nie, maar sy voel as sy ophou spring en sy verbreek die belofte wat sy aan haarself gemaak het, sal daar iets vreesliks met haar gebeur.
Saartjie sug. Sy besluit sy sal op haar verjaarsdag ernstig oor hierdie simpel besigheid moet nadink en besluit of sy nie maar met die springery kan ophou nie. Sy is dan mos al vyftien en dit is mos nie mooi vir ’n dame om altyd so van die een betonblok na die ander te wip nie. Hoe sal dit lyk as sy eendag dertig of veertig jaar oud is en nog steeds so van die een na die ander moet wip? Nee wat, haar verjaarsdag is miskien ’n goeie dag om daarmee op te hou.
Maar dit is nog nie haar verjaarsdag nie, dink Saartjie. Sy sal nou maar moet begin spring.
Saartjie wip van die een betonblok na die ander. Sy spring vinnig en sekuur. Sy sorg dat sy elke slag in die middel van ’n blok te lande kom – ver van die gleuwe af. Sy wil tog nie aan ’n sementstrook raak en dan weer van voor af moet begin nie.
Sonder om aan ’n enkele gleuf te raak, spring Saartjie van die een blok na die ander tot waar die plaveisel eindig. Dan hardloop sy na Anna se huis toe.
Toe Saartjie by die hekkie kom, sien sy Anna in die somerhuisie in die tuin. Muggie en die nuwe meisie is by haar.
“Haai, julle!” groet Saartjie en stap nader.
“Haai jouself,” groet Anna op die tipiese Lynnekomse manier terug.
Muggie sê ook hallo. Sy het ’n wakker gesiggie en is intelligent – soms te intelligent, voel Saartjie-hulle. Sy is ’n laspos wat altyd onnodige vrae vra en gedurig by hulle wil wees. Saartjie hoop maar net Muggie sal hulle nie meer so lastig val noudat sy ’n maatjie het nie.
Saartjie kyk nou na die nuwe meisietjie.
“En wie is jy?” vra sy glimlaggend.
“Ek is Clara – Clara Eksteen.”
Saartjie kyk na die kreupel meisie. Sy het ’n baie vriendelike gesiggie en wakker bruin ogies. Haar een been is korter en dunner as die ander een. Sy is omtrent Muggie se ouderdom.
“Ons is maats,” sê Muggie nou.
“Dis mooi, Muggie,” sê Saartjie en kom sit op die tuinbankie langs Anna.
Muggie en Clara sit elkeen op ’n stoel reg voor Saartjie en Anna. Muggie hou haar pop Trienkie op haar skoot vas. Die pop kyk ook reguit na Saartjie en Anna.
Die twee ouer meisies voel half ongemaklik. Die kleintjies en die pop sit hulle doodstil en reguit en aankyk.
“Wat’s dit met julle?” vra Saartjie. “Hoekom gaan speel julle nie?”
“Ons is nie lus vir speel nie,” sê Muggie.
Clara knik haar kop op en af om te wys sy stem saam met Muggie. Hulle is nie lus vir speel nie.
Saartjie en Anna kyk na mekaar. Dieselfde gedagte is in albei se oë te lees: Muggie het ’n goeie maat gekry. Dit lyk of Clara net so ’n laspos soos sy gaan wees.
“Weet jy waar bly ek?” vra Clara nou ewe gesellig vir Saartjie.
“Ja,” mompel die rabbedoe. “In die huis langs die pastorie.”
“Dis reg. My pa werk by die stasie. My ma is by die huis en kyk na Dirkie, en my suster is op skool in Bloemfontein. Dis ons gesin.”
“So?” sê Saartjie net. Hierdie meisie kan vir jou gesels, hoor!
“Ons is arm, want my pa word nie baie betaal nie en al die kere wat ek hospitaal toe is, het hom vreeslik baie geld gekos. Maar my suster Carolina gaan eendag baie geld maak, want sy speel wonderlik klavier, want sy is ’n … kuns- … ’n kunsdinges …”
“’n Kunstenaar?” help Saartjie.
“Ja, dis wat sy is – ’n kunstenaar. Sy het al honderde bekers en goed gewen omdat sy so mooi klavier speel.”
Saartjie en Anna kyk glimlaggend na mekaar. Die meisie gesels so aanhoudend dat sy vinnig al haar gesin se geheime gaan uitlap.
“Hoe oud is Carolina?” vra Anna.
“Sy’s al oud,” sê Clara. “Vyftien.”
Saartjie glimlag net droogweg. Sy is self ook binnekort vyftien. Dis mos glad nie oud nie!
Clara vertel nou hulle kom van Bloemfontein af en dat haar ouers Carolina daar in die koshuis laat bly het omdat sy so uitstekend met haar klavierlesse vorder.
“Jou suster is nie die enigste een wat goed klavier speel nie,” sê Muggie skielik. “Saartjie het ook al honderde bekers en goed daarmee gewen.”
“Nie so baie soos my suster nie,” sê Clara en haar gesiggie straal toe sy byvoeg: “Carolina is wonderlik.”
Muggie wil nou weet presies hoeveel bekers Saartjie al gewen het.
“Ek weet nie,” sê Saartjie laggend. “Maar dit is nogal baie.”
Die twee kleintjies begin nou stry nou oor wie die beste kan klavier speel – Saartjie of Clara se suster Carolina.
“Toemaar,” sê Muggie uiteindelik, “ons sal sien. Wanneer jou suster kom kuier, kan Saartjie en sy teen mekaar speel en dan sal ons sien wie wen.”
“Ja, ons sal sien,” sê Clara en voeg sag by: “Maar my suster sal wen. Sy is die beste klavierspeler in die hele wêreld.”
Clara het duidelik ’n baie hoë dunk van haar suster. Sy vertel nou sy het polio gehad en was maande lank in die hospitaal. Toe sy uitkom, moes haar been gemasseer word sodat sy nie so erg kreupel loop nie en Carolina het dit elke dag gedoen.
“En kyk net hoe goed het my suster dit gedoen,” sê die spraaksame dogtertjie. “Vandag lyk my been glad nie te sleg nie, nè?”
Clara wys na die dun gekrimpte beentjie wat ook korter as die ander een is. Sy sal nooit in haar lewe kan hardloop of aan sport deelneem nie.
Daar is simpatie in die Lynnekom-meisies se oë. Saartjie sê vinnig: “Nee, dit lyk glad nie sleg nie. ’n Mens kom dit amper nie eens agter nie.”
Clara se gesiggie straal.
“Die dokters het eers gesê ek sal nooit weer kan loop nie,” sê sy, “maar toe het Carolina my begin masseer. Sy’t my been maande lank elke dag gemasseer en vandag loop ek amper nie eers meer kreupel nie.”
Sy stap ’n entjie weg om vir die Lynnekommers te wys hoe goed sy loop. Saartjie-hulle kry die mank figuurtjie bitter jammer. Sy is heeltemal mank en dit lyk of sy gedurig na die een kant toe wil oorval.
“Hoe’s daai?” vra Clara laggend oor haar skouer toe sy ’n entjie van hulle af is.
“Wonderlik!” sê Saartjie vinnig en sluk hard om ontslae te raak van die knop in haar keel.
“Dis hoe baie my suster my gehelp het,” sê die meisietjie en kom sukkelend weer terug.
“Kom
