niej ważna. Ale nie wiem dlaczego. Możesz ją podpytać, jak będziecie jechali do Raciborza.
– No właśnie – przerwał mu Meyer. – Powiesz mi w końcu, po co mam jechać do tego więzienia i o co ta cała chryja? Bo przecież nie z powodu brukowca.
Szerszeń spoważniał.
– No pewnie, że tak. Ale najpierw przyciśnij księgową. I to teraz. Ona może nam się wymknąć. Nie mam podstaw, by ją aresztować, a tylko ty umiesz podejść taką lisicę. Poloczek poczeka. Nigdzie się nie śpieszy.
– Poloczek?
– Zabójca Ottona Troplowitza. Tego dentysty zamordowanego siedemnaście lat temu w Kaiserhofie. Wracaj tu jak najszybciej. Jestem do wieczora.
Meyer wyjął notes i zapisał adres Haliny Boreckiej. Wyszedł z gabinetu Szerszenia i skierował się do wind. W ostatniej chwili zmienił zdanie i zbiegł schodami. Był już prawie na dole, kiedy przypomniał sobie, że nie wziął dyktafonu.
– Kurwa mać – przeklął i w wyobraźni usłyszał komentarz Szerszenia, który w takich sytuacjach zawsze mawiał: „Kto nie ma w głowie, tego pięty bolą”.
Uśmiechnął się do siebie i wspiął się na czwarte piętro. Schody w komendzie wybudowano z betonowych płyt z prześwitami. Osoba idąca niżej widziała tego, kto przemieszcza się na wyższym piętrze. Nogi tej kobiety rozpoznał bezbłędnie. Doskonały kształt pęcin i świeża brzoskwiniowa opalenizna. Wysokie obcasy i minispódniczka dodatkowo je wydłużały. Kiedy kobieta zeszła niżej, poczuł łaskotanie w przełyku. Naturalne sprężynki blond loków okalały już nie tak filigranową twarz, jaką pamiętał z czasów ich romansu. Dostrzegł cienie pod oczami, zauważył, że bruzdy wokół ust się pogłębiły. Ze swoją sylwetką wciąż jednak bez wstydu mogła nosić mini i głębokie dekolty. Ucieszył się na widok Marioli. Nie widzieli się chyba dwa lata.
– Zeszczuplałeś – powitała go uwodzicielskim uśmiechem.
– A ty, Mari, wyglądasz na własną córkę – skłamał i uśmiechnął się. W jego oczach pojawił się szelmowski błysk.
– Jak zwykle słodkie kłamstewka. Cały Hubert – rozpromieniła się, słysząc niezasłużony komplement. – Wyglądałabym dużo lepiej, gdybyś mnie nie porzucił.
Weszli na piętro i stanęli przy windach.
– Co słychać? – powiedzieli jednocześnie i wybuchli śmiechem. Dawniej często im się to zdarzało. Myśleli jednocześnie o tym samym.
– Praca, praca… – Profiler machnął ręką.
– Widziałam cię kilka razy w telewizji… I ten film… Same sukcesy. – Mariola nawijała na palec jeden ze sprężystych kosmyków.
– Sama wiesz, jak jest… Niewdzięczna robota. Ani spektakularna.
– Tak, nic się tu nie zmieniło. Ty się nie zmieniłeś…
– A co się miałem zmienić? – nastroszył się.
– Wam, mężczyznom, czas tylko sprzyja… – wybrnęła. – Pewnie jesteś zajęty… Ja wyszłam za mąż, wiesz?
– Gratulacje – mruknął. Nie spytał jednak, kim jest ów szczęśliwiec. Prawdę mówiąc, zupełnie go to nie obchodziło.
– Ale może kiedyś jakaś kawa… – zaczęła Mariola. – Bo może teraz… wiesz, jakbyś… Chciałabym pogadać, posłuchać, co u ciebie…
Podeszła do niego i zaczęła mu poprawiać krawat.
