o‘zi u yoqda? – deya bezovtalanib so‘radi doktor, izvoshchining orqasidan mo‘ralarkan. Lekin kichkinagina jussali doktor hech nima ko‘ra olmas, buning ustiga, ko‘zida ko‘zoynagi ham yo‘q edida, axir. O‘zingiz bilasiz-ku, ko‘zoynaksiz olisni mutlaqo ko‘ra olmasdi boyaqish.
Izvoshchi ko‘rganlarini unga batafsil gapirib turdi.
Mana bu ko‘rgan narsalar:
Maydon judayam g‘ala-g‘ovur edi. Bu ulkan doira maydonning har yer-har yerida to‘p-to‘p odamlar u yoqdan bu yoqqa zir yugurishardi. Go‘yo bu doira maydon misoli ot o‘yin singari aylanayotganga o‘xshardi. Odamlar yuqorida bo‘layotgan voqeani yaxshiroq ko‘rish uchun bir joydan ikkinchi joyga gur-gur ko‘chishardi.
Juda balandda charaqlab yonib turgan bahaybat fonus ko‘zlarni xuddi oftobdek qamashtirar edi. Odamlar boshlarini baland ko‘tarib, ko‘zlari ustiga kaftlarini soyabon qilib osmonga qarar edilar.
– Ana u! Ana! – degan qichqiriqlar eshitilardi.
– Ho‘v, ana, qaranglar! Bu yoqqa!
– Qani? Qani?
– Yuqoriroqqa qara!
– Tibul! Tibul!
Yuzlab odamlarning ko‘rsatkich barmoqlari chap tomonga cho‘zildi. U tomonda olti qavatli oddiy bir uy turardi. Lekin uning hamma qavatidagi derazalar lang ochilgan edi. Har bir derazadan odamlarning‘ boshlari chiqib turardi. Bu boshlar turlicha qiyofada edi: ba’zilari popukli tungi qalpoq kiygan, boshqa birlari pushtirang chepets4 kiygan, gajaklari kerosin rangida edi; uchinchilari qiyiq ro‘molcha o‘ragandilar; shoirlar, rassomlar, aktrisalardan iborat kambag‘al yoshlar yashaydigan yuqori qavatdan quyuq tamaki tutuni orasidan xushchaqchaq, mo‘ylovsiz basharalar, zarrin sochlari yal-yal tovlanib, yelkalaridan qanot singari o‘sib chiqqanday ko‘rinuvchi ayollarning boshlari ko‘rinardi. Odamlari xuddi qushlarga o‘xshab rang-barang boshlarini lang ochiq derazalardan chiqarib turgan bu uy sa’valarga g‘ij-g‘ij to‘la ulkan qafasga o‘xshab ketardi. Hamma boshlar bo‘yinlarini qulayroq qayirib va jasadlarini sal bo‘lmasa derazadan otilib chiqib, to‘ppa-to‘g‘ri tosh ko‘chaga tushib chilparchin bo‘lish xavfi darajasida tashqariga chiqarib, o‘z tepalaridagi tomda yuz berayotgan qandaydir juda alomat bir voqeani ko‘rishga urinardilarki, kishi ko‘zgu bo‘lmasa o‘z qulog‘ini ko‘ra olmaganidek, ular ham bu manzarani aslo ko‘ra olmasdilar. O‘z uylarida turib, o‘z tomlarida bo‘layotgan voqeani ko‘rmoqchi bo‘lgan odamlar uchun maydonni boshiga ko‘tarib g‘avg‘o qilayotgan olomon o‘sha ko‘zgu vazifasini bajardi. Olomon hamma narsani ko‘rib turar, baqirib-chaqirar, qo‘llarini siltardi: birovlar terisiga sig‘may xursand bo‘layotgan bo‘lsa, birovlar qattiq g‘azablanardi.
Tomda kichkinagina bir odam yurardi. U tomning qiyalab tushgan yeridan asta-sekin, ehtiyotlik bilan dadil yurib kelardi. Uning oyog‘i ostida tunuka taraqlardi.
Sirkda dor ustida o‘ynagan dorboz sariq rang xitoy soyaboni yordamida muvozanat saqlaganidek, tom boshidagi bu odam ham qo‘lidagi plashini silkitib muvozanat saqlab bormoqda.
Bu odam gimnastikachi Tibul edi.
Xalq qichqirardi:
– Otangga rahmat, Tibul! Balli, Tibul!
– Bo‘sh kelmaysan! Saylda dorda qanday yurganingni esla.
– Yo‘q, u yiqilmaydi! Mamlakatimizda unga teng keladigan mohir gimnastikachi yo‘q…
– Bu ish unga cho‘t emas. Dorda yurishga qanchalik mohir ekanligini o‘z ko‘zimiz bilan ko‘rganmiz…
– Balli, azamat Tibul!
