таназзулга учрайди ва фожиа рўй беради, деб айта бошлайди.
Муаммо фақатгина кўп сонли давлат аппаратида ҳам эмасди: ноаниқ ташкил этилган тузилма ҳам самарадорликни пасайтирарди. Давлатда назорат органлари ва инспекциялар шунчалик кўп тўпланиб қолган эдики, назорат қилувчиларнинг ўзлари ҳам ваколатлари чегарасини билмай қолар ва жавобгарликни бир-бирларининг зиммаларига юклардилар. Кўпинча ишдаги вазифалар такрорланарди, аксарият ҳолларда бу бирор назорат йўқлигидан рўй берарди.
Фақат катта тозалашлар орқали буюк ишларга қўл уриш мумкин эди. Ҳамма ерда аттестациялар, танловлар, суҳбатлар, ишдан бўшатишлар, ишга янги одамларни ёллаш жараёнлари кетаётганди. Мамлакатнинг ўрта муддатли ривожланишини ўзида акс эттирган умумдавлат сиёсати ҳар бир вазирлик, ҳар бир ташкилот томонидан тарғиб қилина бошлади. Лекин ўзгаришларга ҳақиқий рангни Иқтисодий ривожланиш вазирлиги берарди.
Бендукидзе аппаратини ташкил этиш билан шуғулланган Михаил Иашвилининг эслашича, унга жуда оддий вазифа юклатилган – “Ақлли одамларни танлаш керак” эди. Натижада вазирликда илгари ишлаган мингга яқин ходимдан юз элликдан ортиқ бўлмаган киши қолди, холос. Сўнг жиддий танлов натижасига кўра улар сафига бутунлай янги одамлар келиб қўшилди. Улар орасида талабаликдан тўғридан-тўғри вазирликка келганлар ҳам бор эди. Аввал Бендукидзенинг қўл остида ишлаган, сўнг мансаб пиллапояларидан шиддат билан юқорига кўтарилган кўплаб ходимларнинг айтишларига кўра, “кўчадан” тўғри келиб, ҳеч бир кимсанинг қўллаб-қувватлашисиз, фақат ўз қобилиятига кўра давлат ишига кириш ва мансаб пиллапояларидан кўтарилиш мумкинлигига бошида улар ишонмагандилар.
Масалан, инқилобгача беш йил Иқтисодиёт вазирлигида ишлаган Звиад Чеишвили қуйидагича эслайди:
Кунларнинг бирида лавозимимни кўтариш бўйича комиссияга чақиришди. У ерда вазир, вазир ўринбосарини ҳам қўшиб ҳисоблаганда йигирматача одам бор эди; бир соатга яқин мен билан гаплашишди ва бир поғона юқорига кўтарилишим кераклиги ҳақидаги тўхтамга келишди. Вақт ўтиб борса ҳам, мансабим оширилмаётганди, аксинча, кимларнингдир дўстлари, қариндошлари кўтарилаётганди. Шу тарзда ўттиз доллар атрофида маош берилувчи ўша лавозимда беш йил қолиб кетдим. Каха иқтисодиёт вазири бўлган вақтида, мен вазирликни аллақачон тарк этгандим, лекин қайтиш хоҳишим ҳам йўқ эмасди. Ариза топширдим, тестдан ва шахсан вазир билан суҳбатдан ўтдим, сўнгра ўша заҳоти ишни бошладим. Икки ҳафтача оддий маслаҳатчи бўлиб ишладим, кейин эса департамент бошлиғи лавозимига ўтказилдим – унча катта бўлмаган гуруҳга раҳбарлик қила бошладим. Вазирликнинг аввалги таркибидан қолган ходимлар буни ақлларига ҳам сиғдира олмасдилар: улар мени беш йилдан бери билардилар, бу йиллар давомида ҳеч ким мансабимни оширмаганди. Энди эса келдим-у, департамент бошлиғига айлангандим. Албатта, ҳамманинг ўйлашича, гўё Каха қариндошим эди, уларни фикрларидан қайтаришнинг сира иложи бўлмади.
Бу тарзда шиддат
