орада ўшандай кун унинг ҳам бошига тушишини қаёқдан билсин, у амакисидан сўраган:
“– Ўзини ўлдирадиганлар-чи, амаки, уларни жониниям Азроил оладими?”
“– Ҳа, албатта. Локин ўзини ўлдирадиганлар жуда катта гуноҳга ботади. Уларнинг тани тўғридан тўғри дўзахга тушади.”
– Дўзах? – қичқириқнамо, йиғламсираш оҳангида пичирлади у. – Мен ҳамми? Менга ўтказилган ситамлар ҳисобга олинмайдими? Азроил? – унинг баданида гўё чумоли ўрмалади. – Менга кўринмаяпти-ку? Балки ўйлаб чиқарилган гапдир булар? Агар бор бўлса, эшитсин…
Ҳилола жимиб қолди, атрофга аланглади: уни бирор кимса эшитармикан?
– Майли, айтмоқчи бўлганларим ичимда қолиб кетмасин, – дея яна пичирлади. – Ҳеч бўлмаса, манави қирғоқлар эшитсин, нари қирғоқдаги дарахтлар эшитсин. Ботиб бораётган Ой, осмондаги барча юлдузлар шоҳид бўлсинлар. Лекин улар ҳеч кимга айтолмайдилар. Айтмаганлариям маъқул. Қанийди ўлигимни ҳеч ким тополмасайди. Қанийди анави аёллар каби табиий тарзда ҳалокатга учрасайдим! Қанийди, ўзини ўлдирибди, фотиҳаси қайтгани учун ўзини сувга чўктирибди, деган тавқи лаънат бўйнимга илинмасайди! Афсуски, бунинг ҳеч иложи йўқ. Бироқ шундан маъқулроқ йўл кўринмаяпти… – худди шу топда сал олисроқдан бир неча кишининг гангир-гунгир гаплашиб келаётган товушлари эшитилдию Ҳилола қўрқиб кетди, шоша-пиша орқага чекинди. Ой ботишига бир газча масофа қолган, атроф анча хиралашган, диққат қилинмаса, бировни кўриш анча маҳол. Ҳилола эса қайга яширинишни билолмас эди. Ўзининг назарида, икки йўлак кўндаланг: бириси – йўловчиларга кўринмай дарҳол орқага қайтиш, панароқда бекиниб туриш; иккинчиси – ўз аҳдини пайсалга солмай бажариш… Қай бириси қулайроқ?
Фикр яна мушоҳадага тортди: “Хўп, ҳозир ўзингни сувга отсанг, анавилар кўради, билади. Қизиқ, нима қилишаркин? Қизиқиб, томоша қилишса-я? Чидолмай қичқирсам-чи? Алвасти деб ўйлаб, орқага қарамай қочишадими? Балки қутқазишга уринишар? Журъат этишмас…
Ажабо, шу топда Ҳилола йўловчиларнинг қандай йўл тутишларини билгиси, жуда кўргиси келди. Аммо кўролмаслиги мумкинлигини ўйладию ногоҳ биринчи йўлни танлади-да, қадамини тезлатиб, йигирма қадамча орқага қайтиб, сал бўртиб турган ток новдаси орқасига ётиб олди. Шу топда уч йилча аввал шаҳарда юз берган қўрқинчли воқеани эслаб қолди. Акасиникида яшарди. Кундузи фабрикада ишлаб, кечаси ўқирди. Қаттиқ чарчарди. Ўшанда уйқусираб, ишга кечикдим, деб ўйлаб, ярим кечадан оғганда кўчага чиққан, саёқ безориларга дуч келган, улардан қочиб, уй ортидаги бутазорга ўзини урган. Ўшанда ҳам у ўлим билан рўпара келувди. Бироқ вазият бундан-да қалтисроқ, ихтиёрдан тамоман ташқари, мутлақо кутилмаган ўлим хавф солувди. Ҳа, уларнинг тузоғига тушгунча у ўлимни афзал кўрувди. Ҳозир-чи? Ўлимни, бу оламни тарк этишни унинг ўзи истаяпти. Ўшанда ўлим ниҳоятда даҳшатли кечарди. Эндигиси осонроқдай. Фақат видолашиш қийин бўлаяпти. Тавба, нимага унга шармандали, фожеали ўлимлар дуч келаверади? Нега тақдири бунчалар чигал?
Йўловчилар
