для лепшага, так сказаць, успрымання сітуацыі, Свенсан амаль з асалодай тыцнуў яго затым нахабным тварам прама ў смуродныя, пакрытыя цвіллю гэтыя маты. Тыцнуў, пачакаў пакуль спалоханная дзяўчынка, так сяк апрануўшыся, выбегла прэч з каморкі, а ужо потым даў волю пачуццям. Шырокую скураную папругу ён выцягнуў з уласных штаноў, а гора-гвалтоўнік свае штаны паспеў ужо крыху прыспусціць (для іншай, праўда, мэты) і тым значна аблегчыў Свенсану ягоную выхаваўчую задачу.
Здаравенны бэйбус (ростам амаль з настаўніка ды і вагой мала яму саступаючы), тым не менш, баяўся Свенсана, нібыта агню. Вось чаму ён нават не вырываўся з рук настаўніка (што наўрад і ўдалося б), і толькі ціхенечка скуголіў увесь той час, пакуль папруга са свістам «убівала» яму ў задняе месца першапачатковыя веды аб тым, што можна рабіць у сценах гімназіі, а чым там займацца катэгарычна забараняецца.
Адпусціўшы, нарэшце, Рэда (дакладней, выкінуўшы яго за шкірку з каморкі), Свенсан нейкі час раздумваў над дылемай: даводзіць ці не даводзіць тое, што тут адбылося да вушэй кіраўніцтва гімназіі, хоць і добра разумеў, што наўрад гэта прынясе хоць якую карысць. Так нічога і не вырашыўшы канчаткова, ён проста пайшоў тады дадому, а ўжо на наступны дзень праблема «даводзіць ці не даводзіць» была вырашана і без яго непасрэднага ўдзелу. Бацька абражанага вучня зрабіў гэты непрыемны інтэндэнт усеагульным дастаяннем і грозна патрабаваў не толькі тэрмінова звольніць педагога-садыста з займаемай ім пасады, але і аддаць яго пад суд. І, што было для Свенсана самым дзіўным, гэтыя пагрозы ледзь-ледзь не спраўдзіліся…
Яшчэ бацька Рэда пагражаў заявіцца непасрэдна ў гімназію і там, на месцы, так разабрацца са Свенсанам, што таму застанецца толькі тэрмінова заказваць сабе месца на бліжэйшых могілках. Праўда, чамусьці не спяшаўся прыводзіць сваю пагрозу ў дзеянне, магчыма, памятаючы, што адбылося перад гэтым з адным з такіх занадта «крутых» бацькоў. Сыночак гэтага «крутога» займеў, было, кепскую звычку падкрадвацца да вучняў пачатковых класаў і стукаць іх галовамі аб сценку альбо адзін аб аднаго. Даведаўшыся аб гэтым Свенсан правёў з крыўдзіцелем пачаткоўцаў выхаваўчую гутарку ў ходзе якой наглядна прадэманстраваў яму, наколькі гэта балюча, калі твая галава ўваходзіць ў судакрананне з цвёрдай сценкай. А калі назаўтра ў клас, дзе Свенсан праводзіў чарговы ўрок, уварваўся раз’юшаны бацька вучня, былы космадэсантнік, на пацеху ўсяму класу правёў тлумачальную гутарку і з ім, і ўсё па той жа самай, адпрацаванай методыцы, гэта значыць: са шматразовым судакрананнем галавы гэтага «крутога» татачкі з усё той жа шматпакутнай сценкай…
– Я разумею, – адарваў Свенсана ад невясёлых сваіх успамінаў голас міс Мерыдыт, – што з дысцыплінай у нашай гімназіі не ўсё так, як належыць быць, і я вельмі ўдзячна вам за тое, што з вашым прыходам да нас стан яе значна палепшыўся, але…
– Я так зразумеў, – сказаў Свенсан, устаючы, – што вы зараз прапануеце мне звольніцца па ўласнаму жаданню? Ну што ж, калі справа дайшла да гэтага, то я…
– І
