ў гэтай справе. – Але ж хто ў наш час верыць афіцыйным звесткам! Неафіцыйна ж, адразу ж пасля захопу «кошкамі» Аграполіса ФІРМА пачала супраць Барсума варожыя дзеянні. Няўжо вы аб гэтым не ведалі?
– Першы раз чую!
Медэя-2 не адносілася да той катэгорыі планет, якія цалком альбо часткова залежылі ад ФІРМЫ. Але гэта зусім не азначала, што ФІРМА ніяк не ўплывала на палітыку планеты Медэя, асабліва на яе знешнюю палітыку, хоць гэта ніяк не афішыравалася цяперашнім урадам апошняй.
Але Свенсан ведаў і аб даволі цесных кантактах Медэі-2 з Барсумам. Да прыкладу, менавіта сюды «дзікія кошкі» часцей за ўсё адпраўлялі яшчэ немаўлятамі сваіх дзяцей мужскога полу…
Паставіўшы бутэльку на прылавак, Свенсан палез у кішэню за грашыма.
– Вы будзеце плаціць наяўнымі? – здзіўлена запытаў прадавец.
Свенсан кіўнуў, пералічваючы грошы.
– Гэтае віно каштуе дзесяць медэек, – паспешліва дадаў прадавец, – але калі вы возьмеце дзве бутэлькі, то кожная абыйдзецца вам у дзевяць.
– Вось і цудоўна! – сказаў Свенсан, адлічваюшы некалькі купюр. – Бяру тры! Дастаўце па ўнутранай лініі па вось гэтаму адрасу. І тэрмінова!
– Ну, вядома ж! Зараз жа адпраўлю!
Прадавец хацеў дадаць яшчэ штосьці, але не паспеў. З трэскам расчыніліся дзверы і ў памяшканне крамы ўварваліся двое ў масках з плазмерамі ў руках.
– Не рухацца! – няўстойлівым юнацкім барытончыкам выкрыкнуў адзін з іх. – Гэта абрабаванне! Рукі!
Прадавец адразу ж паслухмяна ўскінуў над галавой абедзьве рукі. Задаволены гэтым, уладальнік барытончыка павярнуўся да Свенсана, наставіўшы на яго плазмер.
– А табе што, асобнае запрашэнене патрэбна?!
Плазмер у юнака быў састарэлай канструкцыі, малазарадны, з невялікай прабіўной здольнасцю. Праўда, для чалавека і яе было больш чым дастаткова…
– Рукі, я каму сказаў!
Павольна, не спяшаючыся. Свенсан узняў рукі. У правай з іх усё яшчэ былі заціснуты грошы, якія засталіся пасля таго, як ён адлічыў прадаўцу кошт трох бутэлек. І рабаўнікі, вядома ж, не маглі не заўважыць гэтыя грошы…
– У яго ў руцэ грошы, Цім! – адазваўся ад дзвярэй другі з рабаўнікоў звонкім дзявочым голасам. – Забяры іх у яго!
– Колькі раз казаў табе: не называй майго імя! – узлавана крыкнуў той, каго дзяўчына назвала Цімам. – А ты… – гэта ўжо датычылася Свенсана, – давай сюды грошы! Толькі без глупстваў!
– Трымай!
Апусціўшы правую руку, Свенсан паслухмяна працягнуў грошы юнаку ў масцы. І калі той, не чакаючы ўжо аніякага падвоху, пацягнуўся за імі, правёз хуткі прыём, у выніку якога плазмер апынуўся ўжо ў руцэ Свенсана, як і сам ягоны ўладальнік.
– Цім! – адчайна крыкнула дзяўчына ў масцы, нерашуча ўскідваючы свой плазмер. – Адпусціце яго, бо я… я буду страляць!
– Страляй, Рэці! – паўзадушана прахрыпеў Цім, адчайна звіваючыся ў сталёвай хватцы былога космадэсантніка. – А ты… адпусці зараз
