истамади.
– Вой аҳмоқ, ёлғончи, туҳматчи! – Ҳилола ҳам жаҳл жиловини бўшатди. – Мен сенга бирор сўз демадим, ўзингдан ўзинг қарғадинг-ку, жинни!
– Ана, кўрдизми, энди жинни деёпти.
– Жиннини жинни деса арпа бўйи ўсаркан. Акагинамни шўр пешонаси.
– Бас! – Одил бобо бақириб юборди. – Буни ҳайдашга ҳеч ким санга ҳуқуқ бергани йўқ. Жанжолни уяси ўзинг!
– Отаа… аввал эшитинг…
– Бор, кўзимга кўринма!
– Отаа…
4. УНСИЗ ФАРЁД
Ҳилола йиғламади: “телба” қошида кўз ёши тўкиб, ўзини ерга уришни хоҳламади. Аммо бутун вужуди унсиз фарёд чекди. Кошкийди отаси бу воқеани сабр билан тингласа… Аммо Одил бобо ҳозир буни тушунишни истамас эди.
Ҳилола ичи қайғуга тўлганча ҳолсиз юриб, уйига кирдию онажони ётадиган кўрпачага чўзилди. Қанийди ҳеч ким эшитмаса, у дод солиб йиғласа, ичини бўшатса! Лекин бунинг иложи йўқ: Карамгул тантана қилади, отаси қийналиб, қон босими кўтарилади. Бирор фалокат юз берса, додини кимга айтади? Нима қилсин? Ким билан маслаҳатлашсин? У билан дардлашадиган бирор кимса топилармикан шу топда? Дониёр…Ҳаҳ номард! Алдади-я…
– Онажон!.. – ички нидо ила ҳиқиллади у. – Айтинг, нима қилай? Васиятизни бажаролмадим. Бунга кучим етмади. Ҳеч ерга сиғмаяпман. Мениям олиб кетинг, онажон, ёнизга чақиринг, она…
Айни шу топда унинг кўз ўнгида каналда юз берган мудҳиш воқеа жонланиб, бехос сесканди: “Наҳотки мениям ўзингга чақираёпсан, эй қонхўр рўд?”
Тарақлаб эшик очилдию Ҳилоланинг нидосини гўё шамол юлқиб кетди. Нариги ҳовлидан икки қизалоқ жияни бостириб кириб, ўзларини аммалари устига отишди. Ҳилола уларга эътибор бермай бошини ўгирди.
– Вой, аммажон, сизга нима бўлди? – ўртанча жияни унга суйканиб, ҳол-жонига қўймай, қўлидан тортди. – Юринг бизаникига, онам шўра бичак қилоптилар.
– Керак эмас, бор, бошимни оғритма!
– Юриингг…– у яна аммасининг қўлидан тортди. Бироқ Ҳилола уни силтаб ташлади. – Э, бор-э, йўқол…
Қизалоқлар мустар бўлганча, индамай чиқиб кетишди.
Икки соатлардан кейин очиқ, лекин пардаси туширилган дераза ортидан отасининг овози эшитилди:
– Ҳилола, нима қилопсан, қизим, кўринмай қолдинг?
Бу овозда на араз, на жаҳл, на кесатиқ сезиларди: шунчаки, одатдаги суриштирув, гўё орада ҳеч гап бўлиб ўтмаган – содда, беғубор оҳанг. Аммо Ҳилола жавоб қайтармади: жавоб қайтариш, отасига пешвоз чиқиш ҳолатида эмас эди. Агар нимадир дегудай бўлса, овози титраб, йиғлаб юбориши ҳеч гап эмасдай. Шусиз ҳам мижжаларидан бетўхтов иссиқ томчилар томаяпти, ёстиқни ҳўллаяпти.
– Ҳилола, ухлаб қолдингми, тур, шом чоғи ухламайдила, бошинг оғрийди.
Аввал шарпа, сўнг овоз олислашди.
“Энди қизизни кўрмайсиз, ота, – бўғиқ нидо чиқди ундан. – Эртага бу ҳовли мотамхонага айланади, ота. Акаларим ҳам, опаларим ҳам бир-бирларини, яна ўзлариниям айблаб, йиғлайдилар. Катта акам ҳам
