Oor my knie huiwer ’n electra, hom kan jy nie met enige ander bloue verwar nie, nie daai neonblou blerts nie.
Goed, dit is beter, baie beter, die brein en oog begin weer sinchroniseer.
Mira is ’n mooi vrou, steeds. Daaroor is daar algemene eenstemmigheid. En volgens riemtelegramme het sy al ’n hele paar vryers gehad sedert ek haar daar in Pretoria agtergelaat het. Die gynae is net die laaste een, die een wat die langste en hardste vasbyt. Nie dat ek jaloers is op hom nie, daarvoor is ek en Mira al te lank uiteen. Wel, dalk so ’n klein bietjie … sy wás tog my eerste groot liefde! Wat nie lekker op my gemoed lê nie, is nie soseer die voorgenome troue nie, eerder die implikasies van hulle bruilofsplanne. Die besigheid dat ek en Mira nou moet aansoek doen om ons liefde nietig te laat verklaar; van bed en tafel is ons immers jare al geskei. Vir my het dit nog altyd gevoel asof daai skeiding g’n afbreuk gedoen het aan ons liefde vir mekaar nie. Nou lyk dit, ná gisteraand se oproep, asof Mira nooit dieselfde gevoel het nie.
Nee, vir iets soos die liefde is my kop gans te klein. Gee my dan eerder daai wellustige stiefkind van die liefde, dié ken ek, daai uiting van erotiese attraksie waaraan ek en Mira ons steeds oorgegee het wanneer sy af en toe kom kuier het. Voor sy haar siel en lyf aan die gynae bemaak het. Mira steur haar klaarblyklik min aan Roomse voorskrifte oor seks, dat enige ontydige afwyking van die primêre oerbehoefte om voort te plant buite perke is – die Bertolini’s kom van Emilia-Romagna in Italië, daar is álmal streng Rooms-Katoliek. Pil, kondoom, skei … alles taboe.
Dit is hoekom ek en Mira ná iets soos twee dekades steeds offisieel getroud is, en nooit voorbehoed het nie; ons wou kinders hê, maar kon nie. Sy ontken dat dit bygedra het tot die verbrokkeling van die huwelik. Ek is oortuig dit het. Sy sê dit was oor my werk destyds, oor ek ’n geheime lewe gelei het, en watter vrou sal dit uithou met ’n man vol geheime?
Nou moet ons daai liefde wat ons aanvanklik wedersyds vir mekaar gevoel het, laat nietig verklaar. Sodat sy weer kan trou. Ons moet voor Kerk en Vader erken en bieg dat ons mekaar nooit liefgehad het nie. Dat ons huwelik dus nooit bestaansreg gehad het nie. Dat dit net ’n skynheilige, liefdelose leë dop was.
Dit maak seer.
Die spatsels blou in die lug om my lok weer my oë. Ek en Portis het al ’n versameling van 206 spesies, eksotiese bloues van Morphinae en Polyommatinae, en al die Suid-Afrikaanse bloues van hoofsaaklik die subfamilies Lycaeninae en Pierinae, en enkele bloues van die Nymphalinae en Charaxinae. My trots is ’n nuwe toevoeging, die Orachrysops niobe van ’n enkele duinhabitat by Brenton, sommer hier in die Tuinroete, met status “kritiek bedreig”. Dan is daar die Polyommatus crostolas, 160 jaar gelede die eerste keer beskryf met status: “Waarskynlik uitgesterf.” Tot twee Italiaanse entomoloë onlangs ’n klein kolonie opgespoor het in ’n beskeie habitat van gras en lupiene in ’n bergheuwel by Canossa in Italië, daar by die ruïnes van Matilda se ou fortvesting, destydse gravin van Toskane.
Ek het daai goeie nuus van Luigi gekry. Die Scaravelli’s en Bertolini’s loop geslagte saam en Mira het my aan Luigi voorgestel toe sy my haar geboorteplek in Italië gaan wys het, en natuurlik ook die Bertolini’s se eerste bakkery. Luigi Scaravelli, nou senior klerk in die streekkantoor van die Ministero delle Politiche Agricole e Forestali in Bologna, het aangebied om my van die nodige permitte te voorsien en self Canossa toe te vat om ’n klompie crostolas-papies te gaan versamel vir my atriums. Maar toe kom daai skrikwekkende karakter Jack, bring sy dodelike mes saam, om my en Portis bokveld toe te help.
Ek kyk deur toe.
