KOÇ NEDIR?Daha fazla ilerlemeden, “koç” kelimesini okuduğunuzda akla gelebilecek karikatürlere bir bakalım. Koç, sandalyeler fırlatan ve hakemlere bağırıp çağıran, kıpkırmızı suratlı birisi değildir; sporcularını sandıklarından daha fazlası olabilmeleri için eğiten, hazırlayan, zorlayan ve cesaretlendiren bir önemseyen, ilgili yetişkindir.
Çocukken beyzbol oynadım ve aldığım en büyük hayat derslerinin çoğunu bana koçlarım öğretti.
Hadi, etkili bir koçun özelliklerine bakalım.
Gerçek: Bir koçun belirgin bir otoritesi vardır.
Hava trafik kontrolörlüğünden koçluğa geçişin daha az otorite anlamına geleceği gibi bir kaygınız olabilir. Ama şunu netleştirelim: Bir ebeveyn olarak otoritenizin bir gramından bile vazgeçmiyorsunuz. Değişen şey otoritenizi kullanma biçiminiz.
Ergeniniz dört yaşındayken elinizin altında ne kadar çok kumanda kolunun olduğunu bir düşünün. Onun takvimini, arkadaşlarını, nerede olduğunu –hatta yatma saatini– kontrol ederdiniz.
Şimdiyse o on dört yaşında, bu otorite kumandaları büyük oranda ortadan kalktı ve sizin yeni kumandalardan faydalanmanız gerekiyor. Elbette hâlâ parayı, ulaşımı ve teknolojiye erişimi kontrol ediyorsunuz. Ama en etkili otorite kumandaları, güven gibi şeylerle ilişkilidir. Etki. Yazılı, hemfikir olunmuş kurallar. Ve değerlerin aktarımı.
En iyi ebeveynler ve ilgili yetişkinler, otorite konusunda bir “sorumluluk yükü” hisseder. Güvenin kutsallığını anlar ve onu ciddiye alırlar.
Gerçek: Bir koç sonucu gerçekten önemser ve etkiler.
Büyük spor kulüplerinin nitelikli koçlara çok yüksek ücretler ödemesinin bir sebebi var. Örneğin, 1985’ten beri NCAA (Ulusal Üniversite Spor Birliği) erkek basketbol ligindeki dört takım, aynı seri başlarına ve rekorlara sahip takımlardan ortalama on maç daha fazla NCAA turnuva maçı kazandı. Peki bu farkı yaratan neydi? Koçluk biçimleri. Bu takımları lig tarihinin en başarılı dört koçu yönetti ve bu koçlar sayesinde, geçmişte benzer performanslara sahip takımlardan daha fazla turnuva maçı kazandılar.
Koçlar oyuncuların becerilerini geliştirmesini, antrenmanların sorunsuz geçmesini ve bir sezonun iniş çıkışları içinde morallerin hep yüksek kalmasını sağlamaya çalışır. Ve bu şeyler önemlidir. Ama koçlar, özellikle iyi koçlar, manevi şeyler de katar – kulüp kültürü bünyesinde ruhsal sağlığı düzenlemek, dürüst iletişimi artırmak ve motivasyon sağlamak gibi. Karmaşık insanlarız, hepimizi motive eden (ve motivasyonunu bozan) şeyler farklı. İyi koçlar bunu anlamaya zaman ayırır ve daha fazlasını başarmak için herkese yardım eder.
Peki, iyi bir koçu iyi bir koç yapan nedir? Hangi başlıca özellikler ebeveynlerin etkili bir hava trafik kontrolörü olmaktan etkili koçlar olmaya geçişine yardımcı olur? İşte, sadece öğrenmeniz değil içselleştirmeniz de gereken üç özellik.
İyi koçlar ile yeterli koçlar arasındaki belli başlı farkların biri, en büyük önemi neye verdikleridir. Yeterli koçlar kazanmanın ya da sonuçların en önemli şey olduğunu vurgular. İyi koçlar sonuçlardan nadiren bahseder çünkü iyi koçlar sonuçları kontrol edemeyeceğinizi bilir. Kontrolünüzün dışında şeyler olur: Yaralanmalar, kötü şans ya da sadece daha iyi bir rakip. Sonuçları kontrol edemezsiniz ama hazırlığınızı, kişiliğinizi ve hem kazanmayı hem kaybetmeyi nasıl yöneteceğinizi kontrol edebilirsiniz. İyi koçlar hayatın, karşınıza çıkabilecek ya da çıkamayacak başarılardan çok daha önemli olduğunu bilir. Mesele içinizde olup biten şeydir.
