– диде. Ике төенчеген дә басмага куйган, култыксага җайлап таянган. Сүзе бар иде, күрәсең.
– Әү, кызым.
– Сиңа әйтәсе сүз бар иде бит әле.
– Соң?
Су агымына карагач, Сөнгатулланың җиңелчә генә башы әйләнде.
– Муса абый өй түбәсен яңадан япты, әти.
– Ник?
– Ник дип… Хәзергесе ак – цинк калае.
– Кара, хуҗа булган, ә? Иркенләгән! Минем больницада ятуым ярамаган.
– Баз да бүтән– кирпечтән.
– Тиясе калмаган. Кирпеч дым тарта ул.
– Кирпеченә сумала кайнатып сылады. Бер очтан нигезне дә.
– Нигезне? Аның кай җире ярамаган тагын?
– Борчылма, әти. Хәзер нигез дә кирпечтән.
– Чә!
Үтә гаҗәпләнгәндә Сөнгатулла шулай «Чә!» дия иде. Бу аның ишеткән сүз мәгънәсенә төшенеп җитмәвен белдерә. Бу әле аның, сәерсенеп, колагын сагайтуы гына. Ишетте, янәмәсе, тик ни соң әле бу? Кабатлап әйтергә кирәк: әйе, бу аның үтә гаҗәпләнүе, ни дияргә белмичә, чак кына телсез калуы. Аныңча, язын бәрәңге базына су төшсә дә «Чә!». Кырык өч яшенә җитеп, хатын-кыз күрмәгән Сәлимҗан көтмәгәндә өйләнгәч тә «Чә!». Тупыл төбенә карга баласы егылып төшсә дә. Былтыр урак өстендә шәһәрдән булышырга килгән тегү фабрикасы кызларының берсен авылның унынчы классны бетергән өч егете көчләп харап иткәнен ишеткәч тә теле шул ук «Чә!» диюдән гайре әйләнмәде. Шуннан соң, яңа ишет- кән хәбәргә күңеленнән тиешле бәясен биргәч, аның «Инде!» дип куя торган гадәте бар. Яңа нигез корыр өчен өйне җир- дән күпме күтәрергә кирәклеген күз алдына китергәч, ул кызына:
– Инде! – дип, башын чайкады.
Мәрзыя, тавышын һич үзгәртмичә:
– Тәрәзә йөзлекләрен буямаган әле, – дип дәвам итте.
– Нинди тәрәзә йөзлеге ди ул?! Кычытмаган җирне кашып… Хәзер печән хәстәрен күрергә кирәк. Бигрәк тагын!
– Дөрес, әти. Тәрәзә йөзлеге качмас. Муса абыйны әйтәм: бигрәк җенле булып чыкты ул. Теңкәгә тиеп бетте: тук та тук өй мүкләп, йокы бирми.
– Мүкләп? Мин мүкләгән эченә тигәнмени?
– Авыз да ачтырмый, әти. Узган юлы кайтканда, балчык изеп аяк калмады. Үзенең бетон болгаткыч машинасы капка төбендә. Ярамый, янәсе! Имеш, мич измәсенә аяк-кул җылысы тияргә тиеш.
– Мич?! Инде дә, ә?! Барлы-җуклы ярты ел югалып тору ярамаган! Мич булып мичнең башына җиткән… Миннән шәп тартып калды лабаса.
– Бусы да тамаша: бик яхшы тарта.
– Син, кызым, түбәдән нигезгә төштең, инде өйгә сыймыйсың…
– Ә матча матча ише генә түгел, әти. Күрсәң, исең-акылың китәр – сап-сары нарат.
«Янганнар бит болар, каһәр! – дип уйлады Сөнгатулла. Ләкин аңлаганын кызына белдерәсе килмәде әле. – Әйтмәгәннәр. Борчылып ятмасын дигәннәр инде, мать честна!»
Су бөтерелеп-бөтерелеп ага иде. Аның күз аллары караңгыланып китте. Якты көнне болыт бастымыни. Колагы
