die mededeling geniet.
“Ek word ’n jakkalsvanger?”
“Nee, jy word ’n voëlbeskermer. Dis ’n eerbare werk. Sonder geweld. Jy moet begin leer dat probleme sónder geweld opgelos kan word.”
By Archambault het ’n man met die naam Aimé Simard met ’n boks in ’n Impala ingeklim; by Rue Goupil, Longueuil, klim ’n man met die naam Serge Baribeau met dieselfde boks uit dieselfde Impala.
En wag op die sypaadjie.
Pokgesig laat sak sy venster en sê: “Dè, dis ’n spesiale sel,” en hou die selfoon na Serge Baribeau uit. “Dis hoofsaaklik bedoel om mý te bel. My naam is Monsieur Bastien. Ek verwag goeie samewerking van jou. As jy my teleurstel, is jy terug in Archambault. Ek verwag elke Vrydagaand ’n oproep van jou. Stiptelik agtuur. Mis jy een oproep na my, is jy terug in Archambault. Dan is jy weer Aimé Simard en frommel ek ons ooreenkoms op. Het jy dit?”
Serge knik en vat die sel. “Waar’s die sleutel?”
Pokgesig vroetel in sy sakke en skiet die woonstelsleutel deur die venster na hom.
DIE ONDERHOUD
Saterdag 6 September 2008
“Wat kom soek ek spesifiék hier in Kanada? Ek’s ’n amateur-lepidopteris, ek kom kyk na julle skoenlappers.” Ek loer van sersant Doucette na korporaal Young, terug na Doucette, en lees ongeloof op albei gesigte. Of skeptisisme. Wat is die verskil? Of onbegrip.
“Skoenlappers?” sê Doucette. Kon net sowel wees: Pterodaktiele?
“Ja, spesifiék bloues. Byvoorbeeld Celastrina ladon, al is hy in die westelike dele van Kanada eerder persblou. Baie ou spesie, Cramer het hom in 1780 al spesifiék beskryf … monumentale werk wat hy gedoen het, Lambertz het –”
“Die Popes, is hulle ook lepi- … skoenlapperkykers?” onderbreek Sarah Young my ongeskik.
“Nee. Sover ek weet het Simon … het doktor Pope nooit enige ander belangstellings gehad as die neurofarmakologie nie. Sy vakgebied. Die wetenskap wat hom besig hou met die chemiese, fisiologiese, terapeutiese en selfs sielkundige uitwerking van genees- en dwelmmiddels op lewende organismes. In sy geval, spesifiék op die menslike brein.” Sy eintlike belangstelling was om mense te laat martel, maar dit sê ek nie.
“Wat van mevrou Pope?” Steeds korporaal Young, skynbaar behep met ’n gewaande vriendskap tussen my en mevrou Pope.
“Ek het die afgelope week ontdek dat sy ’n entoesiastiese amateur-ornitoloog is. Sy hou van voëls.”
“Het Nova Scotia blou skoenlappers?” wil Doucette weet.
“O ja, sowel die genoemde Spring Azure as Summer Azure kom byvoorbeeld hier voor, veral by Kejimkujik.”
“Was jy daar, by Keji?” vra Sarah Young, lig haar wenkbroue, klink beïndruk, ondanks die waterige ogies.
“Ja, ek het albei spesies daar afgeneem. Wil jy sien?”
Sy skud haar kop, bekyk haar kortgeknipte laklose naels, kyk op. “Was mevrou Pope saam met jou Keji toe?”
Dit begin al hoe duideliker word dat ’n bepaalde gedagte soos ’n kwaadaardige gewas in Sarah Young se agterkop posgevat het. Oor my en Rachel, dat ons “iets aan die gang” het. En as ek begin lieg of bontpraat, gaan dit haar suspisies net versterk. “Ja, sy wou voëls kyk terwyl ek blou vlinders soek.”
“Is jy getroud, meneer Kellerman?”
Ek loer onderlangs na Doucette, dié sit agteroor, momenteel net ’n belangstellende toehoorder, vrye teuels aan sy kollega om in te zoem op my hernome vriendskap met Rachel Pope, spesifiek op my band met ’n ander man se vrou. Waarskynlik vol hoop dat hierdie koers van die ondervraging hulle sal help om die ware motief uitgepluis te kry vir die oënskynlik noodlottige gebeure rondom Simon Pope.
