хвіліну падалі свае нясмелыя галасы.
– Хвалюецца. – Насцярожваецца.
– Ускоквае.
– Рыкае.
– Пачынае шукаць.
– Ці тое рэагуе адразу, без прамаруджвання – і ніяк не стрымлівае свайго настрою? Так? Правільна! – як бы падбадзёрыў іх Альгерд і нанова бліснуў вачыма. – А расліна?
Юнакі ў непаразуменні пераглянуліся, нібыта пытаючыся адзін ў аднаго: а хіба ў флоры ёсць пачуцці? Але знайшліся цямлівыя і выгукнулі:
– Шамаціць.
– Гайдаецца і калыхаецца.
– Гэта значыць, вонкава аднастайна і менш выразна, – зноўку абагуліў Альгерд і зусім агаломшыў маладзьгу чарговым пытаннем. – А камень?
Вялізная лавіна ўражаных поглядаў з усёю сілаю лінула да яго. Шчыраю ўсмешкаю ён стрымаў яе напор і, не дачакаўшыся галасоў, сам жа і адказаў:
– Стаічна, нерухома, з неверагоднаю вытрымкай. Ці, можа, хто заўважаў, як хвалююцца камяні, горы, як яны выказваюць свой настрой?
– Я, – парушыў цішыню Кастусь.
Усе павярнуліся да яго. Альгерд пацікавіўся:
– І як?
– Яны мужна гудзяць.
– Трапнае азначэнне. І дзе ты іх слухаў?
– На маёй Радзіме такіх валуноў шмат. Яны розных памераў і параслі мохам. Падыдзеш да такога, прыкладзеш вуха – і не можаш адарвацца ад яго дзіўнае песні.
– І што яна табе навявала?
– Нешта загадкавае, таямнічае і вельмі панаднае.
– Ты спрабаваў вызначыць, што?
– Так, але не мог.
– Не хапала ведаў. Пра сябе і іншых, – адзначыў Альгерд. – Іх заўсёды не стае, калі сустракаеш штосьці невядомае, новае, цёмнае. Я ўпэўнены, што кожнаму з вас знаёмыя такія адчуванні. Кастусь, мабыць, зазірнуў глыбей і пачуў гукі, як мы кажам, нежывой прыроды – гэта добра. А ўвогуле, нічога мёртвага ў прыродзе, Космасе няма, усё навокал жывое, падобнае, складаецца з адных і тых жа часткаў, толькі розніцца між сабою іхняй колькасцю і ўмовамі спалучэння.
– А што за часткі?
– Элементарныя энергетычныя імпульсы.
– Іх можна заўважыць?
– Толькі калі яны праяўляюцца разам і ў канкрэтным асяроддзі. Тады выглядаюць як мітуслівае іскрыстае воблака. У асобных варунках і адна часцінка бачная як імгненны бліск. Але гэта – найрэдкая з'ява і дасяжная нямногім, дый то пасля адпаведнай падрыхтоўкі.
– Яны свядомыя?
– Безумоўна.
– І свабодныя?
– Так.
– А як яны злучаюцца, паводле дамоўленасці альбо кахання? – скептычна хіхікнуў вёрткі дзяцюк, і шкаляры зарагаталі.
– Воляю творцы, – сур'ёзна адказаў настаўнік.
– А хто творыць?
– БОГ і мы.
– Што менавіта?
– Творчасць не мае межаў.
Ажыўленне імгненна казытнула юнакоў – і яны задаволена
