Трынаццаць гісторый пра мёртвага ката (зборнік). Наталка Харытанюк

      Маёру Вайтовічу ўпершыню ў жыцці накідвалі кайданкі. Ён глядзеў на аблокі, якія плылі з поўначы, і камусьці ўсміхаўся, нібы ўпершыню выходзіў на волю. Нібы ўпершыню бачыў неба.

      А Ліна ў гэты момант – яшчэ свабодная, яшчэ нічым не спакушаная – бегла прэч.

      Яна бегла ад усяго: ад пагоні і пазыўных на рацыях патруля. Ад раззлаванага голасу бацькі ў слухаўцы. Ад педаляў газу, якія не націскаюцца.

      Ліна бегла і, амаль не спыняючыся, ляпіла на кожны слуп Савецкай налепкі.

      “Мець уладу – і не карыстацца ёй”, “Тонкае – гэта святое” і яшчэ “Космас непадзельны” – ляпіла яна на самыя тоўстыя, самыя бачныя слупы роднага гораду.

      Калі Ліна выбегла на Маякоўскага, яна схапілася за ўлёткі.

      Сотні рознакаляровых паперак разляталіся па дворыках і завулках, лягалі на сходы і ліплі да шыбаў, падалі на мінакоў. “Усё працінае ўсё” – было напісана на жоўтых аркушах. “Калі нешта і рухаецца, дык толькі наша свядомасць” – на зялёных. “Тонкае – гэта СВЯТОЕ” – на белых.

      Ліна не спынялася: яна бачыла, што за ёй – пагоня. І таму бегла, бегла, бегла. Не задыхаючыся. Шалёная. Дзёрзкая і рашучая. Гатовая цяпер на ўсё. На бяздомныя бадзянні. На самыя тонкія апавяданні. На звар’яцелае каханне.

      На перакрыжаванні з Пушкінскай, адарваўшыся ад пагоні, Ліна спынілася, каб аддыхацца.