aldı və tez ağaca dırmaşdı.
Numa cəmi bir neçə saniyəliyə gecikdi.
Acıqlı şir özünü ağacın gövdəsinə çırpır, quyruğunu hirslə yanlarına döyəcləyirdi. Tarzan tam təhlükəsizlikdə olduğunu bilir, üz-gözünü əyərək Numaya acıq verirdi.
Meymun-adam qəzəbindən çatlayan şirin gözləri qarşısında daş bıçağı ilə ceyranın budundan iri tikə kəsdi, buxarlanan təzə ətdən çiy-çiy ləzzətlə yedi. İndiyədək London restoranlarında heç bir yemək ona bu ləzzəti verməmişdi!
Doyandan sonra Tarzan əllərinin qanını sildi. Ətin qalanını qırıq budaqlardan birinin iti ucuna keçirdi, ağacların başı ilə komasına qayıtdı. İntiqam hissi ilə alışıb-yanan Numa onu xeyli izlədi, axırda bezib yolunu dəyişdi.
Son həftələrdə ilk dəfə Tarzan dərin yuxuya getdi. O oyananda artıq günəş göyün ortasında idi.
IV fəsil
Şita
Bir neçə gün Tarzan ona tanış olmayan cəngəlliyi gəzib-öyrənməklə və silahlarını təkmilləşdirməklə məşğul oldu. Ceyranın damarını qurudub yaya kiriş düzəltdi. Əlbəttə, Şitanın damarından daha möhkəm kiriş alınardı, amma kim bilir, Şita Tarzanın qabağına nə vaxt çıxacaqdı?
Meymun-adam quru otlardan uzun kəmənd hördü. Uşaqlıqda belə kəməndlə o, Tublatı cırnadardı, böyüyəndə isə ova çıxardı. Baranın dərisindən bel sarğısı, oxqabı, bıçaq üçün qın da hazırladı.
Sahili tədqiq edəndən sonra Tarzan müəyyənləşdirdi ki, bura Afrikanın ona məlum olan qərb sahili deyil. Qərbdə günəş dənizdən çıxmırdı, əksinə, dənizdə batırdı.
Lakin Tarzan əmin idi ki, Afrikanın şərqinə yox, harasa başqa yerə düşüb. Çünki «Kinkayd»a Aralıq dənizindən, Süveyş kanalından və Qırmızı dənizdən keçib Ümid burnunun başına fırlanmaq üçün xeyli artıq vaxt gərək olardı. Bəs onda tale onu bu dəfə hansı yerlərə gətirib çıxarmışdı? Bəlkə, gəmi Atlantik okeanını yararaq Cənubi Amerikanın vəhşi sahillərinə çatmışdı? Yox, oxşamır, çünki Cənubi Amerikada şirlər yaşamır.
Cəngəllikdə, boş sahildə dolaşa-dolaşa Tarzan təklikdən darıxırdı, antropoidlərin qəbiləsində qalmadığına təəssüflənirdi. Molakla və Akutla döyüşdən sonra o, insanabənzər meymunlara rast gəlməmişdi. Tarzan başa düşürdü ki, onlardan çox fərqlənir, amma tək qalmaqdansa, antropoidlərə qoşulmaq yaxşı idi.
Bir dəfə Tarzan əlinə keçən meyvələrdən, çürük kötüklərdə yuva qurmuş həşəratlardan yeyə-yeyə meşə ilə gedirdi. Burnuna bəbirin iyi dəydi. Şita haradasa yaxınlıqda idi. Tarzan çoxdandı onu axtarırdı: həm kiriş üçün möhkəm damar, həm də özünə təzə paltar tikməyə gözəl dəri əldə etmək istəyirdi.
Tarzan aşağı əyildi, hər xırdaca səsə fikir verə-verə yerlə sürünməyə başladı. İndi o, vəhşi təbiətin bir hissəsinə çevrilmiş, gözəgörünməz olmuşdu.
Səslər və iylər yolu Tarzana dəqiq nişan verirdi. Şita onun yaxınlaşdığını duymurdu: başı ova qarışmışdı. Ac bəbir insanabənzər meymunları izləyirdi.