Yeni öğretmen Matt yirmi başka meslektaşıyla birlikte gelir seviyesi düşük, donanımı ve performansı kötü bir liseye atandığında yapılacak bir ton iş olduğunu gördü. Matt’in sadece İngilizceyi nasıl öğreteceğini çözmeye dair ağır görevine başlaması yetmiyor, aynı zamanda İngilizceyi nasıl iyi öğretebileceğini öğrenmesi gerekiyordu. Okulun öğrencileri sınavlardan kötü sonuçlar alıyordu. Çoğu öğrenci İngilizcede beklenen seviyenin bir iki puan altında notlar aldığından, Matt eğer belli bir seviyeye ulaşmalarını istiyorsa öğrencilerini tek bir öğrenim yılı içinde 1,5 not kadar yükseltmesi gerektiğini anladı. Tüm bunların üstüne, farklı kesimleri barındıran okul ırkçı bir cinayetten ötürü sarsılmış durumdaydı, bu da çok derin öğrenci travmaları, öğretmen sayısında çok büyük açık ve yönetimin neredeyse tamamen değişmesi sonucunu doğurmuştu. Ortalık yangın yeriydi.
Öğretmenliğinin ikinci yılında yeni müdür Matt’i İleri Seviye Programları18 (AP) için İngilizce öğretmeni atadı. O zaman Matt sıradışı bir şey yaptı. Bu performansı düşük, kaynakları az okulda gelecek vaat eden birinci sınıf öğrencilerini toplamaya, ikinci sınıftayken AP İngilizce sınavına girmeleri için cesaretlendirmeye başladı. Meslektaşlarıyla, hangi birinci sınıf öğrencilerinin akademik gelecek vaat ettiği konusunda konuştu ve o öğrencileri de topladı. Meslektaşları dahil neredeyse herkes buna karşı çıktı. “AP İngilizce sınavının ne kadar zor olduğunu bilmiyor musun? Üniversitede ikinci sınıf İngilizce sınavını geçmeye eş.” Öğrenciler karşı çıktı. “O sınavı geçemem.” Anne babalar karşı çıktı. “Çocuğumun kendi … hızına uygun bir sınıfta olması daha iyi değil mi?” Matt ise daha fazla karşı çıktı. Sağlam bir kişiliğe sahip olması sayesinde de elli sekiz öğrenciyi ikinci senelerinde AP İngilizce sınavına girmeye ikna etti. İki dolu dolu AP İngilizce sınıfı için bu yeterli bir sayıydı.
Sonraki sene Matt19 elli sekiz öğrenciye AP İngilizce öğretti. Mayıs ayında hepsi sınava girdiler. Sınavda 1-5 arası not veriliyor, 3 ya da üstü geçmeye hak kazanıyordu. 4 veya 5 notlarının hepsi koleje girme ortalamasını garanti ediyordu. Matt’in elli sekiz öğrencisinden sadece on tanesi sınavı geçti.
Bu, yüzde 17 geçme oranı demektir.
Matt herkesin eleştirilerinin hedefi oldu. Bu sayılardan hoşlanmayan bölge ofisinin bile. “Neden önümüzdeki yıl daha küçük bir AP İngilizce sınıfı açmıyoruz?” dediler. “Bu başarısızlık oranı hiç iyi görünmüyor.”
Matt alışkanlığı olduğu üzere karşı çıktı.
“Başarısızlık mı? Başarısızlık! Öğrencilerimin bu yıl neden AP İngilizce sınavını geçemediğini biliyor musunuz?” diye sordu. “Geçemediler çünkü elli sekiz öğrencimden otuz beşi, büyüdükleri evlerde İngilizceden başka bir dil konuşuyor. Onlar anadili İngilizce olmayan çocuklar. Ve sınavın serbest yanıtlı bölümünün 2. kısmında, William Blake’in 1794’te yazdığı bir şiiri vardı. 1794’te! O dönemdeki İngilizce dili benim anadili İngilizce olmayan çocuklarımın anlayamayacağı kadar eski çünkü İngilizce çok fazla değişti.
“Ama modern şairlerden modern şiirlerin yer aldığı 1. ve 3. bölümü geçtiler. İşte veriler burada. Geçtiler. Yani geçen sene AP İngilizcede öğrenci sayımız koskoca bir sıfırken, bu yıl elli sekiz öğrencimiz vardı ve hepsi de bu sınavın
Advanced Placement (AP): Lisedeyken öğrencilerin üniversite seviyesinde dersler almasını ve üniversitede bu derslerden muaf olmasını sağlayan özel bir program. (ç.n.)
Matt’in, ona bir mentor öğretmen atayan, hatta emekliliğini bırakıp gelen üstün yetenekli bir İngilizce öğretmeniyle iletişime geçmesini sağlayan harika bir müdürle çalıştığını söylemezsem eksik anlatmış olurum. Bu daha deneyimli eğitmenlerin her ikisi de Matt’in yapmaya çalıştığı şeyi anladı ve daha iyi bir öğretmen olabilmesi için onunla her hafta görüştü.
