патлумачыў Генрых. – Хто такіх прывеціць?
– Чаму я павінен лічыцца з нейкімі дзеравякамі? – абурыўся Андрэй. – Што хачу, тое і раблю.
– А ў мяне была жалязяка, – нібы пахваліўся Раджыў.
– У мяне яблык, – зыркнуў па баках Барыс.
Многія таксама паведамілі, з якімі рэчамі эксперыментавалі, і стала зразумела, што аднолькавых было мала.
– Нічога. Мы ўсё паспрабуем. Гэта толькі пачатак, – важна падагуліў Джордж. – Што наперадзе – аж дых перахапляе! – Нават цяжка ўявіць, дзе мы можам апынуцца, – летуценіў Жак.
– У дупе, – знянацку прагучала збоку, і ўсе здзіўлена павярнуліся.
Да гурмы падыйшлі трое на чале з Ахмадам. Толькі цяпер усе заўважылі, што тыя адсутнічалі.
Сустрэчы ніхто не ўзрадаваўся.
Выгляд ў троіцы быў неважнецкі: бруднае адзецце, злыя, пакутныя твары.
– Што здарылася? – хацеў спытаць кожны, але першым выгукнуў Аляксандр.
– Бачу, вы ўжо тукам пацяклі ад жару, ціўкаеце пра будучыню, – не зважаючы на яго, здзекліва прамовіў Ахмад. – Мабыць, адчуваеце сябе героямі?
Маўчанне толькі падкрэсьлівала агульную збянтэжанасьць і падахвочвала канашоў.
– Адзін раз пырхнулі і думаеце, што свет абляцелі? – працягваў Ахмад, і ўсе трое з'едліва ўсміхнуліся. – Размах шырокі, ды палёт недалёкі. Няўжо ніхто не ўпаў, не разьбіў лоб, не атрымаў па карку куляй, не заблудзіўся і не заблытаўся ў сетцы, не страціў прытомнасць і не захраснуў? І ніхто нікога не забіў?
Ён пранізліва ўглядваўся ў кожнага – і некаторыя не вытрымлівалі, прысаромлена зіркалі долу.
– Чаго ты ўскіпеў і варызгаеш глупствы? – абурыўся Джордж. – Кожны з нас адкрыта распавёў, як вандраваў у прадметах. Ува ўсіх нарэшце атрымалася, хоць уражанні і розныя. Але ніхто нікога не абвінавачваў і не крыўдзіў. Супакойцеся. Як ў вас сталася? Былі праблемы?
– Хапала, – неахвотна, але спакайней адказаў Ахмад. – Калі б не настаўнік, дык я б застаўся там назаўсёды.
Гурт адным уздыхам гучна ахнуў. Ніхто нават і блізка не думаў, што такое можа здарыцца. Усе былі перакананыя ў адсутнасці, неіснаванні такога жаху і хоць якіх-небудзь варункаў для яго.
– Мы трапілі ў чужое асяроддзе. Нас там не чакаюць і не любяць, – строга і павучальна заявіў Ахмад. – Адразу пасля ўваходу мяне атакавалі, хоць я яшчэ нічога не паспеў зрабіць. Пачаў абараняцца, як мог, а яны, гады, толькі ўзмацнялі наступ. Колькі гэта працягвалася – не ведаю. Але ў нейкі момант мне стала дрэнна – і я ачуўся ў сваім пакоі на падлозе. Балела галава. Побач быў настаўнік. Ён уважліва паглядзеў на мяне – боль адступіў, і я зразумеў, што адбылося.
– Увогуле, хто памятае, як выглядаў там і пасля? – узбуджана спытаў Андрэй, спуджваючы агульную няёмкасць. – Я дык не.
Ніхто не адказаў сцвярджальна. Кожны з цікавасцю, нібы ўпершыню, спярша аглядзеў сябе, а затым іншых.
– А як вяртаўся назад? – не сунімаўся Андрэй.
Адгукнуліся толькі некалькі чалавек.
– Я
