zamanın təsirinə məruz qalmamalıdır.
O ara verib yenə Kevinə nəzər saldı. Kevin tez başını tərpətdi.
‒ Düşünürəm ki, siz məni anlayırsınız və dediklərimlə razısınız.
‒ Bəli. Ola bilsin, mən başqa cür ifadə edərdim, amma razıyam.
‒ Biz sizinlə vəkilik. Əsas olan budur. Bunu unutmadığımız müddət ərzində uğur qazanacağıq.
Con Miltonun gözləri inamla parıldayırdı. Bu gözlər Kevini, demək olar, ovsunlamışdı. Milton ahəng və vəznlə danışırdı. Hərdən səsi elə astadan çıxırdı ki, sanki dediyi sözləri qarşısında oturmuş adamın dodaqlarından oxuyub təkrar edir. Sonra isə səsi gözlənilmədən yenidən ucalır və güclənirdi.
Kevinin qan yanaqlarına vurmuşdu, ürəyi möhkəm döyünürdü, az qalırdı yerindən çıxsın. Sonuncu dəfə bu cür hissləri məktəbin basketbol komandasının heyətində çempionluq matçı zamanı keçirmişdi. Məşqçiləri Marti Makdermott soyunma otağında elə bir nitq söyləmişdi ki, komanda meydana çıxıb rəqibi darmadağın etməyə hazır idi. O vaxt Kevin topun onun əlinə düşəcəyi məqamı həsrətlə gözləyirdi. İndi isə məhkəmə salonuna girəcəyi anı eyni həsrətlə gözləməyə başlamışdı.
Con Milton başını yavaşca tərpətdi.
‒ Biz bir-birimizi siz təsəvvür etdiyinizdən daha yaxşı başa düşürük, Kevin. Mən bunu anlayan kimi Polu yanınıza göndərdim, ‒ o, bir müddət gənc vəkilə baxdı, sonra gülümsədi. ‒ Elə götürək sizin son işinizi…
Milton yenidən yayxandı və sanki bədənindəki gərginliyi atdı.
‒ Lois Uilsonun – uşaqları yoldan çıxartmaqda günahlandırılan müəllimənin işini nəzərdə tutursunuz?
‒ Elədir ki var. Siz müdafiəni əla qurmuşdunuz. İttiham tərəfinin zəif yerlərini tapıb diqqəti məhz onlara yönəldərək hücuma keçmişdiniz.
‒ Bilirdim ki, direktorun onunla arası yoxdur. Başqa qızların yalan danışdığına da əmin idim…
‒ Əlbəttə, ‒ Milton əyilib Kevini qucaqlamaq istəyirmiş kimi əllərini irəli uzatdı. ‒ Amma Barbara Stenlinin yalan danışmadığını, deməli, həm də Lois Uilsonun günahkar olduğunu da bilirdiniz.
Kevin donub-qaldı.
‒ Əlbəttə ki, siz bunu dəqiq bilmirdiniz, amma qəlbinizin dərinliyində müəllimənin Barbara Stenlini yoldan çıxartmaq istədiyini anlayırdınız. Siz başa düşürdünüz ki, Barbara direktorun yanına tək getməyə qorxduğu üçün rəfiqələrinə onun dediklərini təkrarlamağı öyrətmişdi. Axmaq direktor da müəlliməni işdən qovmaq qərarına gəlmişdi…
‒ Mən buna əmin deyildim, ‒ Kevin astadan dedi.
‒ Narahat olmayın, ‒ Milton yenidən güldü. ‒ Siz nə etmək lazım idisə onu etdiniz. Axı siz onun vəkili idiniz, ‒ firma sahibinin üzündəki təbəssüm yoxa çıxdı. İndi o, hirsli görünürdü. ‒ İttiham tərəfi də gərək sizin kimi hərəkət edəydi. Ancaq həqiqət budur ki, o zalda öz işini düzgün yerinə yetirən bircə nəfər vardı – o da siz idiniz! Mən sizə heyran olmuşam və istəyirəm ki, bizimlə işləyəsiniz. Siz əsl vəkilsiniz, Kevin!
Kevin sonuncu işi barədə Con Miltonun bu dərəcədə ətraflı xəbərdar olmasına təəccüblənsə də, nə isə soruşmağı yersiz saydı. Üzərində düşünməli xeyli başqa məsələ var idi.
