genade deel? Ja, die destydse omstandighede verskil heelwat van die huidige, maar die beginsel is identies.
Die eintlike vraag is dus allereers aan begenadigdes gerig: Hoekom is ons verbaas dat God goed is? Dat Hy volhardend soek, dat Hy volledig red, dat Hy volkome vergewe? Hoekom staan ons gereed, gewapen met ons lysie voorwaardes, en pas die hemelse hekke op? Wie het ons daarvoor aangestel?
____________________
Uit genade het U my gered, sonder verdienste. Dit is wat U doen, dit is wie U is. Ek loof U daarvoor!
Dinsdag 14 JANUARIE 2020 Lees Jeremia 1:4-10
Sý woorde in jou mond
Hy het sy hand uitgesteek, my mond aangeraak en vir my gesê: Ek het nou my woorde in jou mond gelê (v. 9).
Dit is sekerlik een van die bekendste roepingsverhale in die Bybel, dié van Jeremia. Ewe bekend as sy aanvanklike verskoning (“ek is nog te jonk”), is die Here se reaksie daarop: Ek gee jou mý woorde.
Wat ’n Goddelike korreksie! Here, ek het (nog) nie genoeg woorde nie … Toemaar, my kind, Ek gee jou van mý woorde!
Dit is tog interessant, die ding met die Here se vertrouelinge en hul sprakeloosheid. Dit was mos een van Moses se besware ook, dat hy nie goed kon praat nie (vgl. Eks 4:10), en Saulus was blind, hulpeloos en heeltemal stomgeslaan nadat die Here hom aangekeer het (vgl. Hand 9:7-19). Jesaja het sy “onrein” woorde bekla toe die Here hom roep (vgl. Jes 6:5) en die priester Sagaria was ook sy woorde kwyt toe hy God se grootheid aanskou (vgl. Luk 1:22).
Bybellesers sal weet dat die Here toe vir elke stomme ’n plan gehad het, ook vir die hakkelaar. En dat toe die Goddelike plan eers in werking kom, die woorde eenvoudig uit hierdie eens woordeloses gestróóm het. Saulus sou die wêreld vol met sy woorde reis. Jesaja en Jeremia se befaamde woorde sou daartoe lei dat die Bybelkenners hulle as “groot profete” klassifiseer. Sagaria sou ’n beroemde loflied sing wat tot vandag toe deur die ganse Christendom weerklink, en Moses die hakkelaar sou ’n volksbevryder word.
Om te dink: Nie een van hulle kon aanvanklik ’n behoorlike woord uitkry nie. En dit laat jou twee keer dink oor die allesweters en baiepraters se flinke sêgoed en kontant uitsprake. Daardie “Here, Here”-sêers. Die “God! God!”-skreeuers. Wie se woorde gebruik húlle?
____________________
Here, salf my lippe. En keer my wanneer ek te vinnig en te maklik oor U wil praat.
Woensdag 15 JANUARIE 2020 Lees Matteus 12:15-21
Sagtheid
Hy sal nie twis nie en nie skreeu nie … ’n Riet wat geknak is, sal Hy nie afbreek nie en ’n lamppit wat rook, nie uitdoof nie … (v. 19-20).
Matteus berig dat hierdie wondermooie Jesajawoorde in Jesus vervul is. Vir Jesusvolgelinge is dit nie nuus nie; ons weet immers hoe Hy geleef en gesterf het. Vir vreemdelinge en buitestanders en, ja, vir sy teenstanders was dit alles bitter vreemd. Daarom vra hoëpriester Kajafas doodverbaas: “Verweer jy jou glad nie? Wat van die getuienis wat hierdie mense teen jou inbring?” (Matt 26:62).
Maar Hy het Hom nie teëgesit nie. Dit was eenvoudig nie in sy aard nie; Hy het tog reeds in sy eerste preek dinge gesê soos: “Julle moet julle nie teen ’n kwaadwillige mens verset nie …” (Matt 5:39). En toe noem Hy daardie beroemde voorbeelde: draai die ander wang, gee ook jou boklere, loop die ekstra kilometer.
