kaybetmedim, geçen gün kütüphaneye teslim ettim.”
Mert yanılmadığını düşünerek sevinmeye başlamıştı bile. Bilgiçlik taslama sırası ondaydı.
“Sanırım bir karışıklık olmuş ve iki kitap aynı numarayla kaydedilmiş. Aldığın başka bir kitabın numarası da 000187 olabilir.”
“Şu anda kütüphaneye ait sadece iki kitap var bende. Numaraları farklı. Hem ödünç aldığım kitapların hepsini kaydederim ve aynı numaralı iki ayrı kitap almış olsam fark ederdim.”
Mert, çattık, diye düşündü.
O sırada İdil’den bir mesaj daha geldi.
“Kitabın adı ne?”
“Adı yok.”
“Nasıl yok?”
“Kapağında yazmıyor, ilk sayfaları da kopmuş.”
“Yaa…”
“Bak, bu kitabı kimin ödünç aldığını bulmam lazım.”
“Neden? Yoksa sen Hercule Poirot musun?”
Evet, gerçekten çatmıştı. Ayrıca Hercule Poirot diye birini de tanımıyordu.
“Çünkü sayfalarının arasında, birkaç gün sonrasına ait bir tiyatro bileti var. Sahibi için önemli olabilir.”
İdil cevap vermeden önce kısa bir süre düşündü. Adı olmayan bu esrarengiz kitabı inceleme fırsatını kaçıramazdı.
“Kitabı görebilir miyim? Daha önce ödünç aldıklarımdan biri olabilir.”
“Hepsini kaydettiğini söylemedin mi az önce?”
“Evet, öyle, ama belki çok eskiden aldığım kitaplardan biridir.”
Mert’in bakışları ekrandan kitaba kaydı. Böylesine bilmiş bir kızın, bu kitabı görüp de hatırlamaması mümkün değildi. Yine de, “Yarın saat 4’te, halk kütüphanesinin girişinde buluşalım mı?” diye yazdı.
“Yani saat 16.00’da, öyle mi?”
Mert gözlerini devirmeden edemedi.
“Evet.”
“Tamam. Peki adımı nereden buldun?”
“Uzun hikâye, yarın görüştüğümüzde anlatırım. Unutmadan. Benim adım Mert.”
“Ah! Hercule Poirot olmadığını tahmin etmiştim. Yarın görüşürüz, Mert.”
3. Bölüm
Kütüphanedeki Buluşma
Mert, İdil ile buluşacağı saatten daha önce kütüphaneye geldi. Doğrudan kütüphanecinin bulunduğu bankoya yaklaştı. “Affedersiniz!” diye söze girdi.
Kadın yaptığı işten başını kaldırıp Mert’e baktı, çocuğu tanımıştı.
Mert, “Acaba dün akşamdan beri hiç kayıp bir kitap için size başvuran oldu mu?” diye sordu.
Kadın, “Şu adı olmayan ve kütüphanemize ait olmayan kitabı kimse arayıp sormadı.” diye karşılık verdi. Ardından, sandalyesinden kalkıp arka taraftaki dosyaları karıştırmaya koyuldu.
Bunun üzerine Mert orada öylece dikilmemek için giriş katındaki masalardan birine oturdu. Kapıdan gözünü ayırmadan beklemeye başladı. Tam İdil ile buluşacağı saatte, kütüphanenin iki kanatlı, geniş cam kapısından ufak tefek bir kız girdi. Ortadan ayırdığı dalgalı siyah saçları, iki yandan sarkıp yüzünü perdeliyordu. Kalın siyah çerçeveli gözlüğü ise hem yüzünün kalan kısmını, hem de kocaman siyah gözlerini kapatmak için seçilmişti sanki. Üstünde ona birkaç beden büyükmüş gibi duran bir kazakla palto vardı. Boynuna yılan gibi dolanan atkısının bir ucu neredeyse yere değiyordu.
Kızın araştıran gözlerle etrafına bakındığını gören Mert ayağa kalktı. Elini hafifçe kaldırarak selam verdi. Bunun üzerine kız hızlı adımlarla Mert’e doğru yürüdü.
“Merhaba, ben İdil.” diyerek elini uzattı.
Mert de aynı şekilde karşılık verdi. “Ben Mert… Memnun oldum.”
Dışarıdan bakan biri, tuhaf bir ikili olduklarını düşünebilirdi. Çünkü Mert, İdil ile yaşıt olmasına rağmen oldukça uzun boyluydu. Kısacık kül rengi saçları, kızın siyah saçlarının yanında olduğundan daha soluk görünüyordu. Ela gözleri ise gözlükle maskelenmediği için olduğundan daha büyük…
İdil, Mert’in karşısındaki sandalyeye oturup atkısını çözmeye koyuldu. Mert ise bu sırada sırt çantasını açıp adsız kitabı çıkardı. Sözü uzatmadan, “İşte bu!” diyerek masanın üstünde koydu.
İdil eski bir kitap uzmanıymış gibi, dikkatli hareketlerle kitabı önüne çekti. Ardından yavaşça ilk sayfasını çevirdi. “Birinci bölüm.” diye fısıldadı. Ne de olsa bir kütüphanedeydiler. Gözleri satırlar arasında hızlıca kaydı. Hemen ardından en arkadaki sayfaya baktı. Satırlar sayfanın ortasına kadar iniyordu. Kitap büyük harflerle yazılmış SON kelimesiyle bitiyordu. Bu defa birinci bölümün bittiği sayfayı buldu. Yine hızlı hareketlerle gözlerini ikinci bölümün ilk satırlarında kaydırdı. Kitap ayracına bakıp tekrar yerine koydu. Sonra Mert’in sözünü ettiği tiyatro biletini incelemeye koyuldu. Gözlüğünü düzelterek, “Sence de tuhaf değil mi?” diye sordu.
“Nedir tuhaf olan.”
“Tiyatro oyununun ismi. Venedik Taciri’nin Bir Yaz Gece Rüyası. Aslında Shakespeare’in Venedik Taciri ve Bir Yaz Gecesi Rüyası adlı iki farklı oyunu var.” Ardından omuzlarını silkti. “Yeni bir uyarlama olmalı. Tiyatrocuları bilirsin, yaratıcılık konusunda üstlerine yoktur.”
Mert tiyatrocuları bilmezdi. O yüzden sesini çıkartmadı.
İdil tiyatro biletini de aldığı sayfaların arasına bırakmaya özen gösterdi. Kitabı incelemeyi bırakıp Mert’e döndü. “Bu akşam bende kalabilir mi?” diye sordu.
Mert beklemediği bu soru karşısında irkilmişti. Hiç tereddüt etmeden, “Hayır.” diye karşılık verdi. “Kitabı, sahibinden başka birine vermek istemiyorum ya da kütüphaneden kim ödünç aldıysa, ondan başkasına… Gerçi kütüphaneci kadın, buraya ait olmadığında ısrarcı… Ama kitap mutlaka birine ait… Tiyatro bileti de…”
İdil öyle kolay kolay vazgeçecek biri değildi. Üstünde adı bile yazmayan bir kitabı satır satır okuma fırsatı ayağına kadar gelmişti, nasıl kaçırırdı? Diğer yandan ısrar etmenin bir faydası olmayacağını da anlamıştı.