Onlar maliyyə məsələlərini müzakirə etdikdən sonra Kevin əmin oldu ki, Pol Skolfild heç nəyi şişirtmirmiş. Ona əvvəlki firmada qazandığından iki dəfə artıq pul təklif etdilər. Milton bildirdi ki, əgər yeni mənzil Miriamın xoşuna gəlsə, dərhal ora köçmək olar. Söhbət bitdikdən sonra o, katibəni çağırıb tapşırdı ki, Pol Skolfildi yanına dəvət etsin. Pol dərhal peyda oldu, sanki qapının dalında dayanmışdı.
‒ Həmkarımız yenidən sizin əlinizdədir, Pol. Sizsə, Kevin, ailəmizə xoş gəlmisiniz, ‒ Milton əlini uzatdı və Kevin bərk-bərk onu sıxdı.
‒ Çox sağ olun.
‒ Dediyim kimi, mənzilinizə həftəsonuna qədər köçə bilərsiniz. İstədiyiniz vaxt həyat yoldaşınızla gəlib evə baxın.
‒ Bir daha təşəkkür edirəm. O günü səbirsizliklə gözləyirəm.
Milton başını tərpətdi, yəni «sizi gözəl başa düşürəm».
‒ Gördünüz, necə insandır, hə?! ‒ onlar kabinetdən çıxanda Pol yavaşca dedi.
‒ Onun məsələnin məğzini dərhal tutması adamı heyran qoyur. Olduqca ciddidir, amma təkcə biznes barədə düşünmür. Mənə elə gəldi ki, həm də çox səmimi adamdır.
‒ Elədir. Düzünü deyim ki, ‒ Pol ayaq saxladı, ‒ biz hamımız onu çox sevirik. O bizə… ata kimidir.
Kevin başını tərpətdi.
‒ Hə, mən də bunu hiss etdim, ‒ o geri baxdı. ‒ Mənə elə gəlirdi ki, oturub öz atamla söhbət edirəm.
Pol bu sözdən sonra Kevini qucaqlayıb güldü. Onlar Deyv Koteynin kabinetinin qarşısında dayandılar.
Deyvlə Kevin arasında yaş fərqi böyük deyildi: otuz bir yaşlı bu vəkil də Nyu-York universitetinin hüquq fakültəsini bitirmişdi. Elə ki eyni ali məktəbdə oxuduqları məlum oldu, osaat professor və müəllimlərini yada salmağa başladılar.
Deyv balacaboy idi, açıq-şabalıdı saçları qısa vurulmuşdu. Belə saçla o, hərbçiləri xatırladırdı. «Miriamın ondan, yəqin ki, xoşu gələcək, ‒ Kevin düşündü. ‒ Onun göy gözləri, yüngül, xoş gülüşü Miriama kiçik qardaşı Seti xatırladacaq».
Zahiri kövrəkliyinə baxmayaraq Deyvin dərin, məlahətli səsi var idi. Bu cür səsə görə istənilən xor rəhbəri, yəqin ki, hətta ruhunu şeytana satmaqdan belə çəkinməzdi. Kevin bir anlıq da olsa, təsəvvüründə Deyvin məhkəmə zamanı şahidləri dindirdiyi səhnəni canlandırdı və ürəyində heç bir şübhə yeri qalmadı ki, belə gözəl səs onu dinləyənlərin qəlbində əks-səda doğurmaya bilməz. Tanışlıqlarının elə ilk dəqiqəsindən Kevin başa düşmüşdü ki, Deyv Koteyn olduqca ağıllı və mədəni bir insandır. Pol dedi ki, Deyvin adı Nyu-York universitetinin beş ən yaxşı məzunu sırasında olub və əgər o istəsəydi, Nyu-York, yaxud Vaşinqtonun ən nüfuzlu hüquq firmalarında işləyə bilərdi.
‒ Gəlin ekskursiyamıza davam edək, ‒ nəhayət, Pol dedi. ‒ Onsuz da Deyvlə danışmaq imkanınız çox olacaq. Həyat yoldaşlarınızın da həmçinin.
‒ Çox gözəl. Sizin uşağınız var? ‒ Kevin soruşdu.
‒
