олдин? Ундай бўлса Ла Гиральдани кўрганмисиз?
Беккер бош силкиди. Моронларнинг қадимий минораси Ла Гиральдага чиқмаган бўлса-да, уни ростдан ҳам кўрган эди.
– Альказарчи? – деб уни яна сўроққа тутди лейтенант. Афтидан, у она шаҳри билан жуда фахрланарди.
Беккер яна бош силкиркан, беихтиёр ўн бешинчи асрга мансуб қалъада юлдузлар ёғдуси остида машҳур хонанда Пакоде Лусия гитара жўрлигида қўшиқ куйлаган ажойиб кеча ёдига тушди. Девид тезроқ Сьюзан билан бу ерга яна қайтиб келишни истади.
– Ва албатта Христофор Колумбни ёддан чиқармаслик керак, – деди зобит қувноқ табассум билан. – У бизнинг бош черковимизда дафн этилган.
Беккер бошини кўтариб, соқчига қаради:
– Ростданми? Мен Колумб Доминикан республикасига кўмилган деб ўйларканман.
– Жин урсин, албатта ундай эмас! Ким айтди бу бемаъни гапни? Колумбнинг танаси шу ерда, Испанияда! Мен сизни мактабда ўқигансиз деб юрибман-а, – куйинди соқчи.
Беккер елка қисди ва жилмайиб қўйди:
– Шу ҳақда дарс бўлган куни мен синфда йўқ эдим шекилли.
– Испан черкови тарихий ёдгорликларга жуда бой, – фахрланиб таъкидлади лейтенант.
Испан черкови! Беккер Испаниядаги Роман католик черкови борлигидан хабардор эди. Католик дини бу ерда Ватикандагига қараганда кучли ривожланганди.
– Албатта, бизда Колумбнинг тўлиқ танаси йўқ, – гапида давом этди соқчи. – Solo el escroto.
Беккер бу сўзни эшитиб, нарсаларни йиғишдан тўхтади ва лейтенантга қаради. Ичидан отилиб келган қаҳ-қаҳ кулгини тўхтатиб қолишга уриниб лабини тишлади:
– Solo el escroto? Фақат мояги қолганми?
Зобит мағрурланиб, бош ирғади ва тушунтиришга киришди:
– Шундай. Агар черков буюк шахснинг тана қолдиқларига эгалик қилса, уни муқаддаслаштиради ва ёдгорлик сифатида бошқа черковларга тарқатади. Бу бошқа, оддий одамларга уларнинг шукуҳидан баҳра олиш имкониятини беради.
– Демак сизларга тушган қисм… – Беккер кулиб юборди.
– Ҳа-да! Бизда жудаям муҳим қисм сақланади, – зобит ҳимояга ўтди. – Колумбнинг моягига эгалик қилиш унинг аллақандай қовурғаси ёки тиззасига эгалик қилишдан ўлса ўлиги ортиқ. Сиз албатта бугун Севильяда қолишингиз ва бу ажойиботни ўз кўзингиз билан кўришингиз зарур! – соқчи Девидни кўндиришга жон-жаҳди билан киришганди.
– Яхши, балки шаҳардан чиқиб кетаётганимда черковга кириб ўтишга вақтим бўлар, – деди Беккер илтифот билан.
– Mala suerte, – лейтенантнинг ҳафсаласи пир бўлди. – Эҳ, бўлмайди. Черков қош қорайганда ёпилади…
– Ундай бўлса бошқа сафар, – жилмайди йигит, қути қопқоғини ёпаркан. – Кетиш вақти бўлди чоғи. Самолётим кутяпти.
– Аэропортгача олиб бориб қўяйми? – сўради соқчи. – Ташқарида мотоциклим бор.
Мотоцикл сўзини эшитиб Девиднинг капалаги учди. Коллежда ўқиб юрган кезларида бир марта мотоцикл ҳайдаб, нариги дунёга равона бўлишига бир бахя қолганди. Ўшандан бери, ким бошқаришидан қатъий назар, мотоциклга чиқишни ҳамиша рад қиларди. Ҳозир ҳам шоша- пиша эътироз билдирди:
– Таклиф
