томди. Ҳилола беихтиёр кўзларини очди.
– Мен шунга, сизларни меҳрларизга арзимийман, опажон.
– Ундай дема, – Роҳила бармоқларини унинг оғзига босди. – Сенсиз бу дунё кўзимга зимистон.
– Раҳмат… Опа, энди мен ўлмийман… Ўлишга ҳаққим йўғакан…
– Нимага ўларкансан? – Роҳиланинг овози титради. – Ўлим ҳақида гапирма. Ҳали ўн гулингдан биттасиям очилмаган, ҳилолсан, Ҳилол!
– Мен сўлиб, сўниб бўлдим, опажон.
– Ҳали айтувдиз дерсан, ҳа демай, бахтинг очилади, давру даврон сурасан.
Ҳилола индамади. Бошини тескари буриб, кўзларини юмди. Роҳила аллалаган каби унинг елкасига кафтларини бир неча бор қоқдию аста ўрнидан қўзғалди.
7. БАХТ ИСИ
Дам олиш куни Нуриддин ҳеч ёққа чиқмай, асосан китобга шўнғиди. Фақат китобгина унинг маънавий чанқоғини босар, ташвишларни, ғам-ғуссаларни вақтинча унуттирар, зерикишлардан сақлар эди. Лекин барибир ўзидан қаноат ҳосил қилолмас, анча вақтдан буён қишлоққа боролмаётганидан ўкинарди. Ҳозир ҳам саҳифага кўз тикиб ўтирар экан, нима ўқиётганини ўзи ҳам сезмас, хаёлида гоҳ отаси, гоҳ яқинда шифохонадан чиққан Ҳилола таънаомуз унга бош тебратаётгандай кўринаверардилар. У ўрнидан туриб, хоналар ҳамда айвон оралиғида юриб, хаёлан уйдаги пулларни ҳисоб-китоб қилишга киришдию айвонда, қўлбола ёғоч каравотда нимадир тикиб ўтирган Озода рўпарасида тўхтади. Эрининг нимадир демоқчи эканини пайқаб, аёли бош кўтарди. Худди шу чоғ даҳлиздаги телефон давомли жиринглади. Нуриддин лўкиллаб чопганча бориб, хавотирланган кўйи гўшакни кўтарди.
– Алў, ким бу? – ярим хириллаган, эсанкираганнамо отасининг овози.
– Отажон, сизмисиз? Саломалайкум, яхшимисиз?
– Яхши, ҳаммамиз яхши…– дедию Одил бобо дарҳол муддаога ўтди. – Ҳилолага савчилар келопти. Нима дейсан?
– Кимдан? – Нуриддин нечундир ҳаяжонланди, овози титради. Дарҳол кўз ўнгидан синглисининг оғир аҳволи, ҳар куни Карамгул туфайли отаси билан тўқнашувлари, ниҳоят, бу азобдан қутилишга имкон туғилаётгани бир-бир ўтди. – Та- танийсизми?
– Йўқ. Райсинтирдан экан. Яхши одамлар деёптила.
– Шаҳардан денг? Ҳозирги шароитда – бу маъқул, – Нуриддиннинг кўнгли ёришгандай бўлди, бироқ дарҳол офтоб устини булутлар қоплади. – Қанақа оила экан? Ҳилолани қаёқдан билишаркан?
– Ўша бачани ота-онаси келди. Бир келини баннисада ишларкан, Ҳилолани ёқтириб қолибди. Бамаъни одамлардай кўринопти… Шунга нима дейсан, ўғлим?
– Мен нима дердим, ота, – деди ўйланиброқ Нуриддин. – Бахти очилгани яхши. Аммо ўша боланиям, оиласиниям суриштириш керак. Ҳилоланинг ўзи нима деяпти?
– Роҳилани гапига қараганда, розиймиш.
– Унда яхши, – деди Нуриддин қувониб. – Лекин барибир тузукроқ суриштириш зарур
– Роҳилаям, Заҳриям расо суриштирган. Отаси обрўли одам экан.
– Бу ҳам муҳим, албатта… – Нуриддин каловланди. – Ўзи боргим келиб турувди…
– Қани келсайдинг,
