weer te voorskyn kom, sien Saartjie hy hou ’n tennisbal vas. Dit is ’n bal wat sy in die laai gebêre het.
Apie loer weer vlugtig na haar, maar kom nie agter dat sy hom in die spieël dophou nie. Hy prop die tennisbal nou vinnig voor by sy hemp in en maak dan vir ’n paar oomblikke weer asof hy in die netbalfoto belangstel.
Uiteindelik sê Apie: “O wel, ek het ook baie werk, jy weet,” en beweeg na die deur toe.
Saartjie glimlag effens. Net toe hy by die deur kom, draai sy om en sê hard: “Haai!”
Apie swaai om.
“Hè?”
“Ek sê haai.”
“Haai wat?”
Apie kyk na haar. Hy hoop maar net sy sien nie die ronding van die tennisbal wat nou teen sy maag lê nie.
“Kom hier,” sê Saartjie en wink hom met haar hand nader.
“Wat wil jy hê?” brom hy. “Ek het ook baie huiswerk, jy weet.”
Hy stap nogtans nader. As hy nou sommer net omswaai en vir die vale weghardloop, sal sy mos agterdogtig word.
Apie staan voor sy suster. Hy vou sy arms en laat rus hulle op die bal om dit weg te steek.
“Wat het jy daar uit my laai gegryp?” vra Saartjie reguit.
Apie lyk baie verbaas. Het sy dan oë agter in haar kop?
“Waarvan praat jy?” vra hy. Om vir haar te wys hy het niks gedoen nie en is heeltemal onskuldig en ook nie bang nie, maak hy nou suisgeluide deur die opening waar sy twee voortande moes gewees het.
Saartjie sê net kil: “Ek vra jou ’n eenvoudige vraag. Wat het jy daar uit my laai gevat?”
Apie kan die affêre glad nie verstaan nie. Hoe op aarde kon sy hom gesien het? Maar sy moes, want sy ruik duidelik lont.
“Hoe weet jy ek het iets gevat?” vra Apie.
“Ek het gesien hoe jy dit doen.”
“Hoe kon jy my gesien het? Jy’t mos nie oë agter in jou kop nie.”
“Dis wat jy dink.”
“Jy bedoel jy het?”
“Natuurlik het ek.” Daar is ’n glimlag om Saartjie se mond.
Vir ’n oomblik glo Apie haar amper. Sy oë is groot. Hy wens Saartjie wil haar kop draai sodat hy kan kyk of daar oë agter in haar kop is. Dan besef hy hoe belaglik dit is. Hy gee ’n verleë laggie en sê: “Jy dink seker jy’s snaaks, nè?”
“Nee,” sê Saartjie en hou haar hand voor haar uit. “Gee terug wat jy daar uit my laai gehaal het.”
Apie aarsel nog. Hy wonder of hy die ou tennisbal maar moet teruggee – of sal hy ontken dat hy dit gevat het? Hy wonder hoe de joos sy kan weet hy het iets uit die laai gehaal.
“Sê nou maar net ek het iets gevat,” sê hy en kyk half vermakerig na haar. “Weet jy wat dit is?”
“Natuurlik weet ek.”
“Nou wat is dit?”
“’n Tennisbal.”
Apie se oë rek groot. Hoe op aarde kon sy hom gesien het? Sy weet sowaar van alles! Hy besluit om die bal maar vir haar te gee. Dit help nie hy ontken hy het dit nie.
Hy druk sy hand voor by sy hemp in en haal die tennisbal vinnig uit.
“Dè!” sê hy. “Vat die ou ding.”
Saartjie sit die bal by haar boeke op die tafel neer.
“Jy sit nie weer jou hande in my laai nie, verstaan?” sê sy en voeg dan by: “Toe nou, weg is jy. Kan jy nie sien ek is besig nie?”
Apie draai om. Hy sal maar loop. Hier is tog niks om te doen nie. En as hier iets te doen is, dan sien Saartjie dit!
Hy draai om en so met die draaibeweging sien hy homself in die groot spieël in die hoek van die kamer. Nou verstaan hy. Saartjie het hom natuurlik in die spieël gesien!
“Jy dink seker jy’s snaaks, nè!” sê hy vies vir haar. Sy tongpunt wip in en uit by die opening waar die twee voortande vroeër was en hy maak vir die soveelste keer sisgeluide daardeur.
Saartjie kyk om na Apie. Hy lyk baie omgekrap. Hy wikkel sy sproetneus nou ook op en af om haar goed te laat verstaan hoe kwaad hy is.
“Hoekom dink ek miskien ek’s snaaks?” vra sy.
“Omdat jy sê jy’t oë agter in jou kop – en jy’t my heeltyd in die spieël gesien! Jy dink seker ek’s ’n pampoen, nè?”
“Ek dink dit nie.”
“Hè?”
“Ek weet dit.”
“Weet wat?”
“Dat jy ’n pampoen is,” sê Saartjie saaklik.
Apie lyk tog te snaaks met sy tongpunt wat so in- en uitwip by die opening in sy ry voortande en sy sproetneus wat so op en af wikkel. Hierdie gebare moet wys hoe woedend hy is en dit moet Saartjie groot laat skrik, maar sy lag net.
Apie wil haar graag op haar plek sit. Hy wonder wat hy kan doen. Sy dreigemente en gesigtrekkery help blykbaar nie. Sy suster lag hom net uit.
Omdat hy nie weet wat om te doen nie, probeer hy nou geheimsinnig lyk en brom: “Toemaar, jy sal sien.”
“Wat sal ek sien?” vra Saartjie laggend.
“Jy sal sien wat jy sal sien,” mompel Apie en wikkel sy sproetneus weer vinnig op en af.
Dan swaai hy om en stap vinnig by die kamer uit. Hy dink hy het haar nou darem ’n bietjie skrikgemaak. Sy gaan lank sit en wonder en bang wees oor wat dit is wat sy sal sien.
Apie se dreigement het natuurlik geen uitwerking op Saartjie nie. Sy skrik nie vir hom nie.
Saartjie werk nog ’n rukkie en dan is sy klaar. Sy besluit om vir Anna te gaan kuier.
Saartjie trek haar skoolklere uit en dra nou ’n kniebroek. Daar is ’n rooi kep op haar donker kortgeknipte krulhare. Sy loop haastig by die huis uit.
By die voorhekkie gaan staan Saartjie ’n oomblik stil. Aan albei kante van die hekkie is die sypaadjie vir ’n hele ent met betonblokke geplavei. Tussen die vierkante is daar stroke sement.
Toe die munisipaliteit hierdie deel van die sypaadjie ’n paar jaar gelede so geplavei het, het Saartjie besluit sy gaan nooit op die beton loop nie. Nee, sy sal altyd spring – van die een blok na die ander – en as haar voet aan die sement tussen die betonblokke raak, sal sy weer van voor af begin.
Saartjie