Antropoidlər balaca talada dinclərini alırdılar. Meymunların əksəriyyəti otluqda uzanıb mürgüləyirdi. Bir neçəsi çürümüş kötükləri tənbəl-tənbəl eşələyir, qabıqların altında gizlənmiş cücüləri çıxarıb yeyirdi. Akut da onların arasında idi.
Şita talanın kənarında qalınyarpaqlı ağacın yoğun budağının üstündə uzanmışdı, meymunlardan birinin yaxın gəlməsini gözləyirdi. Tarzan ilan kimi sürünə-sürünə həmin ağacın daha hündür başqa budağına qalxdı, ov bıçağını çıxarıb hazır vəziyyətdə dayandı. Heyif ki, kəməndi işə yaramırdı: sıx yarpaqlar onu atmağa mane olurdu.
Akut düz bəbirin pusqu qurduğu budağın altında dayandı. Şita fürsəti əldən vermədi: nərə çəkib antropoidin üstünə atıldı. Elə havada ikən kiminsə belinə mindiyini və qolunu boğazına doladığını hiss etdi.
Səsə Akut başını qaldırdı. Üstünə şığıyan bəbiri və onun boynundan tutub geri qanıran ağ meymunu gördü. Bu, bir neçə gün əvvəl sahildə Akutu məğlub etmiş Tarzan idi.
Antropoid göydə savaşanların altında qalmamaq üçün qeyri-adi cəldliklə yana sıçradı. Şita zərblə yerə dəydi. Tarzan bəbirin boynunu buraxmadan əlindəki bıçağı vəhşi pişiyin sol çiyninin altından onun ürəyinə soxdu. Şita yaralı böyrü üstə döndü, nərəsi zarıltıya çevrildi. Bəbir pəncələrini qabağa uzadıb dartındı, bütün bədəni titrədi və gözləri şüşə kimi dondu.
Meymun-adam sıçrayıb ayağını Şitanın kürəyinə qoydu. Tarzanın qələbə qiyyəsi cəngəlliyi başına götürdü.
Akut və ətrafına toplaşmış antropoidlər təəccüblə bu səhnəyə baxır, cınqırlarını da çıxarmırdılar.
Birinci Tarzan özü dilləndi. O, vəziyyəti dərhal qiymətləndirmişdi, ağlına gəlmiş fikri dardüşüncəli antropoidlərə izah etməyə çalışırdı:
– Mən – meymun qəbiləsindən Tarzanam. Tarzan mahir ovçudur, döyüş ustasıdır. O, Akuta qalib gəlmişdi, istəsəydi, onu öldürər, özü qəbilə başçısı olardı. Amma istəmədi. İndi isə Akutun həyatını ikinci dəfə xilas etdi, onu qaniçən Şitanın əlindən aldı. Tarzan – Akut qəbiləsinin dostudur. Bu qəbilədən kimin həyatı təhlükəyə düşsə, qoy mənim kimi qışqırıb köməyə çağırsın. Tarzan dərhal köməyə gələcək.
Meymun-adam Kerçak qəbiləsinin həyəcan bildirən qışqırığını səsləndirdi və əlavə etdi:
– Tarzan da belə qışqıranda siz köməyə gələrsiniz. Onun yaxşılığını unutmayın, dərhal yanına qaçın. Tarzanın sözlərinə əməl edəcəksinizmi?
Əvvəlcə Akut cavab verdi:
– Huh!
Qalanlar təkrar etdilər:
– Huh!
Sonra, heç nə olmayıbmış kimi, antropoidlərin hərəsi öz yerinə qayıtdı. Con Kleyton – lord Qreystok onlara qoşuldu.
Akut Tarzanın yanından çəkilmirdi, sanki onu izləyirdi. Hər Tarzana baxanda kobud və yöndəmsiz vəhşinin balaca gözlərində qəribə yumşaq ifadə yaranırdı. Akut Tarzanı indiyədək meymunlardan görmədiyi və gözləmədiyi bir hərəkətlə heyrətləndirdi: tapdığı yağlı həşəratı özü yemədi, təzə dostuna uzatdı.
Axşam ova çıxanda da ağ meymun hara gedirdisə, Akut onun dalınca düşürdü. Antropoidlər
