həyəcan siqnalı eşitdi. Arxa şüşədə, sonra isə yan şüşələrdə göy qığılcımlar sayrışdı, yaxınlıqdan gurultu ilə patrul avtomobilləri keçdi. Onun arxasınca “Təcili yardım”. Daha bir yüksək sürətli patrul avtomobili, onun arxasınca isə iki yanğınsöndürən.
Lənət sənə kor şeytan! Bir neçə gün əvvəl Qreys burdan keçəndə, şossenin bu hissəsində yol işləri gedirdi və əvvəlcə o elə fikirləşdi ki, bu gün də nəqliyyat axını bu səbəbdən dayanıb. Lakin indi Roy anladı ki, görünür hardasa irəlidə yol nəqliyyat hadisəsi baş verib. Əgər ora yanğınsöndürənlər gedirsə, deməli, vəziyyət pisdir. Daha bir yanğınsöndürən maşın, arxasınca isə bütün gücü ilə həyəcan siqnalını və işıqlarını yandırmış təcili yardım keçdi. Sonra isə xilasetmə xidmətinin maşını keçdi. Qreys yenidən saata baxdı. Ona iyirmi dəqiqə işləyir. O, qızın dalınca Tanbric Uelsə qırx beş dəqiqə əvvəl getməli idi, ora isə iyirmi dəqiqəlik yol var.
Terri Miller Qreysin şöbəsindən olan yenicə boşanmış müvəkkil, özünün məhəbbət macəralarını danışıb öyünməkdən yorulmurdu. O, inandırırdı ki, internetdə ürəyin istəyən qədər tanışlıq saytları var. Qreysi tez-tez ora baxmaq üçün həvəsləndirirdi. Roy təkidlə boyun qaçırırdı, sonra isə onun elektron adresinə müxtəlif qadınlardan məktublar gəlməyə başladı. O, biləndə ki, Terri Miller onun icazəsi omadan “kor-koranə görüş” saytına Royun adından məktub göndərib, sözün əsl mənasında özündən çıxdı. O, axır ki, səbəbini bilmədən məktublardan birinə cavab verdi. Tənhalıqdanmı? Ehtirasdanmı? Demək çətindir. Son səkkiz ildə Roy sabah haqqında düşünməməyə vərdiş edib. O, hərdən unutmağa çalışırdı, hərdən isə, günahkarlıqla əziyyət çəkirdi ki, çox nadir hallarda gələcəyi yadına salır.
Sendi!
Qreys qəfildən görüşə getdiyinə görə özünü günahkar hiss etdi.
Xanım çox qəşəng görünürdü. Ən azından şəkildə belə idi. Adını da bəyənmişdi – Klodin. Fransızsayağı, nəsə ekzotik bir ad idi. Şəkildə bir görkəmi var idi… Kəhrəba rəngli saçları, diribaş xoşagəlimli üzü, əyninə kip oturan köynəyinin altından nəzərə çarpan orta ölçülü sinəsi… Qız çarpayının kənarında əyləşmişdi. Əynində qəsdən yuxarı çəkilmiş qısa ətək var idi. Yuxarı hissəsi qıyqacı corablar geyindiyini göstərmək istəyirdi, onların altında isə, bəlkə də heç nə yox idi.
Onlar cəmi bir dəfə telefonla danışmışdılar və belə demək mümkünsə, Klodin Royu yoldan çıxartmağa çalışırdı. Yanındakı sərnişin oturacağında benzindoldurma məntəqəsindəki dükandan alınmış gül dəstəsi qoyulmuşdu.
Qırmızı qızılgüllər – hə, müasir deyil, ancaq Roy Qreys köhnə dəbli romantikadan uzaq deyildi. Uşaqlar düz deyirlər, ona, həqiqətən, silkələnmək lazımdır. Keçən səkkiz il doqquz ay ərzində onun neçə qadınla görüşdüyünü barmaqla saymaq olar. O, sadəcə düşünə bimirdi ki, onların içərisində birdən ikinci ideal ola bilər. Onlardan hansısa Sendi ilə müqayisə oluna bilər.
Bəlkə, bu gün hər şey dəyişəcək? Klodin Lamart. Əla ad, əla səs! Bu zəhrimara qalmış duman üçün fənərləri söndür artıq.
O, çiçəklərin şirin ətrini içinə çəkdi. Ümid edirəm ki, məndən də pis ətir gəlmir. “Alfa”nın cihaz lövhəsinin işığı və qarşıdakı avtomobilin arxa fənərlərinin işığının köməyi ilə o, güzgüdə özünə baxdı. Maraqlıdır, sən orada nə görmək istəyirsən? Ona kədərin özü baxırdı. Çoxdan getməlisən.
