у пайт оғир эди,Қийин эди у замон.
Тирикчилик одамларга
Бор юкини ортарди.
Шоиримиз эшак билан
Аравасин тортарди.
Беш лаҳзалик бу дунёда
Инсон кўзу олам қош.
Бир ажойиб эшак эди
Ювошу ҳам қаламқош.
Бор эди бу жонвор учун
Икки эҳтиром пайти:
Ем ер эди – туш чоғию,
Иш тугагач – шом пайти.
Ҳаёт бўлгач, ҳар каллада
Минг хил ташвиш, ўй бордир.
Одамзотга ҳовли-жою
Маҳалла ҳам кўй бордир.
Ортда қолиб кетмайлик деб
Кўпчил тортган карвондан.
Чиқиб кетар эди иков
Ҳар кун саҳар мардондан.
Инсон фикру ёди мисли
Чувалашган калава.
Рўзғорини ўйлар шоир,
Ғичирлайди арава.
Ҳар ташвишнинг совуғию
Бўлгай иссиқ-илиғи.
Бу жафокаш эшакнинг ҳам
Бор эди бир қилиғи.
Ошиқарди балки яйраб,
Ўйлаб ем ва хашакни.
Бир ғаройиб орзиқишлар
Чулғар эди эшакни.
Яъни пешин, қайтар вақти,
Ҳар кун такрор ва такрор,
Маҳаллага бурилган чоғ
Ҳанграр эди жонивор.
Бу садога муштоқ эди
Косиблару хаттотлар.
Атрофдаги меҳнаткаш эл,
Фабрикаю заводлар.
Боис эди бу ҳол доим
Умум вақтихушликка.
Вақт бўлди деб, барча мамнун
Чиқар эди тушликка.
Оқшом чоғ ҳам муюлишдан
Ҳанграб бурилгач эшак,
Иш кунининг тугашидан
Дарак берарди бешак.
Қадамлари оҳанг қўшиб
Тирикликнинг куйига.
Барча хушҳол кетар эди
Тарқалиб уй-уйига.
Кўп шоирлар бугун эски,
Кўп гаплар ҳам кечаги.
Ўз вақтида ҳанграр эди
Толиб Йўлдош эшаги.
Умр – ташвиш, ғалвалардан
Чувалашган калава.
Шоир ўй суриб боради,
Ғичирлайди арава.
Инсон гарчи олам гули,
Бу ҳаётнинг нақшидир.
Аммо мингта нокасдан гоҳ
Битта эшак яхшидир.
Жом айлабон қалбларини,
Дил қонини – чоғирлар,
Ўз вақтида кулсинлар ҳам
Йиғласинлар шоирлар.
Ўз вақтида ўтиб кетди
Қанча зотлар раҳматли.
Тугамайди лекин асло
Шеъру қалам заҳмати.
Сўз мулкида кимлар кулба,
Кимлар қурмиш қасрлар.
Адабиёт араваси
Ғичирлар минг асрлар.
Бунда баъзан тонглар шомдир,
Бунда баъзан шомлар – тонг.
Халқ бўлгай эл, шоирлари
Ўз вақтида урса бонг.
Эл кўнгли-чи, гоҳи баҳор,
Гоҳида қиш бўлгайдир.
Элдан бурун кулса шоир
Бу уят иш бўлгайдир.
Даврон чархи айланади,
Ўтар йиллар, кун ва ой.
Маъюс бўлманг – аравада
Барчамизга етар жой.
Ҳар соҳанинг
