диққат билан тикилди. Бу унинг ёш табибга беихтиёр мойил бўлганидан далолат эди. Нуҳ ибн Мансурдан хасталик белгиларини излаб, кузатаётган Ҳусайн янада дадиллашди.
– Шифосиз дард йўқдир, амирим, – у қўлини кўксига қўйди.
– Боракалло! Истиҳола қилманг, биз ёлғизмиз. Табиблиғ аъмолини бошлайверинг.
Ҳусайн чаққон ўрнидан туриб, амирнинг елкасидаги зар чопонини олди. Авайлаб тахлаб, ўриннинг бош томонига қўйди.
– Амирим, шифтга қараб ётмоғингизни илтижо қилмоққа изн берсангиз?
Бу нозик муомала амирга хуш келди. У юмшоқ пар тўшагига оҳиста ётиб олди. Ҳусайн унинг чўпдек озиб кетган билак томирига бармоқларини босди. Диққатини жамлаб, шу ҳолатда бироз жим бўлиб қолди. Унинг нигоҳи улкан, сербезак хонанинг нақшинкор деворига қадалиб, қоп-қора қошлари ўртасида чизиқ пайдо бўлди. Амир эса кўзларини юмиб олди. Ҳусайн бу табибга бўйсуниш аломати эканини билар эди. Шу боис ҳеч иккиланмасдан, зудлик билан хасталик аломатларини излашга киришди.
– Озор етказсам узримни қабул айланг, – деди-да, оқ шоҳи кўйлак устидан амирнинг қорнига кафтини қўйди. Ички аъзоларни бир-бир силаб чиқар экан, чап биқинни оҳиста босганида амир сесканди.
– Қабзият безовта қилурми, амирим?
– Шундай.
– Ичаклар фаолиятини эшитишимга ижозат этсангиз?
– Ихтиёрингиз, майли.
Амирнинг қорни озғин танага ярашмаган ҳолатда шишган эди. Ҳусайн халтасидан ёнғоқ ёғочидан ишланган ноксимон асбобини олди. Асбобнинг кенгайган томонини қориннинг ҳар-ҳар жойига қўйиб, найсимон торайиб борган иккинчи учига қулоғини тутиб эшита бошлади. Бу амал анча давом этди. У қаршисида ётган хаста подшоҳ эканини унутиб юборгандек эди. Қаҳридан бутун Бухоро аҳли титрайдиган Нуҳ ибн Мансур ҳам бунга кўниб, осойишта ётибди. Шу дамда навжувон табиб қиёфасида соҳиб карам ҳаким – ўзи зор-зор бўлиб кутган эзгулик элчисини кўрган бўлса ажаб эмас.
Ниҳоят Ҳусайн бошини кўтариб, амирга қаради. Нуҳ ибн Мансур ҳамон унга тикилиб ётар эди.
– Сизни ортиқ безовта қилмасмен.
– Дардим не эркан?
– Ичакларда ҳазми таом бузилган.
– Ҳарорат-чи? Ҳар кун тушдан сўнг иситма хуруж қилмоқда.
– Кучли дорулар танани жунбушга келтирган. Ҳарорат шунинг натижаси. Айни шароитда ул муолажалардан воз кечмоқ лозим.
Ёш табибнинг нозик муомаласи, одоби Нуҳ ибн Мансурни лол қилганди. Унинг билимдонлигига беихтиёр тан берди:
– Ихтиёр сизда.
Амирнинг ишончи Ҳусайнни янаям руҳлантирди. Энди сира чўчимасдан тавсиялар бермоққа киришди:
– Улуғ амирим, наҳорга икки дирҳам найшакарни кашнич билан истеъмол қилмоғингиз фойдадан ҳоли бўлмас. Бу аъмол ҳароратни бартараф этмоғи тайин. Қадимнинг машҳур табиби Буқрот38 “Табиат даволайди – табиб эса ёрдам беради”, деганлар.
– Дардимға даво
