sahneleri çizmeyecektim; dünya bunlardan çoktan bıkmıştı. Hayır. Güzelliğin resmini öyle çok çizecektim ki hiçbir ateş hepsini birden yok edemeyecekti. Ve belki, sadece belki, yeterince resim yaparsam, dünya benim resimlerime benzer ve olması gerektiği kadar mükemmel olurdu. Ve dünyayı – biraz da olsa – güzelliğe yöneltecek kadar iyi resim yapabilirsem, o zaman babama verdiğim sözü de tutmuş olurdum ve ben, Raffaello Sanzio, gerçekten de tarihin en büyük ressamı olurdum.
II. Bölüm
“Raffaello?”
Evet, onu duydum ama duymamış gibi yaptım. Kollarımın ikisini de sıvadım, sağ bileğimi dört kez döndürdüm -uno, due, tre, quattro-14 fırçamı boyaya batırdım, fırçanın her iki tarafını toprak çömleğin kenarına iki kez sildim ve eğildim. Üç Güzeller tuvalime yeni bir yeşile çalan kahve dokunuşu ekledim.
“Raffaello.”
Elimi sinek kovar gibi salladım. Yunan mitolojisinden üç çıplak güzelin bir halka oluşturup dans ettiği resmim, şimdiye kadar yaptıklarım arasında en zarif olandı. Yumuşak çizgiler, parlak cilt, kıvrımlı vücutlar, ama…
Altı yaşlarındaydım; annem ve kız kardeşim evde öğle yemeğini hazırlarken ben de her zaman olduğu gibi atölyede babamla birlikteydim ve babam bana “Biz bir yarışmanın parçasıyız Rafa,” demişti. “Mükemmelliğe ulaşma yarışması.” Eğilip heyecanlı bir fısıltıyla konuşurken, ben de onun boya sıçramış taburesinde oturuyordum. Mesleğinin sırlarını anlatırken ben de eğildim. Benim mesleğimin. “Bütün ressamlar – ister maestro olsun ister çırak-mükemmel bir resim yaratmanın mümkün olduğunu bilir. Ama ne var biliyor musun?” Sesi o kadar aceleci geliyordu ki parlak kırmızı kalbim yerinden çıkacaktı sanki. “Henüz kimse o mükemmel resmi yapmadı. Ve bunun ne anlama geldiğini biliyor musun? Bu, ilk yapanların biz olabileceğimiz anlamına geliyor. Şimdi yapıp yapmadığımızı görelim.” Beni tabureden aldı ve Kutsal Aile’nin son resmine götürdü: Yusuf, Meryem’i kucaklayan bebek İsa’ya tepeden bakıyor. Güzeldi, babamın bütün resimleri güzeldi ama…
“Mükemmel değil,” diye içini çekti babam. “Henüz değil.”
On beş yıl sonra, yine başka bir resmin önünde oturmuştum – bu seferki benim resmimdi – sessizce “Mükemmel değil,” diye tekrarlıyordum. Henüz değil.
“Rafa.”
Sohbet ederken aynı anda sekiz şeyi yapabilen insanlardan mısınız? Resim yapmak, yemek yemek, topuğunuzla böcek ezmek? Hiç Leonardo da Vinci’nin bir eliyle resim yapıp diğer eliyle lavta çalarken dans edip fıkra anlattığını gördünüz mü? Ben hokkabaz değilim. Bir şeye odaklanırsam, sadece ona odaklanırım. Dünyanın geri kalanı gözden kaybolur. Eskiden herkesin benimle aynı olduğunu düşünürdüm ama şimdi öyle olmadığını biliyorum. Bazen keşke hepimiz aynı şekilde çalışsak da kendimizi birbirimize anlatmak zorunda kalmasak diyorum. Hepimiz aynı davransaydık, aynı düşünseydik, aynı olsaydık, o zaman hayat daha basit olurdu. Olması gerektiği gibi; haksız mıyım?
“Rafa!”
Sinirli görüntüsüyle kapının eşiğinde dikilen Tessa’ya döndüm. Bu kadın, Urbino’daki dükün evinden benimle birlikte ayrılarak Castello’daki evimi çekip çevirmeye gelen bir hizmetçiydi. “Bu akşam şiir dinleyeceksin, mia cara,15 ama şimdi…” dedim. Resmime geri döndüm, kollarımı sıvadım, bileğimi döndürdüm – uno, due, tre…
“Bugün beni kiliseye götüreceğini söylemiştin,” derken sesi, soru sorar gibi yükseldi.
