што і яны мучыліся, – зірнуў яму прама ў вочы Аляксандр.
– Я неяк ведаў аб гэтым і не сумняваўся, – адхіснуўся ад яго Кастусь.
– Мусіць, гэта былі і не адлюстраванні, – скептычна заўважыў Раджыў, – а галюцынацыі.
– Хіба галюцынацыі бываюць у непрытомным стане? – астудзіў яго Кастусь.
Юнакі разгублена пазіралі адзін на другога, нібы трапілі ў тупік.
– А затым, – Кастусь ізноў прыцягнуў да сябе ўвагу, – нейкая сіла бытта ашчаперыла мяне і панесла. Галы сталі падаляцца і знікаць. Святленне ператварылася ў празрыстую вадкасць. Я ўбачыў мноства рыбінаў і якуюсьці драбязу – усе яны гарэзавалі і ўзбуджалі вакол сябе ваду. Дзіўна, але я прыкмеціў там некаторых нашых хлопцаў, якіх гэтак жа, як і мяне, несла прамётная.
– Каго менавіта? – выгукнуў Аляксандр.
Барыс павёў плячыма і крутнуўся. Раджыў скоса зыркнуў на яго.
– Не паспеў разглядзець, – Кастусь не ўдакладніў, і госьці дружна ўздыхнулі. – Потым я вылецеў з возера, прамчаў цераз усе перашкоды і апынуўся тут, у ложку. Мне здалося, што ў паветры мільганулі вочы Альгерда.
– Неверагодна! – уразіўся Аляксандр.
– Фантастыка! – падтрымаў яго Барыс.
– Такога не бывае, – падвёў рысу Раджыў.
– Вы мне не верыце? – узрушыўся Кастусь. – Лічыце, што я ўсё выштукаў?
Сябрукі, блукаючы вачыма і думкамі, маўчалі.
Кастусь амаль закрычаў:
– А як у вас гэта было?
– Памятаеце, мінулым разам нешта падобнае распавядаў Марк, – нясмела нагадаў Раджыў, зірнуўшы на дзверы. – Тады яго палічылі штукаром ды чмуцілам і… вярнулі да людзей.
Дзмухнула разам спагадаю і паныласцю, але Кастусь прагнаў гэтае засмучэнне сваім гарачым дыхам:
– Я шчыра распавёў пра свае адчуванні і не парушыў галоўнага прынцыпу нашае школы – праўды. Калі гэта не адпавядае нейкім іншым патрабаванням – шкада, бо мне тут падабаецца. Адправяць назад – дужа перажываць не буду. Я сюды не прасіўся. Ліцвінія заўсёды мяне прыме.
Нецекам прагучаў мілагучны звон, пакой на імгненне дзівачна раздвоіўся і, калі набыў ранейшы выгляд, запярэсціўся неверагоднымі паветранымі малюнкамі, якія спачатку нагадвалі галаграфічныя здымкі, апасля зрабіліся рухавымі аж пакуль не ператварыліся ў прыгожае кіно. Агаломшаныя юнакі сумятліва зіркалі навокал, імкнучыся зразумець з'яву, якая іх літаральна паглынула. Яны бачылі вакол сябе высачэзныя дрэвы, падножжа якіх засцілаў мяккі мурог, чулі цудоўныя спевы птушак і нават прыкмецілі, як паблізу цмыгнула лісіца. Іхнія пачуцці захапляў зялёны поплаў, па якому гуляў ветрык і ўсялякія клапатлівыя вусякі. Ад замілавання аж затрымцелі сэрцы, калі назіралі блакітныя прасцягі азёраў і ляцелі над цудоўным сонечным краем.
– Гэта мая радзіма, – сумна прамовіў Кастусь, і шчымлівыя вобразы адразу прапалі.
– Прыгожая, – усхвалявана адзначыў Аляксандр.
– Нашыя
