жимиб қолишди: соғлом, дуркин, шўх болакайнинг жасадини тўғон ёнидан олиб келишганида йиғламаган одам қолмаган эди.
– Ёз пайтидаям бу сувнинг секинроқ оқадиган ерида, қўрқа-пуса чўмиламан, – деди Фазлиддин ўйчанлик билан.
– Уч аёл тележка ичида ўлмай қолибди, – Одил бобо янги хабар айтди.
– Хайрият! – деб юборди Ҳилола. – Роса совқотгандир бечоралар.
– Тундаги сув совуқ бўлади. Кўўп бақиришган, уйқудаги одам ўликдай гап: ҳеч ким эшитмаган. Шифохонага олиб кетибдилар. Ҳаммалари ҳушидан кетган экан.
– Терговчиларгаям нон топилибди, – ғудранди Фазлиддин. – Тўй эгаларини шиладилар.
Терговчилардан безиллаб қолган акасининг ҳолатини Ҳилола дарров тушунди. Одил бобо эса индамай бош силкитиб қўйди. Карамгул оғзини очганча эрига тушунолмай назар солди. Айни шу дамда кўзини уқалай-уқалай эшикдан Шамсия кирдию тўғри бобоси ёнига ўтди. Машъум воқеа ҳаммаларининг эсларидан чиқди-кетди: худди Қуёшнинг ёрқин нурлари булутларни титиб юборган ҳолат юз берди гўё. Одил бобо неварасини бағрига босиб, пешонасидан ўпди. Уни кузатиб турган Ҳилола жиянига танбеҳ берди:
– Аввал юз, кўзни ювадилар, кейин саломлашадилар, Шамс.
– Зарари йўқ, буни юзини фаришталар ювиб қўяди, – бобоси унинг пешонасидан яна ўпди.
Карамгул қайнсинглисига хўмрайиб қараб қўйди, аммо эрининг ёнида унга бирор нима дейишга ботинолмади. Фазлиддин индамаса-да, кейинроқ хотинига заҳрини сочиши ҳеч гап эмас. Гарчи у янгаю қайнсингил орасига тушмасликка уринса-да, адолатсизлик юз берганда тинч туролмайди. Бироқ бундай ҳолатлар онда-сондагина уч кўрсатади. Карамгул буни ҳисобга олмай иложи йўқ.
Ўринли танбеҳи йўққа чиқарилгани, бундан Карамгул қувонгани Ҳилолага оғир ботди. Бироқ бу ҳаракатга эътироз билдириши вазиятни чигаллаштириши аниқдай туюлдию Ҳилола ярим кулганча, мулойим овозда отасидан:
– Ота, ўша фаришталар Шамсияни бурниниям артиб турадими? – деб сўради.
– Йўқ, бурнини артмайди. Локин бу қизимни бурун суви тоза, беғубор. А, шундайми, қизим? – чол уни яна ўзига тортиб, бурни учидан ўпди. Шамсия бобосининг бошидан қучиб, унга суйканди.
Ҳилола кулиб юборди. Хаёлида қандайдир шумлик уйғониб:
– Отаа, бир гап айтсам майлими? – деб сўради.
– Айт.
– Хафа бўлмайсизми?
– Хафа бўладиган гапми?
– Энди… кимга қандай-да. Қўйинг, яхшиси, айтмийман.
– Гапни қўзғаб қўйиб, яна бундай дейишинг нимаси?
– Бояги гапиздан келиб чиқиб, хаёлимга биир келувди-да. Ўйласам, тўғри келмас экан. Хафа бўласиз, деб қўрқаман.
– Унда айтма.
– Қизиқроқми ўзи? – энди Фазлиддин кулимсираб сўради.
– Ҳмм, қизиқроғиди.
– Унда айтавер, – бобоси неварани тиззасидан олиб, биқинига ўтқазди.
– Хафа бўлмийман, деб сўз берасизми? Бу бир ҳазил-да.
– Ҳазил
