бошқаларга ўрнак бўлсин учун ёмонларнинг ёмонлигини ҳам эслашга тўғри келади. Уларнинг айримлари вафот этган, марҳумлар ҳақида нолойиқ сўзлар айтиш яхши эмаслигини биламан. Уларнинг фарзандлари ўқиса ё ўқиганлардан эшитса, кўнгиллари оғришини ҳам ҳис қиламан. Шу сабабли ёмонлик қилган одамларнинг исмларини ўзгартириб баён қиламан. Ўзгартирилган исмлар бошқача ҳарфда ёзилади. Шунинг баробаринда айрим идораларнинг номлари ҳам ўзгартирилади.
Кўнглим сезиб турибди, бу асарни ёзиш осон бўлмайди. Чунки каминанинг хотираси ҳавас қиларли даражада эмас. Кўп воқеаларни унутганлигим шубҳасиз. Йилларни, ойларни беришда, исмларни эслашда қийналсам керак. Исмларни ёшлигимда ҳам адаштирардим. Ҳатто асар қаҳрамонларининг исми ҳам чалкашиб қоларди. Бу камчиликдан қутулиш учун қаҳрамонларнинг исми ёзилган рўйхат столим устида турарди. Бир куни дўстимнинг кўзи бу рўйхатга тушиб, “Булар кимлар, туғиладиган ўғилларингнинг исмими?” деб ҳазиллашган эди. Яна бир дўстим келиб, “Янги китобинг чиқибди, дастхат ёзиб бер”, деди. Мен китобга “Қадрдоним Ҳикматжонга…” деб ёзиб узатдим. У дастхатни ўқиди-да, кулиб: “Бўпти, мен бу китобни Ҳикматга бериб қўяман, энди ўзимга ёзиб бер”, деди. Бу дўстимнинг исми “Асадулла” эканини эслаб, хотирамнинг айби билан яна битта китобга тушган эдим. “Бир кўрган таниш, икки кўрган билиш”, деган мақол бор. Лекин мен янги танишни ўн марта кўрсам ҳам, ўн биринчи марта рўпара келганимда “қаерда учратган эканман?” деб тураман. Ўғлим билан бозорда эдик, кўриниши таниш одам яқинлашиб келиб, саломлашди. Ўғлим сал нарида савдолашаётган эди. У киши хайрлашиб кетгач, ўғлим келиб:
– Ада, нега яхшироқ сўрашмадингиз? – деди.
– Нега яхшироқ сўрашишим керак эди, мен уни танигандай бўлдим-у, қаерда учратганимни эслолмадим, – дедим.
– У киши қайнотам-ку?
– Қайнотанг бўлса, яхшироқ сўрашишим шартмиди?
Шундай деб гапни ҳазилга буришдан ўзга чорам йўқ эди.
Бир куни қайин эгачим келиб, суҳбат чоғида ўттиз йил аввалги воқеадан гап очиб, “Фалончининг гапи эсингиздами?”, “Пистончи бизникида келганда кўришган эдингиз” дедилар. Шубҳасизки, у воқеалар, гаплар ёдимда йўқ эди, бунақа ҳолларда мени ҳазил қутқаради. Дедимки:
– Опа, синглингиз сизникига бориб, уч кун туриб қайтиб келса, “Бу хотинни қаерда кўрган эканман”, деб танимай тураман. Сиз мендан ўттиз йиллик гапни сўраяпсиз.
Бу ҳазилнинг асоси бор эди: Мадинаи мунавварада эканимизда Масжидул набавияга кира туриб, аҳли аёлимга “Намоздан кейин соат иккида шу майдонда учрашамиз”, деб тайинладим. Мен айтилган вақтда чиқиб, атрофдаги қурилишларни томоша қилиб турдим. Бир маҳал қарасам, каминадан эллик қадамча нарида бир аёл менга қараб турибди. Бегона аёл хижолат бўлмасин, деб ундан нигоҳимни узиб, яна қурилишга боқдим. Салдан сўнг кўзим яна ўша томон тушди. Оппоқ либосли аёл мен томонга тикилиб турибди. “Тоҳир Маликни танийдиган аёл Мадинада ҳам бор экан-да”, деб ўйлаб, ғурурланиб қўйдим. Кейин яхшироқ тикилиб қарасам, ўзимнинг аҳли аёлим экан.
– Нега
