haar op. Is dit al wat hy kan sê? Sy stoot die deur so haastig oop dat hy opsy moet spring. Binne ’n oomblik is sy buite die kar en haar gesig amper teenaan syne. “Lyk dit oukei? Dink jy ek sit hier en vergaan in die son omdat dit vir my lekker is?”
Sy skewe glimlag wyk nie en dit lyk byna of hy haar boosaardigheid amusant vind. Daardie fokken ongeërgde, sexy glimlag.
Nou voel sy sleg dat sy so afgegaan het. Sy staan ’n entjie terug. “Middag, Dirk.”
“Pamina Vermaak. Ek het gewonder of ek jou ooit weer hier gaan sien.”
“O, is dit? Ek dog jy sit in Johannesburg?” Shit, sy wou nie weggee dat sy hom al op Facebook gestalk het nie.
Dit lyk nie of hy verbaas is dat sy van sy doen en late weet nie. “Ek kyk vir ’n rukkie na die plaas en na dié outjie,” hy kyk deernisvol na die soetgesig-hondjie, “terwyl my ouers in Europa rondtoer. En jy?”
“Ek het … kom kuier.” Sy klink nie eens vir haarself oortuigend nie.
“Jy bedoel seker jy wóú kom kuier.” Hy knik na die morsdooie kar. Steeds daardie bleddie glimlag op sy beeldskone gesig.
“My kar se petrolmeter is temperamenteel.”
Hy loer skuinsweg na die dashboard. “Kom,” sê hy dan vriendelik-bevelend en stap na sy bakkie, waar hy ’n sleeptou van agter die voorste sitplek te voorskyn bring. “Klim solank voor in, waar dit nog lekker koel is van die aircon.” En sonder om haar tyd te gee om teen te stribbel, begin hy die Opel met die tou agter aan die groot bakkie se sleepstang vasmaak.
Pamina staan in die leefvertrek van die Louws se groot plaashuis. Imposante Franse deure maak oop na ’n agterstoep wat uitkyk oor die groen wingerdlande. Toe hulle hier aankom en Dirk haar kar na die skuur toe sleep, het sy haar dadelik verskoon om na die gastebadkamer toe te gaan, waar sy haarself vinnig en na die beste van haar beperkte vermoë probeer opknap het. Met ’n natgemaakte vinger het sy die donker grimeringkringe onder haar oë afgevee en toe met haar hande haar hare probeer reguit kam. Sy het toiletpapier natgemaak en oor haar sweterige armholtes gevee, gesoek na deodorant en, toe sy niks kry nie, ’n droë koekie pienk seep in die plek daarvan gebruik.
Nou staan sy en staar na die boonste dam se kant toe en onthou hoe hulle as tieners oor naweke daar in die koel water geswem het. Sy onthou hoe Dirk se plat, gespierde maag teen haar lyf gevoel het toe hy haar die eerste keer in die dam nader getrek en gesoen het. Hoe hy hard geword het teen haar onderlyf. Hoe sy hand afgegly het tot tussen haar bene en sy vinger soekend by die naat van haar bikinibroekie ingegly het.
“Waaraan staan en dink jy so diep?”
Sy stem ruk haar terug na die hede. Hoe het hy so saggies ingekom? Sy kan voel hoe gloei haar wange toe sy haar kop kant toe draai om na hom te kyk. “Ag, sommer aan … toe ons tieners was.”
“Ek dink baie keer daaraan.” Hy staan nader aan haar en sy ruik die bekende speserygeur van sy lyf.
Die volgende oomblik voel sy sy lyf styf teen haar rug. Sy hande gly stadig van haar skouers af na haar elmboë. Sy kry hoendervleis en haar lyf se reaksie op sy aanraking maak haar summier die moer in. Sy wil baklei. Mét hom en téén die effek wat hy op haar het.
“Kyk, Dirk,” sy draai om en sorg dat daar ’n spasie tussen hulle lywe kom, “ek waardeer dit dat jy my uit
