Хәзерләп куя, янәмәсе. Атасының йөрәге ярылыр ди бугай.
Сөнгатулла тураеп басты да кычкырып көлеп җибәрде. Кызының сөйләвеннән кырт киселеп сискәнүен, үзенә коты алынып каравын күреп тынды, тик чыдый алмыйча, гөлдерек тавыш белән элеккесеннән дә катырак итеп, рәхәтләнеп, башын чайкый-чайкый көлде:
– Әйттем бит мин аңа, кызым!
– Нәрсә-нәрсә?
– Әнкәңә дим.
– Нәрсә әйттең?
– Больниска бер килүендә тиешлесен генә түлим, өйдә акча юк дип кәҗәләнгән иде. Добровольни өлешен дә уч тутырып түләмәсәң, кара аны, фәлән-төгән, дип җибәрдем. Шулай итмәсәң, палатага аяк атлыйсы түгел, мәйтәм. Икенче килүендә тагын түләмәгән, хәерсез. Коры калган, алайса!
– Түләде, әти, түләде.
Сөнгатулланың әле генә көлгән, аннары кырысланган йөзенә канәгатьләнү төсмере чыкты. Җиңел сулап:
– Алайса, ярый, – диде. – Яндыгыз инде, ә? Дипломат икәнсең син, кызым. Белми идем. Яман хәбәргә яхшы хәзерләдең син мине… Күпме тиде соң?
– Нәрсә?
– Нәрсә булсын – страхавай.
– Биш мең.
– Әйбә-әт.
– Колхоз булышмаса, ул биш мең генә чәп итәргә дә җитмисе икән, әти.
– Нәфсе дисәң дә нәфсе соң хәзер кешедә… Биш меңгә ташпулат салып була! Кассада да ару гына үрчегән иде түгелме соң?
– Анысы да кереп бетте аның, әти.
Сөнгатулла тагын:
– Чә! – диде. – Инде дә шулхәтле кыланмасагыз…
– Бераз әҗәткә дә җыйгач, таман гына булды бугай.
– Әҗәт?!
– Әйе. Нигә?
«Әллә каккан казыкка тиклем янганнар инде?»
Сөнгатулла, күңелендә уянган шушы шиге белән килешәсе килмичә, шул ук вакытта кинәт әрләп ташлап йә ялгыш сүгенеп, кызын куркытмас, рәнҗетмәс өчен тыштан тыныч кына:
– Зурдан купкансыз түгелме соң? – дип сорады.
– Зурдан дип… Ә абзар-кура?
– Aбзap-кypa?!
– Әйе, әти. Анысы да өр-яңа. Өй белән берочтан анысын да өр-яңаны корып ташладылар. Нигә калдырып торырга? Келәтне сиплисе бар дип, үзең дә ясканган идең, анысын да элеккесе ише генә итмәделәр – ындыр табагына тиң итеп салдылар.
– Кызым! Мәрзыя… Алайса, шыр ялангач калганбыз түгелме соң?
– Нинди шыр ялангач?.. Нинди шыр ялангач! Ул яңа мунчасы гына да ни тора! Син салган усак кына иде, мүк урынына да салам. Бусы нарат, кызлар чәче шикелле сап-сары сүс белән мүкләнгән.
– Мунча да көл булып очтымыни?
– Көл дип инде… Көлләрен, кисәү башларын, мотоцикл калдыкларын, өч алмагачны янганның икенче көнендә үк бульдозер белән кырып-себереп, иске тегермән чокырына түктеләр.
Сөнгатулланың елап җибәрәселәре килде.
– Берни дә калмадымыни?
– Өскә кигән
