style="font-size:15px;"> RACHEL
Julie 2006
George Town, Grand Cayman
Die badhanddoek is nuut en donsig en byna liefkosend aan haar gloeiende vel. Álles is nuut. Sy skud haar nat hare. So ’n vreemde nuwe wêreld.
Sy gaan staan voor die lang spieël en laat val die handdoek oor haar voete. In die aangewasemde spieël is haar lyf silfagtig en rosig, met stemmige borste. Hoe sou Simon haar heimlik takseer, sou hy haar só sien – darem óók met ’n knik van beskeie goedkeuring? Maar hy sien haar nie só nie, hy sien haar nie rosig en silfagtig nie, ook nie kaal nie. Sy hou nie daarvan boek nie. Dalk onbewustelik in haar oor geknoop, want dié datum onthou sy dan, die laaste keer dat hy haar kaal gesien het: 1 Januarie 2000. Ses en ’n half jaar gelede. ’n Lang tyd, ’n ewigheid, om nie deur jou eie man kaal gesien te word nie.
Sy het toe ook uit ’n stort gekom.
Die gebeure van daardie Saterdagoggend van die nuwe millennium lê soos ’n stuk drifsel in haar geheue, ’n soort keerpunt, soos om gevra te word: Waar was jy die dag toe die eerste man op die maan stap? Wat het jy gedoen die dag toe die Boeings teen New York se torings vasvlieg? En: Hoe het jy die nuwe millennium ingelui? O, ek was in ons huis in Groenkloof, Pretoria, die een met die gewels en rietdak, alleen voor die TV, ek het gekyk hoe die dag gevier word op plekke waar die son eerste opkom.
Toe is sy bed toe. Simon reeds in ’n diep slaap, sy asemstote ’n ritmiese ruising deur sy neus. Beuselagtighede soos vierings van nuwe millenniums traak hom mos nie.
Saterdagoggend was sy kant leeg. In sy studeerkamer, het sy vermoed. Sy sanctum sanctorum.
Maar toe sy onder die stort uitkom, skrik sy … Daar staan hy in die deur, nog in sy slaapbroek en T-hemp, haar handdoek in sy hande, staan daar soos ’n slaaploper.
Sy merk sy oë, sien hoe hulle begin beweeg, af na haar voete, en weer tydsaam op, en opper, nog opper, kompleet of hy haar waarde bepaal, soos ’n ooi op vendusie.
Sy besluit om saam te speel, begin in die rondte draai, stadig, half terterig, gee hom ’n weidse uitsig op die kale bas wat hy so takseer, hande koesterend oor haar boesem, vingers flankerend oor haar ronde magie, oor die malsheid van haar heupe en dye.
Maar hy staan net daar. En sy dog: Ag, wat help dit tog …
Net toe glip die handdoek uit sy hand en haar oog vang die slaapbroek en sy dink verras: Simon, Simon … kan dit wees, is dit tog nie jou oorwinterende laaistok wat so roerend aan’t ontwake is nie?
Ja, sowaar! Want kyk, nou hou hy ’n hand na haar uit, trek haar die slaapkamer in, stamp haar met stelligheid op haar rug op die bed neer, haar kop ’n warboel van belofte en hoop.
Maar toe, net daar, stort die hele ritsige lot in duie. Want hy slaat op haar neer, pomp en kneus haar met sy warse stok, gee ’n hyg en ’n laaste kreun, trek sy rug krom soos ’n dol hond wat die doodskoot kry, lê vir nog ’n asemteug, druk hom van haar weg, glip verlep en verleë uit haar uit. Hy pluk sy slaapbroek op, klap die badkamerdeur agter hom toe, los haar net so op die bed, steeds oopgespalk, steeds nat en onbevredig en chaoties, nou ook met ’n gevoel van verslaentheid, van skaamte en sletterigheid, van versaking en ontnugtering.
Wat haar veral bybly van daardie kopulasie, so woordeloos en liefdeloos, so ontneem van alle teerheid, flirtasie of enige romantiese en erotiese aanloop en afloop, is die reuk van naeltjies aan sy hande. Dit is dáárdie reuk wat haar laat besef het waarmee hy vroegoggend al doenig was terwyl sy nog ingelê het. Hy het sy versameling eksotiese messe versorg, hulle lemme gepoets met die sagte lappe deurweek van die spesiale naeltjieolie. Ja, dit was ’n dolk daar in sy broek, geen laaistok nie. Die dodelike, glansende, trillende lem van een van sy dolke. Dít is wat sy libido so oproer, daardie messe, wanneer hy die staallemme met sy olielappe vrywe en polys en troetel.
