там ляжаць на замерзлым полі бітвы. Астатнія ж былі вымушаныя бегчы, нават і сам Семаргал. Бо было відавочна зразумела, што Маразанна апынулася нашмат мацнейшая за яго, нават без войска.
– Семаргал прайграў тую бітву?
– Так. І досыць ганебна. Больш таго, вядзьмарка паслала да яго перамоўшчыкаў з пасланнем, каб ён пакорна з’явіўся да яе і перадаў свой кій. А інакш прыстрашыла, што скуе лёдам усё ягонае каралеўства разам з жыхарамі.
– І?
– А што яму заставалася рабіць? Войска разбітае, яго чарадзейскія сілы значна слабейшыя. Пагадзіўся ён. Нават адзін пайшоў, як яна і наказала. Адзінае што, перад гэтым выправіўся на самую верхавіну гор.
– Навошта?
– Ды хто яго ведае, калі шчыра. Можа, каб пад канец агледзець з вышыні свае ўладанні. Але кажуць, што адтуль ён вярнуўся цалкам спакойны. Нават на дзіва. І на наступны дзень, развітаўшыся з усімі, узяў кій і накіраваўся да Маразанны. Усе чакалі яго з вяртаннем, але ад падступнай вядзьмаркі ён болей не вярнуўся. Відавочцы казалі, што кій яна знішчыла, а з самога Семаргала ўтварыла ў зале свайго палаца чарговую ледзяную статую. Ля самага трону паставіла, любавацца, як найлепшы трафей. Вось таму цяпер Сэнмур, яго нашчадак, і кароль Вагорыі.
– Жудасць. І што цяпер будзе з каралеўствам?
– Сэнмуру атрымалася дасягнуць пэўнага перамір’я з Маразаннай.
– Якім жа коштам?
– Каралеўства пастаўляе ёй работнікаў, каб яны працавалі на яе капальнях па здабычы дыяментаў.
– Хіба ж гэта перамір’е? Гэта ізноў жа нявольніцтва.
– Ну, уласна, тут вы цалкам маеце рацыю.
– А не баіцеся, што яна і вашаму каралеўству можа пагражаць?
– Нас размяжоўваюць горы. Праз іх яна не пройдзе.
– Але Волх і Семаргал у свой час да вас дабраліся.
– Не без магіі, падобна. А інакш – гэта такімі шляхамі трэба абыходзіць… Пакуль дойдзе, мы падрыхтавацца да абароны паспеем.
– Але ж Сэнмур і Рэгла ў бядзе. Няўжо вы не хочаце ім дапамагчы?
– Не гарачыцеся, маладыя людзі. Безумоўна ж, хочам. Больш таго – мы ўжо прыкладаем намаганні да іх ратавання. Акурат зараз Вярнігара разам з братам сваім, Вярнідубам, прабіваюць праход праз горы, каб з войска з нашага боку магло нечакана напасці на ледзяны палац Маразанны. Кароль, у якога Вярнідуб служыць, таксама паабяцаў сваю падтрымку войскам.
– А лёсу семаргалаўскага войску не баіцеся? Што таксама не дасцё рады.
– Чаму ж? Вядома, баімся.
– Дык, а план які ў вас ёсць?
– Вось з гэтым бяда. Нямашака.
– А як жа вы без плана змагацца з ёй сабраліся?
– Але ж з чагосьці трэба пачынаць. Не сядзець жа, склаўшы рукі. Хутка такі ход не прабіць, горы вялікія. За гэты час, мо, якое выйсце і знойдзем.
– А
