się w duchu: To wszystko jest jakąś potworną pomyłką. Później oboje będziemy się z tego śmiać. Pewno napuścił wody do wanny i nagle przypomniał sobie, że nie ma papierosów, i wyszedł, żeby je kupić, jeszcze przed kąpielą…
Tak. Tylko że on najpierw zamknął drzwi do łazienki od wewnątrz i ponieważ nie chciało mu się ich otwierać (bo za dużo z tym zachodu), po prostu otworzył okno nad wanną i zszedł po murze domu jak mucha pełzająca po ścianie. Tak. Z pewnością… Oczywiście…
Ponownie jej umysł zaczęła ogarniać panika – kojarzyła się jej z gorzką czarną kawą, która grozi przelaniem się przez ścianki filiżanki. Zamknęła oczy, próbując zwalczyć to uczucie. Stała absolutnie nieruchoma, jak głaz, blady pomnik, z sercem podchodzącym do gardła. Teraz sobie przypomniała, jak zbiegła po schodach, a potem dopadła telefonu – tak, tak właśnie było, ale do kogo chciała zadzwonić?
Szalona myśl: Zadzwoniłabym do żółwia, ale żółw nie może nam pomóc. To już nie miało znaczenia. Wykręciła zero i musiała bąknąć coś, co nie należało do standardowych wypowiedzi, bo operator spytał ją, czy coś się stało, czy miała jakiś problem.
Owszem, miała, ale jak mogła powiedzieć temu pozbawionemu twarzy głosowi, że Stanley zamknął się w łazience i nie odpowiada na jej wołanie albo że przez ten regularny odgłos wody kapiącej z kranu jej serce niemal przestaje bić? Ktoś musiał jej pomóc. Ktoś…
Przyłożyła wierzch dłoni do ust i zacisnęła na niej zęby. Zrobiła to świadomie. Usiłowała zmusić się do myślenia. Zapasowe klucze w kuchennym kredensie. Zaczęła iść i jedna z jej obutych w pantofle stóp kopnęła pudełko z guzikami stojące obok stołu. Posypały się na podłogę. Zobaczyła, że było wśród nich co najmniej pół tuzina czarnych.
Po wewnętrznej stronie drzwiczek kredensu nad podwójnym zlewem znajdowała się sporej wielkości lakierowana deska w kształcie klucza – Stan dostał ją od jednego z klientów, który zrobił ją w warsztacie na gwiazdkę, dwa lata temu. W deskę były ponabijane małe haczyki, na których wisiały wszystkie klucze od domu – po dwa egzemplarze na jednym haczyku. Pod każdym z nich naklejono małą karteczkę ze słowami wypisanymi na niej drobnym charakterem pisma Stana: „Garaż”. „Poddasze”. „Łazienka na dole”. „Łazienka na górze”. „Drzwi frontowe”. „Drzwi na tyłach”. Z boku wisiały duplikaty kluczyków do samochodu z podpisem „Volvo”.
Patty zagarnęła gwałtownie klucz z podpisem „Łazienka na górze”, a potem zmusiła się, by ruszyć przed siebie. Bieg mógł sprawić, że powróciła panika, która teraz – niczym puszka – drzemała pod powierzchnią, gotowa jednak w każdej chwili wychynąć. Może gdy będzie szła wolno, krok za krokiem, nic się nie stanie. Może nie stanie się nic złego. A może, jeżeli coś złego jednak się stało, Bóg spojrzy w dół, zobaczy ją idącą wolnym, spokojnym krokiem i pomyśli: O rany, nieźle narozrabiałem, ale jest jeszcze czas, aby to wszystko odwrócić. Idąc niespiesznym krokiem, jak kobieta udająca się na spotkanie Kółka Miłośniczek Literatury, weszła po schodach i zbliżyła się do zamkniętych drzwi łazienki.
– Stanley! – zawołała, delikatnie kładąc dłoń na klamce i poruszając nią kilkakrotnie. Nie chciała używać klucza; to była swego rodzaju ostateczność. Jeżeli Bóg nie odwróci tego, zanim ona zdecyduje się użyć klucza, to znaczy, że to nigdy nie nastąpi. Era cudów, bądź co bądź, minęła. Ale drzwi pozostały zamknięte. Jedyną odpowiedzią, jaką uzyskała, był odgłos kapiącej wody. Kap… kap…
Jej dłoń drżała, a klucz zagrzechotał, przejeżdżając po całej klamce, dopóki nie odnalazł dziurki i nie zagłębił się w niej z cichym szczęknięciem. Przekręciła go i usłyszała dźwięk odsuwanej zasuwy. Sięgnęła po klamkę z rżniętego szkła. Ponownie próbowała wyślizgnąć się jej z ręki, tym razem jednak nie dlatego, że drzwi były zamknięte, lecz dlatego, że jej dłoń była mokra od potu. Otworzyła drzwi.
