крышка… Інвестары імгненна знікнуць, а па ранейшых дамовах, якія наўрад ці будуць выкананыя, давядзецца плаціць штрафы, а гэта вялікія, вельмі вялікія грошы…
Яшчэ ўчора Гурскі і ў думках не дапускаў, што Люся ўпусціць шанс падабраць пад сябе ўсё, што толькі можна, і наўмысна ішоў на гэта, бо для сябе іншага выйсця не бачыў, а сёння пашкадаваў, што ў свой час не пусціў жонку ў бізнес… Андрэй не бізнесмен, ён хутчэй «вясельны генерал» і цяпер паўтарае словы Люські, агучвае яе думкі…
Сонца было ў самым зеніце, калі Гурскія, цяпер ужо былыя муж і жонка, пакінулі ЗАГС. Люсю адразу падхапіў пад руку вясёлы і трошкі ўсхваляваны Андрэй, уручыў каханцы букет чырвоных ружаў, запытаўся:
– Як усё прайшло?..
– Хутка і без слёз, – з напускной бравадай адказаў Алесь; ён раскінуў рукі ўшыркі і весела крыкнуў: – Прапаную адзначыць нашу свабоду…
– У нас трошкі іншыя планы, – напусціўшы на сябе строгасць, адмовіўся Андрэй і пацалаваў Люсю.
– Эх, планы, планы… Спярша мы іх строім, а потым яны нас…
Алесь надзеў чорныя акуляры. Яму не так замінала сонца, як боязь выдаць сваю пякучую журбу. Ён хацеў быць шчаслівым, зрэшты, да нядаўняга часу быў ім… І раптам – крах… Трэба пачынаць жыццё занава, з чыстага ліста… Ён цяжка ўздыхнуў і, хаваючыся за маскай абыякавасці, выдыхнуў:
– Што ні робіцца, усё да лепшага… Мо і добра, што ў вашых жыццёвых планах мяне больш няма…
– Якраз наадварот, мы адна сям’я, нам жыць і працаваць разам, – не выпускаючы рукі Люсі, запярэчыў брат. – Прашу, застанься…
Андрэй выцягнуў з кішэні футарал, стаў на адно калена і, цалуючы каханцы руку, узнёсла прапанаваў:
– Дарагая, будзь маёй жонкай…
– Андрэйка, – Люся ласкава ўскудлаціла каханку чупрыну, – мы ж дамовіліся зрабіць усё ціха, без лішняй пампезнасці…
– Прапанова на парозе ЗАГСа? Гэта ж крута!.. – рассмяяўся Андрэй.
– І эканомна, – не ўтрымаўся Алесь, ўпікнуў: – У ЗАГС не трэба лішні раз прыязджаць, бензін траціць…
– Гэта ідэя, – Люся з выклікам паглядзела на былога мужа і, цалуючы Андрэя, дадала: – Мілы, я згодна стаць тваёй жонкай. Прыслухаемся да парады нашага брата… Сёння напішам заяву?..
– А што, і вернемся!.. І заяву пададзім!..
Уздымаючыся па прыступках, Люся спінай адчувала на сабе ўчэпісты раўнівы позірк Алеся, і ёй гэта падабалася. Нечакана яна прыпынілася, азірнулася і, не хаваючы пераможнай усмешкі, запыталася:
– Алесь, ты з намі?
– Хадзем, брат, – весела гукнуў Андрэй. – Напішам, падпішам, а потым адзначым…
Алесю трэба было неяк парыраваць кпіны былой жонкі, тым больш што сам увязаўся ў гэтую перапалку. Нечакана ўспомнілася набалелае:
– У вас планы радасныя і важныя, але, на вялікі жаль, у маёй бліжэйшай будучыні
