style="font-size:15px;"> – Цікавая выходзіць справа… – з сумам сказаў я, калі зразумеў, як прэзентаваў сябе перад былым студэнтам.
– Ну, давайце свой чэк, – сказаў дырэктар філіяла.
Я працягнуў спадару Святаполку адпаведны дакумент. Ён уважліва яго разгледзеў. Нешта праверыў у камп’ютары, паглядзеў на мяне і сказаў прыблізна наступнае:
– Гэты чэк даволі стары. Але не падробка. Ён быў выпісаны спадаром Вітаўтам Крыніцкім каля 20 год назад. Але на адпаведным рахунку зараз знаходзіцца толькі 100 умоўных адзінак. Іх мы і можам Вам выдаць. Калі хочаце.
Сказаць, што я абурыўся? Я абурыўся! Я нават ашалеў ад такой несправядлівасці! Першы раз зрабіў нешта няправільна, рызыкнуў, каб атрымаць перамогу, а тут – 100 умоўных адзінак ды зорка інтэрнэту, а таксама хутчэй за ўсё беспрацоўны, які пасля такога не мае шанцаў абараніць дысертацыю. Я, наколькі магчыма ветліва, растлумачыў шаноўнаму Святаполку, што пра ўсё гэта думаю, і папрасіў яго пераправерыць звесткі. Ахова мяне хутка супакоіла. Уражаны Святаполк паглядзеў на мяне і сказаў:
– Я ад Вас такога не чакаў, спадар Усяслаў! Сапраўды, у ціхім балоце… Ну, ніколі б не падумаў, што наш прынцыповы выкладчык, у якога выдатнікі па тры разы пераздаюць, мае столькі непадробных эмоцый. Ваў! Ахова, выйдзіце, калі ласка!
Ахова здзівілася і выйшла. Я здзівіўся яшчэ больш.
– Прабачце, калі ласка! – пачаў я.
– Можаце не прасіць прабачэння! Я ўсё разумею. На Вашым месцы я, напэўна, учыніў бы што-небудзь яшчэ весялейшае. Калі пабаю аднакурснікам – не павераць. Раскажыце лепш, як у вас справы?
Я спачатку засумняваўся, ці трэба дзяліцца асабістым з былым студэнтам, а потым расказаў тое-сёе з жыцця. Пра працу, дысертацыю, крыху пра чэк.
– Зразумела! А ці ажаніліся вы? – невядома з якой нагоды перабіў мяне дырэктар банка.
– Ды не… А павінен быў? – іранічна перапытаў я.
– На чацвёртым курсе я з сяброўкай, маёй цяперашняй жонкай, паспрачаўся, што вы ніколі не ажэніцеся. Але яна запярэчыла. Сказала, што існуе нешта, што мужчыны звычайна не бачаць. Дык, значыцца, я пакуль што выйграю спрэчку.
– А як у Вас справы? – наважыўся я перавесці гаворку і паказаць сябе прыстойным.
– Ды добра! Бачыце, працую ў лепшым банку дырэктарам, жонка, дзеці.
– А што з першай адукацыяй? – чамусьці спытаў я.
– Праўда, прыйшлося закінуць розную там літаратурную працу. Бывае, калі-нікалі пачытваю штосьці… Не болей.
– Шкада, я ўспомніў Вас, вашыя пісьмовыя работы мне падабаліся, але адкрыта хваліць – не мая звычка, – з сумам сказаў я амаль праўду. Святаполк замаўчаў. Прайшло некалькі хвілін задуменнай цішыні.
– Добра! – нарэшце вымавіў ён. – Я па старой памяці хачу пайсці вам насустрач. Ёсць прапанова, якая задаволіць і вас, і нас. Мы даём Вам 10 000 умоўных адзінак і гаворым грамадскасці, што вы знайшлі сапраўдны чэк.
– Але ж гэта не сапраўдны
