hoe verder in die mistigheid in en jy kan daaraan absoluut niks doen nie?”
“Waarvan praat jy?”
“Dis wat ék gisteraand gedroom het. Ek het gedroom ek probeer met jou praat maar jy ignoreer my, ek gryp jou arm en probeer jou terughou, ek pleit en huil, want ek weet nie hoekom jy my ignoreer nie en jy wil nie sê nie. Jy trek net jou arm los en kyk nie vir my nie, jy draai net om en loop weg en ek roep agter jou aan: ‘Simon! Simon! Moenie my los nie, kom terug, kom terug bed toe, kom wees bietjie teer en liefdevol met my, kom maak liefde met my, met jou vrou …’ Maar dis of jy my nie hoor nie, jy kyk nie eens om nie, maak of ek nie bestaan nie. Toe word ek wakker, en ek is eers ontsteld oor die droom, toe –”
“Rachel, daar is soveel dinge in my kop, die laaste ding waarvoor ek tyd en lus het, is om drome uit te lê.”
“Ja, ek weet jou kop is vol, en nie net met dinge nie, met ander mense, ander vroue. Vir my is daar nie plek nie, was nóóit.” Sy keer met ’n palm toe hy haar in die rede wil val. “Wag! Al daardie jare wat jy by Bon Accord gewerk het, al daardie geheime waarvan ek uitgesluit was, dis alles maar net weer dieselfde.” Die kosmos van hulle huwelik het nie net ophou groei nie, dit is besig om terug te krimp en alles ongedaan te maak, onkeerbaar in trurat. “Jy vat nie aan my nie, Simon, jy sien my skaars raak, asof ek ’n meubelstuk geword het. En nou moet ek jou glo as jy middernag by die huis kom, moet ek weet hoe jy oor my voel!”
“Jy’s kwaad.”
“Natuurlik is ek kwaad, ek was eers ontsteld, nou’s ek kwaad, want my droom het werklik geword.” Maar nou voel sy skielik so moeg, te moeg om met hierdie gesprek voort te gaan, hom te probeer oortuig dat hy haar ook moet liefhê, om te wýs dat hy haar liefhet. Dit is eintlik al wat sy vra: wys dit, omarm my, bemin my, wees teer met my, moenie wegstap van my af asof ons lewe saam net bestaan het uit die gedeelde rituele van eet en drink en beskaafde saambly nie.
Voorheen was dit veralgemenings: “Seks is nie vir my belangrik nie, Rachel. My dieper gevoelens vir jou, dís die belangrikste. Ek’s bloot nie warmbloedig gemaak nie, daaraan kan ek niks doen nie. Buitendien, ons huwelik is op ’n hoër vlak, dit berus op gevoel en rede, nie op wellus en seks nie.”
Vannag, voel sy aan, nader hulle ’n apsis. Haar oë volg hom toe hy ineens van sy lessenaarstoel opstaan. Hy sit die hooflig aan en gaan staan voor een van sy groot boekrakke, ry stadig met ’n vinger teen die rûe af, sy kop effe skeef om die titels te lees. By een huiwer die vinger, gaan dan voort. Stop weer. Hy trek ’n boek uit. Die vinger soek verder. Sy wag. Sy weet, ook hiérdie ritueel ken sy. Sy verskonings, alibi’s en verontskuldigings, sy ekskuse om haar te paai, gaan soek hy soos ’n masoreet in ou geskrifte wat sy duistere denke en optredes moet help verklaar.
Dié aand is sy gesag inderdaad van die hoogste orde: Aristoteles en Averroes, Dante en Cavalcanti, Thomas van Aquino en Mahatma Gandhi, Johannes Bogomil en Middeleeuse Katare en ketters – oor die ontginning van rede en intellek as die mens se allerbestemming. Oor hoe die geslagsdaad rasionele vermoëns ondermyn, oor hoe gedagtes oor seks die mens se bonum perfectum versteur, oor die ewige stryd tussen die goeie en die bose godheid, tussen ’n sondige vleeslike lewe en die soberheid van gees en rede. Oor hoe elke mens deur ’n spirituele reiniging van sondes purgeer moet word, verlos van die gevangeskap van vleeslike luste en drange na fornikasie, en om die siklus van prokreasie en reïnkarnasie te verbreek, anders is jy en jou nageslag gedoem om ewig dwaalgeeste op ’n sondige aarde te wees.
Met toenemende onrus het sy hom geduldig uitgehoor, toe sonder woord opgestaan en uitgeloop. Die aand het hy nie in hulle bed kom slaap nie.
