style="font-size:15px;"> – Пасядзі пакуль тут!
– А потым куды? – крыху запознена пацікавіўся Свенсан. – У паліцыю?
– Вось яшчэ! – прадавец хмыкнуў. – У паліцыю… сказалі таксама! Я лепш аддам яго Рыку!
– Рыку? – не зразумеў Свенсан. – А хто гэта, Рык?
– Вы не ведаеце Рыка?
Нейкі час прадавец недаўменна і нават з нейкі недаверам глядзеў на Свенсана.
– Банда Рыка курыруе гэты раён, – панізіўшы голас, патлумачыў ён. – За што тады я яму адсцёгваю кожны месяц кругленькую суму, калі кожны малакасос…
Нічога на гэта не адказваючы, Свенсан задуменна паглядзеў на ледзь прыкметныя гэтыя дзверцы. Задуменна і, адначасова, з трывогай, бо крымінальныя норавы Медэі былі яму добра вядомыя.
– І што Рык зробіць з ім?
– Што зробіць?
Прадавец паціснуў плячамі.
– Што хоча, няхай тое і робіць! Мне якая розніца!
І, як бы паказваючы, што размова скончана, зноўку зайшоў за прылавак.
– Гэты ягоны плазмер… што вы з ім збіраецеся рабіць?
Не адказваючы, Свенсан паглядзеў на плазмер у сваёй руцэ. Ну, і старэча! Сапраўдны музейны экспанат!
– Хочаце, падару яго вам? – прапанаваў ён прадаўцу, але той толькі спалохана замахаў рукамі.
– Ну, вось яшчэ! Мала мне непрыемнасцяў! І вам не раю яго ў сябе пакідаць!
– А я і не збіраўся, – сказаў Свенсан, усё яшчэ разглядваючы плазмер. Потым яму ў галаву прыйшла адна думка, і ён, асцярожна зняўшы верхнюю частку корпуса плазмера, крыху пакапаўся ў ягонай начынцы. Зусім крыху, а пасля зноў прывёў зброю ў ранейшы выгляд. Ну, ці амаль у ранейшы…
– Спадзяюся, вы не збіраецеся несці яго ў паліцыю? – занепакоіўся прадавец. – А то як бы…
– Я яшчэ не настолькі з’ехаў з глузду, каб звязвацца з мясцовай паліцыяй, – сказаў Свенсан і пайшоў, было, да выхаду, але каля самых дзвярэй зноўку спыніўся, паглядзеў на прадаўца амаль умольна. – А можа… можа, вы ўсё ж яго адпусціце?
– Каго? – не адразу зразумеў прадавец.
– Ну, хлопца гэтага…
– Яшчэ чаго! – аж пачырванеў той. – Каб ён заўтра зноў…
– Ён не будзе зноў, – заверыў прадаўца Свенсан, не зусім упэўнена, праўда. – Яму і так добра перапала…
Нейкі час прадавец толькі моўчкі глядзеў на Свенсана.
– Ну, толькі дзеля вас! – згадзіўся ён, падыходзячы зноў да дзверак у сцяне. Адсунуў убок засоўку, расчыніў дзверцы. – А ну, выходзь, паскуднік!
– Не трэба! – заскуголіў знутры спалоханы, дрыжачы голас. – Не біце больш, дзядзечка!
– Цябе не біць – забіць мала!
Схапіўшы няўдалага рабаўніка за вуха, прадавец давёў яго такім чынам да ўваходных дзвярэй і, адпусціўшы вуха, даў юнаку добрага выспятка ніжэй спіны.
– І каб духу твайго тут больш не было!
Выйшаўшы з крамы амаль адразу ж услед за юнаком, Свенсан так нідзе яго і не ўбачыў.