– Qoch, oshna! Sen omon qolishing kerak! Prosperoni qutqarishing kerak!
Boshqa birovlar darg‘azab edi. Ular mushtlarini silkitishardi:
– Qochib qutulib bo‘psan, yaramas masxaraboz!
– Lo‘ttiboz!
– Isyonchi! Seni xuddi quyonni otganday otib tashlashadi.
– Shoshmay tur! Biz hali seni tomdan tortib tushib, kundada boshingni chopamiz. Ertaga o‘nta kunda qurilib bitadi!
Lekin Tibul o‘zining xatarli yo‘lida davom etardi.
– Qayoqdan paydo bo‘ldi u? – deb so‘rashardi odamlar. – Qanday kelib qoldiykin bu maydonga? Tomga qanday chiqib qoldiykin?
– U gvardiyachilar qo‘lidan qochib kelgan, – deb javob qilishardi boshqalar. – U qochib ketib, ko‘zdan g‘oyib bo‘lgan edi, keyin uni odamlar shaharning turli yerida uchratishibdi. U tomma-tom o‘tib kelgan bu yerga. U xuddi mushukdek epchil. Hunari hozir judayam ish berdi unga. Axir butun mamlakatga zo‘r dorboz, deb dovrug‘i bekorga ketmagan-ku!
Maydonda gvardiyachilar paydo bo‘lishdi. Bekorchi tomoshabinlar maydon yonidagi ko‘chalarga tiraqaylab qocha boshlashdi. Tibul tom chekkasidagi to‘siqdan oshib o‘tib, bo‘g‘otga oyoq qo‘ydi. U plash tashlangan qo‘lini yoydi. Yashil plash xuddi bayroqdek hilpiray boshladi.
Xaloyiq sayl va yakshanbalik sayl paytidagi tomoshalarda uni mana shu plash bilan sariq, qora uchburchak matodan quroq qilib tikilgan mana shu triko kiyimda ko‘rishga odatlanib qolgan edi.
Endi bo‘lsa juda balandda, shisha gumbaz ostida kichkinagina, xipcha va olachipor bo‘lib ko‘rinayotgan Tibul xuddi uyning oppoq devoridan o‘rmalab ketayotgan sariq ariga o‘xshardi. Uning plashi hilpiragan chog‘da esa go‘yo sariq ari yaltiroq yashil qanotlarini yoyayotgandek tuyulardi.
– Mana hozir qulab tushasan, masxaraboz! Hozir seni otib tushirishadi! – deb qichqirdi xolasidan meros olgan sepkilli olifta yigit.
Gvardiyachilar Tibulni otish uchun qulay joy tanlashdi. Ofitser tashvishli qiyofada u yoqdan bu yoqqa zir yugurardi. U to‘pponchasini qo‘liga olib olgan. Etigi poshnasiga taqilgan shpor5lar xuddi konkiga o‘xshash uzun-uzun edi.
Butun maydon suv quygandek jimjit bo‘lib qoldi. Doktor yuragini changalladi, shu topda uning yuragi vaqirlab qaynab turgan suvdagi tuxumdek irg‘ishlardi.
Tibul bir zumgina tom labida turib qoldi. U maydonning qarama-qarshi tomonidagi tomga o‘tib olishi kerak edi. O‘tib olsa, marra uniki edi – unda bu Yulduz maydonidan ishchilar mahallalariga qochib ketishi mumkin.
Ofitser maydonning qoq o‘rtasidagi sariq va havorang gullar ochilib turgan gulpushtaga turib oldi. Bu yerda doira tosh kosa ichidan otilib chiqayotgan favvora va shu favvora suvi bilan lim-lim to‘lgan hovuz bor edi.
– To‘xtanglar, – dedi ofitser askarlarga, – men o‘zim otib tushiraman uni. Butun polkda merganlikda menga yetadigani yo‘q. Qanaqa otish kerakligini mana, mendan o‘rganinglar.
Maydon atrofidagi to‘qqizta uydan gumbazning qoq o‘rtasidagi Yulduzga qarab to‘qqizta yo‘g‘on po‘lat sim tortilgan edi, simlar yo‘g‘onlikda dengizchilarning arqonidan qolishmasdi.
Go‘yo charaqlab shu’la sochib turgan Yulduz – fonusdan maydon uzra to‘qqizta qora nur taralgandek tuyulardi.
Bu mahal Tibul nimalarni o‘ylayotgani bizga ma’lum emas. Balki u mana bunday qarorga kelgandir: «Men yarmarkalarda arqon ustida qanday yurgan bo‘lsam, hozir
Chepets – ayollarning bosh kiyimi.
Shpor – otliq askarlar otning biqiniga niqtash uchun etik poshnasiga taqadigan temir tepki.