Dit is hoe Jesus was en, klaarblyklik, hoe Hy ook wil hê sy volgelinge moet wees. Hy het tog ná die voetewas-episode gesê: “As Ek … dan julle voete gewas het, behoort julle ook mekaar se voete te was” (Joh 13:14).
Jesusvolgelinge, diep bewus van hul eie gebrokenheid, gryp die uitspraak oor Hom wat nie afbreek en weggooi en doodmaak en vernietig nie, met hul hele wese aan. Dankie, Jesus! sal hulle oor hierdie sagte Jesushart prewel, en hulle daarin tuismaak.
Dit is daarom tog vreemd dat Jesus se sagte stem soms juis vir hulle irriteer. Dié dat Hy nie op sy vervolgers geskreeu en met hulle getwis het nie. Dat Hy vergifnis predik en versoening verkondig. Wat sou die rede wees dat juis Jesusvolgelinge so graag skreeu en so vinnig naderstaan as daar getwis word?
____________________
Laat, Heer, u vrede deur my vloei … waar haat is, laat ek daar u liefde bring.
Donderdag 16 JANUARIE 2020 Lees Galasiërs 1:6-12
Te goed om waar te wees
Dit verbaas my dat julle so gou van God wat julle deur die genade van Christus geroep het, afvallig word en ’n ander evangelie aanneem (v. 6).
Om watter rede sou Paulus so verbaas wees? Hy behoort mos te geweet het dat goeie nuus nie altyd en vir almal goeie nuus is nie.
In die gemeente aan wie Paulus hierdie brief rig, was daar mense vir wie dit ’n roeping was om die goeie nuus verdag te maak. Wat Paulus daar verkondig het, naamlik ’n God wat sy arms oopgooi en ’n Jesus wie se genade vryspreek, was vir hierdie verdagmakers te maklik. Te eenvoudig. Te ruimhartig.
Hulle is mense wat met ’n rits voorwaardes vir toegang tot God se koninkryk in hul binnesak rondloop en dié lysie by elke moontlike geleentheid uithaal en streng daarop wys: Julle wat hoop om daar in te gaan, moet onthou dat julle eers aan dié en daai en die ander een moet voldoen.
Só bring hulle die niksvermoedendes en liggelowiges in die war. Want mense wat aanvanklik verstom staan voor God se onvoorwaardelike liefde, word, so lyk dit my, verstommend maklik oorgehaal om die goeie nuus te bevraagteken.
By nabetragting, en so saam met die verdagmakery, klink die Paulusboodskap vir hulle wat onder skuld en skuldgevoelens gebuk gaan, te goed om waar te wees. Dalk sal hulle sug en sê: Ek kon mos gedink het dit kan nie wees nie; sulke gelukkies tref nie vir mý nie.
Dit is oor hulle wat so maklik twyfel dat Paulus verbaas staan. Julle hoef mý nie te glo nie, sê hy. Glo Hom, Hy met die genade wat ook vir julle genoeg is. Hý is jul grootste geluk.
____________________
Ek glo, Here! Vir my is die evangelie te goed om nié waar te wees nie.
Vrydag 17 JANUARIE 2020 Lees Genesis 27:30-38
Wanneer die seën te min is
Maar Isak sê vir hom: “Jou broer het my kom bedrieg en toe het hy jou seën gevat” (v. 35).
Wat ’n vreemde episode in hierdie bekende verhaal …
Ons ken die storie goed, en die ellendigheid daarvan het selfs in ons idiomeskat nesgeskop. Ja, ons weet wat dit beteken om jou eersgeboortereg vir ’n pot lensiesop te verruil.
Maar wat nou van die pa se seën wat net aan die een gegee kan word en nie aan die ander een ook nie? Selfs al word dit baie gou duidelik dat eersgenoemde die seën onregmatig, nee, op ’n bedrieglike wyse, in die hande gekry het. Esau soebat dan: “Het Pa nie nog ’n seën vir my ook nie?”
Maar sy pa het nie nóg nie; wat hy gehad het, het hy reeds gegee.
’n Vreemde kinkel vir ons, die Godskinders,
