Шигырьләр / Стихи. Кул Шариф

Скачать книгу

Хөбби шулвакыт, терек йөргән –

      гаибдүр.

      Собхы садыйк булганда, Ганбәр ана купдилар,

      Күрәйен дип угылны, ул хөҗрәгә кердиләр,

      Угылун тапмай анасы, алуп чыкды либасин,

      Фөрйад кыйлуп йыглайдур Ходаена сәнасин[62].

      Зари кыйлуп йыглайдур:

      «Кайда гаиб булдың?» дип,

      «Мән гарибне, җан балам,

      имди маиб кыйлдың» дип.

      «Җан баламдан айрылдым,

      нидер мәнем гөнаһым?

      Гариб булуп айрылдым, хәбәр биргел,

      Ходаем[63]!

      Солтан Хөбби, җан балам,

      терек гаиб булып сән,

      Мән шикәстә гарибне имди маиб кыйлып сән.

      Терек гаиб булуп сән, имди кемдин сораем?

      Айрылып җан баламдин, сабыр биргел,

      Ходаем!»

      Аваз кәлди гаибдин: «Солтан Хөбби терекдер;

      Хозыр берлән Ильяска бергә йөргән

      шәрикдер!»

      Һич әйүлийа тапмады бу дөньяның мәдарын,

      Гаибдин сүз ишетде, күңеле тапды карарын[64].

      Мәгълүм булды бу эшләр, Хуҗа Әхмәдкә

      йитешде[65],

      Гаиб булган Хөббине галәм халкы ишетде.

      «Сөләйман хәким килсүн», – дип, Хуҗа Әхмәд

      чарлады,

      Гашыйк Йосыф килгән суң,

      кулларыни баглады[66].

      Сөләйманның буйунындин бер сыгырга

      такдылар,

      Оруп-сугуп Хәкимне, Хуҗа Әхмәдкә

      илтдиләр[67].

      Хуҗа Әхмәднең алтунда гаебени белдиләр.

      «Тәкъсир!» – дибән Сөләйман,

      Хуҗа Әхмәдкә бакмады,

      Сөләйманның эшләри Хуҗа Әхмәдкә

      йакмады[68].

      Бер елгача тәкъсирен Сөләйманның

      тутмады,

      Чәһар тәкбир әйтәйен, һәргиз җавап әйтмәде.

      Бер елгача Сөләйман көн дә утун ташыды,

      Кичә булса, күп халык аның мәлямәтен ишедде.

      Бер елдин суң Хуҗа Әхмәд гөнаһыдин үтдиләр,

      Буйунларын чишүбән чәһар тәкбир әйтдиләр:

      «Гөнаһындин бән үтдем, белгел, Ходай үтмәде,

      Остухануң өстендин һәргиз чәркең китмәде.

      Җануң тәндин чыкган суң, тәнүң гүрдә

      йаткырур,

      Олугъ Гомур дәрйасын[69] кырык елгача

      агузур.

      Кырык елдин суң, Сөләйман,

      остухануң пакь булур,

      Әгъзаларуң черүбән, ахирәтдә хакъ булур.

      Айрылмасдур[70], Сөләйман, җануң берлән

      имануң,

      Тәгаен кыйлды[71] Хуҗа Әхмәд, һич калмады

      гөнаһуң».

      «Тәкъсир!» – дибән Сөләйман:

      «Сезгә нәчүк карайен?

      Айрылуп мән баламдин, имди кайа барайен?

      Ишетепмез: катукның йогы калур, түкүлсә[72].

      Мөэмин колның күңлени тегеп булмас,

      сүтүлсә».

      «Күрүп торуп Хак эшин, нәчүк катыйль

      кыйлдың сән?

      Сиксән ирнең салебени үзең батыйль

      кыйлдың сән?

      Солтан Хөбби вәлидер, тугар ирде сиксән ир,

      Йитмеш түртдә булуп сән, имди булдың

      кара

Скачать книгу