Dit was die laaste keer; daardie eeuwending se hit-and-run – wat anders was dit? – was hulle laaste intieme kontak. Soggens en saans nog die groetpikkies op die lippe of wang, nog die hoflike dankies, nog die toevallige en sydelingse aanrakings, die halwe glimlagge oor die eettafel, lou en afgestomp van enige innige bedoelings. Teenoor mekaar, dink sy, het hulle die trae en meganiese figurante geword wat by drome in- en uitsluip. Só lank reeds hou hulle skynheilig die huweliksrituele vol dat alle intimiteite liefdeloos en vals geword het, aldags en geyk soos eb en vloed.
Tussen hulle word die kloof ál groter, sodat sy begin wonder: Ken ek hom nog, verstaan ek hom nog, soos jy die een wat jy liefhet moet ken en verstaan, die man sy vrou, die vrou haar man, die eenwording in ’n lang huwelik? Tot jy een oggend wakker word en na die slapende gesig langs jou kyk wat jou bed al soveel jare deel en jy skielik besef dat die lyne van die mond en neus en oë bekend lyk, maar die man self, sy wese, dié ken jy nie meer nie. En jy lê daar en jy kan nie help om hartseer te voel oor hierdie ontdekking nie, en oor hierdie benouing dat jy nie weet wat in die tussentyd van julle liefde en julle huwelik geword het nie. Dit is of jy meeding met ’n ander groter swaartekrag, iets onsigbaars en kragtigs soos ’n swart gat in die ruimte wat hom van jou probeer wegtrek en insluk en jou alleen agterlaat, met ’n gevoel van groot eensaamheid.
Daarom die selfverwyt, die suspisies. Is dit alles háár skuld, waar het sy as sy vrou gefaal? Waarom mag sy nie na hom hunker nie, of voel dat hy háár wil hê nie? Hoe herset jy die program van julle huwelik ná al die teleurstellings en al die verwagtinge wat so onbevredig gelaat is?
Of is daar iemand anders, voer hy skelm ’n dubbele lewe?
En bedag op die uitwerking van naeltjies en dolke op sy gemoed, groei haar agterdog soos ’n gewas, begin sy na ’n patroon soek, probeer sy ’n ander vrou aan hom uitruik. As hy nie meer ’n behoefte het aan háár liggaam nie, waar doen hy dit dan, sy hit-and-runs? By wie? Werk hy regtig so dikwels saans oortyd? Is daar regtig so dikwels saans vergaderings? Moet hy regtig so dikwels saans dringend by sy ou kollega en vriend, Ben Koorts, die uitslae van patologiemonsters gaan bespreek?
Een aand bel sy vir Lea, stort haar hart uit, droog die trane af, en gaan sit in sy studeerkamer in ’n leunstoel, broeiend. Sy was nooit so nie, wil nie so wees en so word nie, maar sy kan haarself nie meer help nie. Dít is wat jaloesie en suspisie aan mens doen, dit maak jou lelik. Maar hoe anders?
Laatnag hoor sy uiteindelik sy kar by die motorhuis inry. Sy skakel die leeslig aan, wag in die halo, hoor hoe hy by die kombuis inkom, Wag. Hoor sy sagte tred in die gang, kyk om, sien hoe hy in die deur vassteek.
“Rachel?”
Hy kom in, leun na haar af.
Sy draai haar wang weg. “Weer by jou lover?”
“Rachel …” sê hy weer, ’n toon van betigting.
“Of is dit hoere?”
Hy bly langs haar staan, in die skemering ’n geil stilte. ’n Sug. “Ons het laat gewerk. Bel vir Ben, hy –”
“En verneder myself verder!”
Hy sit sy aktetas op die lessenaar, haal sy bril af, knie ’n oogkas, sit sy bril terug en kyk na haar: “Jy weet hoe ek oor jou voel.”
“Ek weet dit nie meer nie, hoe wys jy dit?”
“Ek hoef dit nie meer uit te spel of te verklaar nie, dis bloot daar.”
Sy sluit vir ’n oomblik haar oë en agter die ooglede flits