Portis kom met ’n skinkbord uit die broeikamer aan. “Wat meditate jy vandag weer so diep? Busi stuur vars tee.”
Ek maak op die koerant plek. “Sommer hier.”
Hy sit die skinkbord neer. “Brak weer jou brekfis afgevat?”
Hoe kan ek oor iets praat wat ek self nie verstaan nie? Ek vat die koppie by Portis en sit daarmee op my skoot, my oë doer in die hoek by die skoenlappers wat tussen die groot blare van die piesangboom in lig-en-skadukolle sweef en dartel. “Dis oor Mira. Ons was so lank deel van mekaar, nou word sy deel van ’n ander, vreemde man.”
Portis herkou daaraan en sê: “Die gynae.”
“Sy’t my gelos oor ek goed vir haar weggesteek het, vir my eie vrou.”
“Jy was geforseer om stuff weg te steek, so’t jy tog self gesê. Official Secrets Act.”
Dis waar jy in my lewe gekom het, hè, Portis? Dit is waar ek jou gekry en ingeneem en beskerm en gesond gemaak het. Ek en Mira. Want sy het kom help toe sy van jou hoor. En toe stuur hulle die hitman. Hy kom ook uit daai laboratorium. Daai Jack. Dit is waar Jack gebreinspoel is om hulle vuilwerk vir hulle te doen.
En sedertdien, wat het van hulle almal geword, die gespuis van daai satangsplek by Bon Accord? O, skielik getransformeer tot sulke fatsoenlike seders – Ben Koorts en Simon Pope vennote in ’n klaarblyklik winsgewende private praktyk, Sieg Eyselen afgetree met ’n vet goue handdruk, Louis Smith en Braam Venter iewers oorsee.
Jack se vleiemoorde was speurluitenant Lenny Arries, intussen welverdiend bevorder, se eerste moordondersoek. En kritiek was daar baie op arme Lenny, bystand min. Maar daai stang het Lenny vasgebyt en hy het kopgehou. Dalk oor hy sy deep throat so vertrou het. En daarvoor eis ek g’n eer nie; wat ek aan Lenny gelek het, was eerder uit selfbeskerming toe ek begin agterkom dat die vleiemoordenaar sy visier ook op my en Portis het.
Dit is met Jack in my gedagtes dat my oë altyd asof deur die een of ander vreemde magnetiese krag na die plaveisel voor die bankie aangetrek word, hier onder langs my skoene.
Portis moet dit opgemerk het: “Miskien moet ons pool acid gebruik.”
Die donker vlekke lê diep in die poreuse stene, g’n gewas en geskuur kry dit uit nie – Jack se bloed hier by my voete, Portis s’n dáár. “Nee, nie suur of bleikmiddels nie, daai walms is nie goed vir die vlinders nie. Los dit maar, die tyd self sal dit regmaak.”
Soos die tyd ook vir Portis genesing gebring het. Eers met die amputasies destyds van albei sy bene net onder die knieë om sy lewe te red, toe meer onlangs die steekwonde van Jack se mes wat Portis se hart en slagare net-net gemis het, maar nie ’n long nie; dit was nerfskeel of ons het Portis ook daar in Vader Stefano se kapelkerkhof gaan inspit. En die ironie daarvan ontgaan my nie. Die kerkhoffie langs die Sint Neri-kerk op die nek is die domein van ou Jakes wat sy rug boggel werk om die kerkterrein met hark, vurk en graaf net en onkruidvry te hou. En om die klok te lui. Jakes, pa van Marsie, eerste vrou wat Portis as hubare jong man raakgesien en waardeer het en nie as afbeenkruppel bejammer het nie.
Portis skuur-skuur met die sool van sy prostetiese voet oor die vaal vlekke waar sy eie bloed in die plaveisel lê. “Dink jy nog aan hom, af en toe?”
“Aan Jack?”
“Nee, ek bedoel die puppet-man.”
“Simon Pope?”
“Ja, hý wat vir Jack aangesit het om my voete te brand, hy’s die cause van als.”
Die naam Simon Pope kry Portis steeds nie oor sy lippe nie, uit jare van ingehoue, pruttende woede. Ek vermoed Portis dink aan Pope elke oggend wanneer hy sy voete aangespe, en elke aand wanneer hy dit afhaal, en dikwels tussenin, om welke rede ook al, en ondanks die stand van son, maan en planete.
“Lenny sê hulle hande is afgekap, hulle kry nog geen bewyse dat Simon Pope by Jack se moorde betrokke was nie.”
“Dis