– Stanley? Stanley? St…
Spojrzała na wannę z niebieską zasłoną prysznica, ściągniętą na jeden koniec nierdzewnego stalowego pręta, i zapomniała, jak jej mąż miał na imię. Nie wiedziała, co ma powiedzieć. Po prostu patrzyła na wannę, a na jej twarzy widniał wyraz powagi, jak na twarzy dziecka, które po raz pierwszy przestąpiło próg szkoły.
Za chwilę zacznie krzyczeć i mieszkająca w sąsiednim domu Anita MacKenzie usłyszy jej wrzask, i to właśnie ona, przekonana, że ktoś włamał się do domu Urisów i morduje jego mieszkańców, zdecyduje się wezwać policję.
Ale teraz, w tej właśnie chwili, Patty Uris po prostu stała w milczeniu. Z dłońmi zaciśniętymi na materiale swojej ciemnej bawełnianej spódnicy, z twarzą pełną powagi i rozszerzonymi oczyma. I nagle wyraz powagi zaczął się zmieniać – przeistaczać w coś całkiem innego. Olbrzymie oczy niemal wychodziły z orbit. Usta rozchyliły się w potworny, przerażający uśmiech zgrozy. Chciała krzyczeć, ale nie mogła.
Łazienkę oświetlały jarzeniówki. Było bardzo jasno. Żadnej czerni. Widziało się wszystko, czy się tego chciało czy nie.
Woda w wannie miała barwę jasnoróżową. Stanley leżał oparty plecami o tylną ścianę wanny. Głowę miał odchyloną do tyłu tak mocno, że kosmyki jego krótkich czarnych włosów dotykały skóry pomiędzy łopatkami. Gdyby jego zapatrzone oczy mogły jeszcze cokolwiek widzieć, zobaczyłyby je dokładnie do góry nogami. Jego usta były otwarte na całą szerokość, jak cieliste wrota. Na twarzy widniał grymas bezgranicznego przerażenia. Na krawędzi wanny leżała paczka żyletek Gillette Platinum Plus. Stan rozciął sobie przedramiona po wewnętrznej stronie, od nadgarstków po zgięcia łokci, a potem każde z tych nacięć przedzielił jeszcze jednym, tuż poniżej bransoletki fortuny, tworząc w ten sposób parę krwawych liter T. Ziejące głębokie rany błyszczały szkarłatem i czerwienią w ostrym białym świetle. Pomyślała, że odsłonięte ścięgna i więzadła wyglądały jak kawałki taniej wołowiny. U wylotu lśniącego chromem kranu pojawiła się kropelka wody. Zaczęła nabrzmiewać. Można by powiedzieć, że stawała się ciężarna. Błyszczała. I w końcu spadła. Kap.
Stan zanurzył palec wskazujący prawej ręki we własnej krwi i napisał na niebieskich kafelkach jedno słowo. Dwie sporej wielkości koślawe litery. Druga z nich kończyła się rozmazanym zygzakiem, w miejscu gdzie ręka ześlizgnęła się po glazurze, aby wpaść do wanny. Teraz unosiła się na powierzchni wody.
Uznała, że to musiało być dzieło Stana – jego pożegnanie ze światem na chwilę przedtem, zanim stracił przytomność. Zdawało się, że słowo na ścianie krzyczy do niej:
Kolejna kropla wody wpadła do wanny. Kap. To przeważyło szalę. Patty Uris w końcu odzyskała głos. Patrząc w martwe, szkliste oczy trupa swego męża, zaczęła krzyczeć.
Richard Tozier bierze urlop
Rich czuł się całkiem nieźle, dopóki nie zaczęły go ogarniać mdłości. Wysłuchał wszystkiego, co miał mu do powiedzenia Mike Hanlon, trochę z nim pogadał, udzielił paru odpowiedzi na postawione pytania, a nawet zadał kilka własnych. Niemal nie zdawał sobie sprawy, że mówił – nie dziwnym i przepełnionym oburzeniem głosem, jakiego niekiedy używał w radiu (jego ulubieńcem