– Wiele rzeczy robisz bezbłędnie – zamruczała, po czym roześmiała się perliście. – Ale tego chyba nigdy się nie nauczysz.
Długimi, smukłymi palcami zakończonymi różowymi paznokciami sprawnie rozplątała węzeł i zawiązywała go ponownie. Czuł, że przy okazji dotyka jego ramion. Potem długo, jakby napawając się tym dotykiem, manewrowała przy jego kołnierzyku. Otrzepała mu ramiona z niewidzialnych pyłków i nie spuszczała z niego wzroku. Mrugała przy tym długimi rzęsami. Stała tak blisko, jak to tylko było możliwe. Czuł ciepło jej oddechu, widział, jak porusza się jej klatka piersiowa. Dotknęła jego szyi i zamruczała mu do ucha:
– Jesteś jeszcze przystojniejszy niż kiedyś, naprawdę…
W tym momencie drzwi windy otworzyły się i wysiadła z nich Weronika Rudy. W lewej ręce trzymała skórzaną teczkę, prawą obejmowała segregator z dokumentami. Teraz go przełożyła pod lewą pachę, by poprawić okulary na nosie. Meyer spotkał jej spojrzenie godne bazyliszka. Chłodno skinęła mu głową na powitanie. W jednej chwili dotarło do niego, jak wyglądali z Mariolą. Gwałtownie odsunął się od byłej sekretarki komendanta głównego i swojej ekskochanki. Kobiety zmierzyły się wzrokiem. Na twarzy Marioli zagościł uśmiech zwyciężczyni. Wyciągnęła rękę i świadoma każdego gestu poprawiła idealnie już zawiązany krawat. Tylko po to, by zaznaczyć swoje terytorium, pomyślał profiler. Prokuratorka, widząc ten ruch, wydęła wargi z pogardą. Ostentacyjnie oceniła skalę jakości nóg sekretarki oraz długość jej spódnicy. Przeniosła wzrok na Meyera i uśmiechnęła się ironicznie. Zanim zdołał cokolwiek powiedzieć, ruszyła w kierunku gabinetu Szerszenia.
– Ta z kijem w gardle to twoja znajoma? – zapytała Mariola, kiedy po Weronice Rudy nie było już śladu. Meyer spojrzał na nią nieufnie, więc dodała: – Ładna. I młodziutka.
– To prokuratorka. – Hubert machnął ręką. Sam nie wiedział, dlaczego był poirytowany. – Prowadzi jedno ze śledztw, przy którym pracuję… Chyba za mną nie przepada – dodał.
– Tak? – Mariola przekrzywiła głowę na bok niczym sprytna kocica. – A ja myślę, że przeciwnie. Bardzo jej się podobasz.
– Szczerze wątpię – odparł sucho profiler.
– I wcale jej się nie dziwię… – Mariola znów próbowała się do niego zbliżyć i dotknąć.
Meyer cmoknął ją w policzek i odsunął się ostentacyjnie.
– Miło było cię spotkać na starych śmieciach, ale muszę lecieć. W kontakcie.
Zawrócił i szybkim krokiem ruszył do swojego gabinetu po dyktafon.
– Hubert, przecież nie masz mojego telefonu! – krzyknęła Mariola, lecz udał, że nie słyszy.
Podinspektor Szerszeń nie lubił miękkich mężczyzn. Nie znosił fircyków, bawidamków ani mdląco-przylepnych gogusiów w kółko się uśmiechających, którzy według jego mniemania nie zasługiwali na chlubne miano: facet. I do tej właśnie kategorii zaliczył Michała Douglasa, męża Elwiry Poniatowskiej. Ten człowiek budził w Szerszeniu atawistyczną niechęć. Na dodatek, kiedy doprowadzono stylistę na przesłuchanie i stary policyjny wyga zauważył, że mężczyzna wciąż ma na sobie białe buty, nie był w stanie tej niechęci ukryć. Skąd miał wiedzieć, że białe trampki Lacoste to ostatni krzyk mody i symbol luksusu?