O, yenidən su içdi. Cəmi iki aydan sonra onun otuz doqquz yaşı tamam olacaqdı. Daha bir tarix–yenə də iki aydan sonra 26 iyul Sendinin getdiyinin 9 ili tamam olacaq. Onun otuzuncu doğum günündə kağız belə qoymadan yoxa çıxdı, buxarlandı, qeyb oldu. Qadın əl çantasından başqa onun bütün əşyaları hələ də dolabdadır.
Qanuna əsasən xəbərsiz yoxa çıxan şəxs yeddi ildən sonra ölmüş hesab olunur. Royun Xaspisdə xərçəngdən dünyasını dəyişən anası da, bacısı da, dostları da bir nəfər kimi ona da belə etməyi təkid edirdilər.
Lakin, faydasız idi! Coş Lennon bir dəfə demışdi: –“Həyat, sən bir şey planlaşdırdığın zaman, sənin başına gələn tamamilə başqa bir şeydir”. Lənət şeytana, düz qeyd olunub. Qreys həmişə hesab edirdi ki, otuz altı yaşı tamam olanda, onların Sendi ilə övladları dünyaya gələcək. O üç uşağı olacağını hesab edirdi – iki oğlan və bir qız. İstirahət günləri onlarla necə məşğul olacağını təsəvvür edirdi.
Ailə şənlikləri təşkil etmək, çimərliyə getmək. Bütün günü luna parkda uşaqların dalınca sürünmək. Futbol oynamaq. Sınmış oyuncaqları təmir etmək. Axşamlar dərsləri hazırlamağa kömək etmək. Onları yuyundurmaq. Bir sözlə, öz valideynləri ilə yaşadığı kimi rahat və xoş yaşamaq. Ancaq indi bu həyatdır? O, yuxuda belə rahatlıq nə olduğunu bilmir. O yaşayır ya ölüb? Səkkiz il doqquz ay. O, Sendi haqqında nə isə öyrənməyə çalışırdı, lakin indi başlanğıcda olduğu kimi tərpənmirdi. İşi nəzərə almasaq Royun həyatı boş idi. O, təzə tanışlıqları ya istəmirdi, ya da başlaya bilmirdi. Hansı görüşə getsə uğursuzluqla nəticələnirdi. Zamanla adama elə gəlirdi ki, Qreysin həyatında yeganə daimi yol yoldaşı onun Marlan adlı qızıl balığıdır. Onu doqquz il əvvəl yarmarkada tir atışında qazanmışdı. Bir neçə dəfə Roy başqa balıqlar da alırdı ki, Marlon tək qalmasın, ancaq o, qaraqabaq idi və xeyirxah məxluq olmadığı üçün hər dəfə onları parçalayırdı. Roy hesab edirdi ki, elə bu xüsusiyyətlərinə görə də onlar bir-birinin xoşuna gəlirlər. Çəkmənin iki tayı kimi.
Hərdən, Qreys polis olduğu üçün təəssüflənirdi. O, indi daha az vaxt və güc tələb edən başqa bir işlə məşğul olmaq istəyərdi. Xoş işdir. Saat beşdə işdən çıxırsan, pivəxanaya gedirsən, sonra evə addımlayırsan, ayaqlarını stolun üstünə qoyub televizora baxırsan. Adi həyat tərzi – sadə və heç nə ilə maraqlanmayan. Ancaq o özü ilə bacarmırdı. Görünür, ona atasının genindən narahatçılıq keçib, həqiqəti aşkara çıxarmaq üçün sonuna qədər gedirdi. Elə bu vəziyyətə görə də Qreys işdə çox tez irəliyə getdi və cinayət polisində superintendent oldu. Lakin bu genlər ürək rahatlığını artırmırdı.
Qəmgin sima yenə güzgüdən ona baxdı. Qreys üzünü turşutdu. Lələk kimi yüngül qısa kəsilmiş saçlar, hələ o vaxtlar patrul olan zaman sınmış, əyilmiş burnu, onu köhnə boksçuya bənzədirdi.
İlk görüşdə Sendi ona demişdi ki, gözləri Pol Nyumenin gözləri kimidir. Onda xoşuna gələn çox şey kimi müqayisə də onun çox xoşuna gəlmişdi. Əsas o idi ki, Sendi sözsüz onu bütünlüklə, başdan ayağa qədər sevirdi.
Roy Qreys bilirdi ki, xarici görünüşü yetərincə cazibəli deyil. Boyu 5 fut, 10 dyüm polis üçün minimal ölçüdən cəmi iki dyüm çox idi. Ancaq baxmayaraq ki, o içkini sevirdi, siqaret çəkməmək üçün uğursuz mübarizə aparırdı, idman zalındakı həvəsli məşqləri nəticəsində əzələlərini şişirtmişdi,