“Van bed en tafel geskei,” sê ek. ’n Antwoord wat natuurlik kos is vir Sarah Young se groeiende gewas.
“Oor ’n derde party?” vra sy skaamteloos.
Ek staar na haar. “Presies wat het intieme besonderhede van my mislukte huwelik van jare terug met die huidige gebeure rondom doktor Pope te doen?”
“Dis mos wat ons probeer uitpluis,” sê Doucette. “Die korporaal wil weet of jy ’n skelmpie gehad het, of dit die rede is hoekom jou vrou jou gelos het?”
G’n subtiliteit meer aan al hierdie insinuasies nie. Maar my kriewelrigheid is nie soseer oor haar gekarring oor my en Rachel nie, eerder omdat die uitvraery naderkom aan Bon Accord. En wat dáár gebeur het, die navorsing wat ons destyds in daai laboratorium gedoen het, is bedoel vir die doofpot. Veral die gebeure rondom Portis en die Bonteheuwel-vyf wil ek allermins hier aan Kanadese speurders probeer verduidelik.
“Julle wil weet of mevrou Pope dalk die rede is hoekom ek en my vrou uitmekaar is? Nee, sy is nie. Ek en doktor Pope was ’n klompie jare kollegas en soos alle kollegas het ons en ons vrouens soms saamgekuier. Maar daar was nooit enige onbehoorlikhede nie.”
Doucette sit regop. “Julle was kollegas?”
“In ’n patologielaboratorium. My vakgebied is virologie. Wás virologie. Lankal afgetree, nou voltyds skoenlapperboer.”
Oor wat tussen my en Mira skeefgeloop het, het Sarah Young nie die vaagste benul nie. Skelmpies mag die oorsaak van baie huismoleste wees, maar nie in ons huis nie, daar was alles so ingewikkeld as die liefde self. Dít was die gevolgtrekking waartoe ek gekom het nadat Mira my gelos het. En ek bepeins dit steeds, op daai bankie in my skoenlapper-atrium in die Goeroegabvallei. Liefde, het ek al daar sit en probeer uitpluis, kan nie op ’n skinkbord uitgedeel word soos Bertolini’s se tertjies nie – vat ’n happie aan een, beproe dit, en besluit of jy daarvan hou. Of nie. Die liefde kan nie soos ’n onsmaaklike tertjie eenkant toe gesmyt word as dit bitter op jou tong is nie.
* * *
Dit is my gunstelingsitplek, veral wanneer iets swaars op die hart druk. Soos verlore liefde. Dit is ook waar ek Jack en sy dolk daai nag gesit en inwag het, hier tussen my skoenlappers. Die bankie is in die grootste van die vier atriums wat ons hier in die Outeniquas opgerig het, op my erfplasie waarheen ek vir Portis gebring het vir sy lang herstel sonder bene.
Agteroor, een knie oor die ander gevou, arms weerskante op die rugleuning uitgestrek. Langs my die koerant rof opgevou. Nie neergesmyt oor ek iets gelees het wat my omgekrap het nie. Ontstel, ja, maar neergesmyt omdat ek nie kan fokus op wat ek lees nie, omdat ek sinne twee, drie maal moet herlees. My gedagtes aan’t dwale. Oor Mira se oproep gisteraand. Die hele nag daarmee geworstel. Vanoggend steeds toe my oë oopgaan en die ratte van my ontwakende brein lomerig en krakend aan’t draaie begin kom, soos ’n ou wiel wat ghries kort.
My oog volg sydelings die kobaltbloue wat oor my leë teekoppie langs die koerant kom fladder.
Mira wil met haar gynae trou. Dit is hoekom sy gebel het. Maar dit is nie die eintlike gatslag nie. Nee, ek weet lankal … wel, ek het lankal ’n sterk vermoede dat Mira en haar gynae meer dinge saamdoen as om net in hulle kerkkoor saam te sing.
Ek skud my kop. My brein is op ’n ander plek as my oë. Haal my bril af, knie my oë. Asof dit
