безовта бўлманг, – меҳмонхона томонга юраётган ал-Қумрий тўхтаб, унинг елкасига қўлини қўйди. – Ҳусайннинг ўз йўли бор, бу илму урфон йўлидур.
– Шундай, тақсир.
– Мен шошилинч тадбир билан келдим. Ичкари кирайлик, Ҳусайннинг шу ерда экани айни муддао.
Абдуллоҳ ибн Ҳасан билан ал-Қумрий меҳмонхонага киришди. Бу катта хона Хоразм гиламлари билан безатилган. Тўрдаги мовий сандиқларга шоҳи, барқут кўрпа-ёстиқлар тахланган. Ҳовли томонда икки дарича, қарама-қарши тарафда яна бир дарича бор. Бу даричалар иссиқ ёз ойларида елвизак билан хонани салқинлатиш учун бир-бирларига қарама-қарши қилиб жойлаштирилган.
Ҳусайн мутолаага қаттиқ берилганидан уларнинг кирганларини сезмади. Отаси томоғини қирганидан сўнг эшик томонга қаради-ю, сапчиб ўрнидан турди. Ал-Қумрий бўйчан, чўзиқ юз, отаси сингари қорача, лабларини қимтиб олган, нигоҳидан заковат ёғилиб турган шогирдига ҳавас билан тикилди. Унинг шу ҳолати икки томондаги даричалардан тушаётган ёруғлик кесимида сирли ва жозибали эди. Ҳусайн қўлини қовуштириб, отаси билан устозига таъзим билан салом берди. Шундан сўнг алвон ранг шоҳи кўрпачаларга ўтирдилар. Ал-Қумрий ихчам дуо ўқиб, қўлини юзига тортди.
– Ўғлим, устозингни меҳмон қиламизми? – Абдуллоҳ ўйга чўмиб ўтирган ўғлига мурожаат қилди. Шундан сўнг жилмайиб ал-Қумрийга қаради. – Айтдим-ку, шогирдингиз хонанишинлиги баробаринда феъли ҳам ғалат бўлиб бормоқда. Фикр-хаёлида китоблару гиёҳлар.
Ҳусайн хижолат бўлиб ўрнидан тураётганида ал-Қумрий ишора билан тўхтатди.
– Қадрдоним Абдуллоҳ, ҳозир амир суҳбатида бўлиб келаётирмен. Ҳусайн билан ул зоти олийнинг ҳузурларига шошилинч бормоғимиз лозим.
Бу гапни эшитиб, Арк қалъасидаги шарт-шароитларни, амирнинг қалтис феълини яхши билган Абдуллоҳнинг ранги ўчди. Не деярини билмасдан бир муддат каловланди.
– Нечун?! Не сабабдан?! – базўр тилга кирди у.
Абдуллоҳ кўп йиллардан буён қалъа хизматида эди. Амирнинг қаҳрига дуч келганларнинг забун ҳолини кўп кўрди. Шу дамда ўғлидан айрилиб қолаётгандек титроққа тушди. Ал-Қумрий унинг аҳволига қараб хижолат бўлди.
– Хавотирга ўрин йўқ, – деди. – Мен шошиб сизни чўчитиб қўйдим.
Шундан сўнг амир ҳузурида бўлган суҳбатни оқизмай-томизмай айтиб берди.
– Эҳтиёт – нисфи ҳаёт32, – Абдуллоҳ бироз бўшашди.
– Ҳа, барчамизни Худо асрагай. Менинг лисоним фалакдин ёғилгандек бўлди. Узримни қабул айланг. Амир қабулидан сўнг Ҳусайнни фариштали хонадонингизга ўзим олиб келгаймен. Оллоҳ ёр бўлиб, зора амир дардига шифо топса.
Шу пайтгача отаси билан устозини жим тинглаб ўтирган Ҳусайн бирдан безовталаниб қолди. Унинг ботинидан ўтган гаплар биргина ўзига аён эди. Босиқ феълли, одатда камгап бўлган йигит тўлиб-тошиб сўзлай бошлади:
– Ота, устоз! – у ҳаяжонланиб бир отасига, бир ал-Қумрийга қаради. – Амирнинг ҳузурига
