беләнТулган минем бу башым…
Тәрәзәгә карап ятам…
Күңел кайный, айкала.
Күңелемне ымсындырып,
Акчарлаклар чайкала…
Тәрәзәдә – ак болытлар…
Карап калам үрелеп…
Ак болытларны күрсәм дә
Китәм кебек терелеп.
Тәрәзәгә карап ятам…
Түз, күңелем, пошынма…
Минем күңел зәңгәр күктә,
Үзем генә шушында.
Инстадашларыма шифаханәдән хат
Үзенә күрә монда да
Тормышның бер кисәге.
Монда минем кебекләрнең
Юктыр кебек исәбе…
Монда җәй дә, кыш та булмый,
Яз да, җәй дә сизелми…
Мондагылар бар да бериш,
Дөнья шулай тигезли…
Һәркемнең үз авыруы,
Үз даруы, үз зары.
Күзләреннән дә күренә
Тәннәренең сызлавы…
Тән дә сызлый, җан да сызлый.
Тик кызгана күрмәгез!
Минем өчен, зинһар өчен,
Сез сызлана күрмәгез!
Сызлануларымны үзем
Сызланып бетерермен…
«Хәлләремне җиңеләйт!» – дип,
Ходайдан үтенермен.
Монда шулай, сызлансаң да,
Янсаң-көйсәң дә була…
Вакыт кына акрын уза,
Узмый дисәң дә була…
Түземлек
Юка гына иңнәреңә
Күпме хәсрәт өелгән.
Ничә кабат янылган да
Ничә кабат көелгән…
Беләм инде, сиңа авыр,
Сиңа кыенрак инде.
Еларга гына торасың…
Син бигрәк елак инде.
Үзәкләреңне үзем дә
Өзлексез өздем инде…
Ә син, җаным, ни булса да
Түздең шул, түздең инде…
Елак булсаң да, көчле син,
Миннән дә түзем инде…
Син бит минем Язым идең,
Ә хәзер Көзем инде.
Көзебезгә алып керде
Гомерләрнең юлы да…
Гомер буе түздең, җаным,
Түз инде бу юлы да!
Сандугачлар сайрар чак…
Көтеп алган идем җәйнең
Сандугачлы айларын,
Ишетеп кенә булмады
Сандугачлар сайравын…
Сандугачлар моңын тыңлар
Идек тә без гел генә,
Сандугачлар сайрар чаклар
Бер генә мизгел генә.
Сандугачлар күп сайрамый,
Сайрый ләкин өздереп.
Туктаусыз сайраса, күптән
Бетәр иде биздереп…
Алар быел минсез генә
Сайрый торгандыр инде.
Мин булмагач, аларның да
Күңле тулгандыр инде…
Аларның үз вакытлары…
Мине көтмәсләр инде.
Үз җырларын җырламыйча
Җәйдән китмәсләр инде…
Күрмәсәм дә быел җәйнең
Сандугач сайрар чагын,
Сайрарга тора, сайрарга…
Сандугач тулы җаным.
Шагыйрьлек
Шигырьне мин күптән язам…
Гомер
