ж і галуза ты! Які вэрхал устроіў! Навошта крыўдзіш мэблю? Ёй жа таксама баліць, як і табе. Вось пачакай: яна адпомсьціць. Нельга так. Папрасі ў яе дараваньня.
Хлопчык глядзеў на старога з недаверам і смяяўся:
– Не буду! Гэта ж дошка, – штурхаў нагою разлезлы ўслончык і выбягаў надвор.
А як паправілі ўслончык і Кастусь прысеў на яго, той нечакана рыпнуў і балюча ўшчыкнуў.
11
Затое якое раздолле было на лузе! Хацелася ўсё абняць і прытуліць альбо расцячыся да бясконцасці.
Тут дзядуля яго ня стрымліваў, а наадварот накіроўваў і падказваў.
І Кастусь лашчыўся ў траве, удыхаў пах красак, захапляўся гульнёю матылькоў і казельчыкаў, трымцеў нутром ува ўнісон стракатанню конікаў. Як ні прынікаў ён да зямлі і ні цікаваў, але так і не змог убачыць тайніцу нараджэння гэтай чароўнай мелодыі.
– Галоўнае, што ты яе адчуў, – суцяшаў дзед і вёў далей.
За пагоркам затарахцеў трактар і ўміг адабраў усё хараство.
Вялізнымі коламі ён таптаў луг, пакідаючы за сабой чорную паласу.
12
Іншым разам лавілі рыбу і так захапіліся, што не прыкмецілі, як наляцеў страшны віхор.
Чарот, панікаючы, узрушыўся, зашумеў. Узняліся хвалі.
Старэнькая лодка ўмомант нахілілася і зачэрпнула шмат вады. Рыбакі ледзьве не кульнуліся ў возера, хуценька замахалі карцамі, але марна: пасудзіна ўсё адно апускалася.
Унук плаваць не ўмеў і спалохаўся.
Дзед адразу ж загадаў:
– Косцік, выкідвай усё за борт. Я лезу ў ваду. Ты – за мной. Не хвалюйся: я падтрымліваю. За мяне не хапайся, рукой бярыся за лодку, як я: яна не патоне.
– Ну, даражэнькая, не падвядзі, – узмаліўся ён і павольна стаў грэбці правіцаю, назіраючы за Кастусём і лодкаю.
А калі апынуліся на беразе, ласкава паляпаў яе па боку:
– Вялікі дзякуй, ратаўніца.
13
Успаміны адцягвалі і блыталі. Розум налыгваў іх па нейкіх правілах і немаведама для чаго. Ува ўсякім разе Кастусь пакуль не меў намеру ў гэтым разбірацца, бо галоўнае было – засяродзіцца.
Настаўнік звяртаў вялікую ўвагу на гэты стан і неаднаразова падкрэсліваў, што без яго няма поспеху.
«Сканцэнтравацца і пранікнуць у сутнасць прадметаў.
Апантанаю думкаю распіхнуць іх навалу.
Знайсці-спыніцца на абраным і ўзрадавацца.
Аблашчыць і пагушкаць яго, як дзіцяці.
Загарэцца духам ад ягонае ўсмешкі.
І зліцца.
Вось тады на пагляд выплыве сусвет прадмету.
Прадзівам з'явяцца яго зорныя і энергетычныя сістэмы.
Увачавідкі паўстане неверагоднае, размаітае жыццё.
Расхінецца тайна і сэнсам ускалыхне тваю душу.
Разумей
