style="font-size:15px;"> Иккимизнинг биргина ўхшаш жиҳатимиз, тўғрироғи, сен билан менинг, ҳатто бутун дунёнинг ўхшашлиги: танишувлар турли хил, айрилиқ жафоси эса ўхшаш.
Сен севгилинг билан қаҳвахонада, интернетда ёки кўча-кўйда танишган бўлишинг мумкин. Бошқа замонда, бошқа маконда, бошқача шароитда турмуш кечирган бўлишингиз мумкин. Лекин айрилган вақтингиз… Севгилимиз бизни ташлаб кетган он… Ана шунда айни ҳис-туйғуларни бошдан кечирамиз.
Танишувлар турли хил, аммо айрилиқ жафоси ўхшаш. Шу боисдан сен ҳам, мен ҳам бир-биримизни шунчалик яхши тушунамиз. Шу боисдан денгиз соҳилида ўтирган вақтимизда, ҳатто ютина олмаймиз. Ютина олсак-да, жафолар гирдобида қоламиз. Соатлаб ўйга чўмамиз, хотиралар денгизига ғарқ бўламиз.
Нафасимни ичимга ютиб, сени бағримга босишни ва «Кел, елкамга бош қўйиб йиғла», дейишни шунчалар истар эдимки… Лекин сен барибир мени ёнингда деб ҳис қил, хўпми? Ҳа, шу лаҳзада ёнингда бўлмаслигим мумкин, аммо бу ёнингда эмасман, деган маънони англатмайди. Биламан, якка-ю ягонам, кошки шу паллада мен ҳам ҳеч нарса билмасайдим, деяпсан. Кошки билмасайдик. Лекин сен билан мен ишқни охиригача биламиз ва умримизнинг охиригача шундай бўлиб қолади. Умримизнинг сўнгигача бунинг жабрини чекамиз.
Буни ҳис қилмаганлар борми?
Бор.
Бўлмайдими?
Дунёда севги нималигини билмайдиган миллионлаб инсонлар бор. Лекин сен билан мен бу тоифага кирмаймиз. Ҳамиша севамиз. Жафосини тортсак-да, кулишни ҳам биламиз. Севгининг энг аччиқ онларини ҳам биламиз, бу севги кучи билан ҳаётда олға қадам ташлашни ҳам биламиз. Чунки сен билан мен мана шунақамиз, бу бизнинг ўзлигимиздир.
Севамиз, севиламиз. Бошқалар каби бўлолмаймиз. Ўйин ўйнамаймиз, ниқоб тақмаймиз.
Нима ҳам қилардик, ўзимизни зўрлаб севдира олмаймиз…
Биз ярим йўлда кемтик қолганларданмиз…
Якка-якка қолдик, лекин гўзалмиз…
Доим гўзал бўлганмиз.
Йўқотсак нима бўлади?
Биз буларни билган, бошимиздан ўтказган ҳолда нусрат қозонишни ўргандик, буни унутма!
ҲАЛИЯМ УМИДИМ БОР
Баъзан қайсидир танишингни яхши инсон дейсан, лекин бундай бўлавермайди. Айниқса, энди танишган кимсага бутун бошдан кечирганларини ипидан игнасигача айтиб берадиган даражада аҳмоқ бўлиш мумкинми? Бўлиши мумкин… Ўша менман.
Буни нега қилганимни ўзим ҳам билмайман. Аммо ягона билганим – шуни жуда истаганимдир. Кулишлари ғоят латиф эди; таъриф ҳам қилолмайдиган бир ҳиссиётга асир бўлдим, алдандим.
Бошқасига кўнгил берган одамга кишан бўласиз, холос. Кўнглида ким – билмайман, аммо кўнгли ва кулишларининг қийматини ўзи ҳам билмагани аниқ.
Мен хоҳламаганманми? Табиийки, хоҳлар эдим. Лекин ҳаёт унчалик оддий эмас. Одамда бир мартагина бўлса ҳам, имкон бўлмоғи даркор. Нима, яъни кимдир чиқиб, «мен келдим» дейиши ва унга ошиқ бўлишим керакмиди? Бу шунчаки ҳазил, лекин комедия эмас.
Шундай бўлса-да, ўйлаш, орзу