Boş boş baktım. Sonra, ah! Tepsimi devirdim. “Yüce Persefoni!”16 Tepsiyi bile sabit tutamazken nasıl en büyük ressam olacaktım? Fırçalarımı almak için uğraştım ve en kısadan en uzuna doğru yeniden sıraya dizmeye başladım.
“Rafa, per favore amore,17 gergin olduğunu biliyorum…”
“Gergin değilim.”
Sì certo gergindim. Yirmi bir yaşındaydım ve yıllarca tekrar tekrar Meryem Ana resimleri yaptıktan sonra nihayet dikkatleri üzerine çeken bir resim ortaya çıkarmıştım. Ve bugün eski öğretmenim Perugino o eseri görmeye gelecekti. Bugün öğrenecektim: Sonunda bana maestro diye hitap edecek miydi? Yoksa etmeyecek miydi? Fırçaları düzgünce tepsiye geri yerleştirdim. İlk fırçayı düzelttim, sonra bir tane daha ve bir tane daha…
Tessa içini çekti. “Rafa, bugün daha önemli…”
Son iki fırçayı düzeltip aynanın karşısına geçerken “Bugünün ne kadar önemli olduğunu biliyorum,” dedim. Saçlarımı iki kulağımın arkasına sıkıştırdım, parmaklarımı kaşlarımda gezdirdim, burnumda ve ağzımda yemek artığı var mı diye kontrol ettim. Evet, insanlar beni yakışıklı buluyor (yüksek alın, oval gözler, güçlü çene, tüm o geleneksel görünüm) ama – annemin her zaman dediği gibi – temizlik olmazsa yakışıklılık boşa gider.
Città di Castello kasabası, Urbino ile aynı tepelere, aynı iklime, aynı aksanlara, aynı renklere sahipti. Bana evimi hatırlatan bir yerde yaşamak genellikle rahatlık verirdi ama o gün endişemi gidermeye yetmiyordu. Tessa’yla beraber kasabayı geçerken her adımımı saydım – uno, due, tre, quattro, uno, due, tre, quattro – ama San Francesco kilisesine vardığımızda, daha üçe kadar bile sayamadan en üstteki merdivene vardım. Başka bir adım için yeteri kadar yer yoktu. Ufacık bir tane için bile. Bu kadar önemli bir günde, talihsiz bir sayı olan üçüncü adımda içeri girmeyi ister miydiniz? “Bekle,” dedim ve dönüp kapıdan uzaklaştım.
Tessa içini çekti, “Rafa…”
“Yediler, dörtlerden daha şanslıdır.” Tekrar girişe doğru yürüdüm. “Uno, due, tre, quattro, cinque, sei, sette.”18 Son adımda tekrar Tessa’nın yanına ulaştım. Elini tuttum. “Andiamo.”
Eski San Francesco kilisesinin içinde sabah ışığı sıcak ve parlaktı. İleride, sağda, süslü bir şapelin etrafında toplanmış bir grup adam vardı. Kalbimin güm güm atışını boğazımda hissediyordum. Hocam Perugino da aralarında mıydı acaba?
Nefte hızla ilerlemeye başladığımda Tessa, “Tanrı aşkına, Rafa,” dedi uyaran bir sesle.
Görev bilinciyle geri çekildim, parmağımı kutsal suya daldırdım, istavroz çıkardım, diz çöktüm ve sonrasında da koridorda hızla ilerlemek için ayağa kalktım.
“Yavaş ol.” Tessa, bir tören edasıyla uzun uzun kendisini kutsadı.
“Per favore.” Sesimdeki yakarış tonu sonunda onu harekete geçirdi. Elimi tuttu ve onu kiliseye götürmeme izin verdi.
Altarın
İt. Bir, iki, üç, dört. (ç.n.)
İt. Canım. (ç.n.)
Yunan mitolojisinde Zeus ve Demeter’in kızı. (ç.n.)
İt. Canım, aşkım. (ç.n.)
İt. Bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi. (ç.n.)