’n Week later het sy, pleks van reiniging, sonde gekies. Haar verskoning aan hom was dat sy saans by Lea gaan kuier. Haar verskoning aan haarself was dat hy haar deur sy geestelike en liggaamlike afwesigheid tot die sonde gedwing het.
Hulle was almal jonger as sy. Willem was die eerste een. Toe Rob. Toe James. Wanneer een te veeleisend begin word, op haar gevoelens begin aanspraak maak, het sy haar losgewoel en verder gereis. Want haar huis – en Simon is deel van haar huis – gaan sy nie opgee nie. Hoekom sou sy? Dit is waar sy sekuriteit kry, gerief, geselskap, vertroude rituele.
Dat die aantreklike doktor Pope, boonop so intelligent en fynbesnaard, háár destyds gekies het, was in haar jong gemoed amper asof uit ’n feëverhaal; sy en Lea kom uit ’n ander soort huis.
Nou het sy uit ’n lang slaap wakker geskrik en alles het verander, alles is vreemd, die verlede afgesluit. Hulle is al vier maande hier, en in hierdie vreemde kan daar nie meer ’n lover, hoer of ander vrou in sy lewe wees nie, hier is dit net hulle twee, op mekaar aangewese, en sy het selfs hoop dat iets gered kan word van hulle verbrokkelende lewe en huwelik.
Sy trek die nuwe japon aan, streel ingedagte oor die klein moesie hoog aan ’n prominente wangbeen, haar beauty spot, begin met die nagroom en sê: “Gaan ons nou maar net aanhou vlug, vir die res van ons lewe herwaarts en derwaarts soos twee trekvoëls?”
In die slaapkamer is daar stilte, dan sê hy: “Dit sal oorwaai, Rachel, vertrou my net.”
“Oorwaai? Kyk waar sit ons, Simon, ons het nie eens meer ’n huis om na terug te keer nie.” Oor daardie mense wat hulle mooi huis laat afbrand het, huil sy steeds. Sy wonder wat Simon dáároor alles weet en nie vir haar sê nie. Om haar groter hartseer te spaar? Of iets meer sinisters?
“Dis mos hoekom ons moes vlug, Rachel.”
Sy wag, maar in die slaapkamer nou net stilte. “Hoekom?” vra sy.
“Omdat hulle jou wou kom vat.”
“Kom vat? Wie?”
“Die polisie, Rachel.” Die irritasie duidelik. “Hulle was op die punt om jou te kom arresteer. Maar nou dink hulle dis óns wat in die brand dood is. Alles gaan nou oorwaai.”
Sy kom uit die badkamer met die handdoek om haar hare en staar verdwaas na hom, daar op die bed met sy koerant. “Mý arresteer? Hoekom vir my?”
“Om landuit te vlug was al hoe ek jou kon red. Hulle dink jy’s medepligtig aan Jack se moorde, hulle dink mos jy en Jack … hulle dink julle was minnaars.”
“Waarvan praat jy, Simon?”
Bid jou aan – sy en Jack! Hy was vroeër Simon se laboratoriumassistent en motorbestuurder en het haar ook in daardie tyd dikwels rondgery, hare, naels, inkopies, Bertolini’s toe. Maar hy is weg omdat hy glo sy eie potjie wou gaan krap het … eintlik om mense te gaan doodmaak, het dit later geblyk. Daaroor het Simon net sy kop geskud en gesê: Wie sou dit ooit van Jack kon dink, so ’n sagte en stil kêrel.
Hy laat sak die koerant op sy bors. “Jammer, Rachel … ek wou jou nie daarmee ook belas nie, ek weet hoe swaar dit reeds vir jou is.”
“Wat gaan aan? Praat, Simon! Hoekom het jy nie vroeër so gesê nie?” Daardie moorde het die Paasnaweek begin, net ’n paar maande terug.
“Die speurders wou jou uitvra oor leidrade en bewyse wat hulle in Jack se blyplek gekry het. Glo van jou hare op sy lakens. Tissues met jou DNS. Koppie met jou lipstiffie aan. Wat nog? Ja, selfs afdrukke van jou vingers in sy kombuis. ’n Foto van jou onder sy matras. Maar die goed is geplant om jou te frame. En ek weet wie dit gedoen het … Wim Kellerman!”
“Hoekom sou hy my wou frame?” Sy het destyds nogal van Wim gehou. Aantreklike man en op sy plek.
“Wie sal weet hoe sy kop werk? Al wat ek kan dink, is dat hy my jaloers wou maak, hy wou
