nie chciałam myśleć. Miałam skończyć szkołę, zrobić kurs, znaleźć pracę i powoli rozpocząć dorosłe życie, a nagle wpadłam w sam jego środek.
Szalony wir dopiero nabierał tempa, a ja w ogóle nie miałam nad nim kontroli.
2. Bożena
– Marlena! Nie trzaskaj drzwiami!
Czy ta dziewczyna nigdy nie nauczy się zamykać drzwi jak człowiek? Upominałam ją, od kiedy tylko sięgałam pamięcią, ale ciągle jak grochem o ścianę.
– Marlena! – Dopiero co zwróciłam jej uwagę, a ona znów swoje.
„Koniec z tym, dopóki mieszka pod moim dachem, musi dostosować się do moich zasad – pomyślałam. – W przeciwnym razie będzie musiała zacząć myśleć o czymś własnym”.
Nie mogłam znieść myśli, że wciąż zadawała się z tym chłopakiem. Nie lubiłam Krystiana, a informacja o ich, pożal się Boże, związku zwaliła mnie z nóg. Marlena bardzo się zmieniła pod jego wpływem. Wcześniej była grzeczną i poukładaną dziewczyną, a od jakiegoś czasu… Nadszedł odpowiedni moment, żeby dać jej jasno do zrozumienia, że dłużej nie będę tego tolerować. Miałam wystarczająco swoich problemów.
Odłożyłam trzymaną w dłoniach ścierkę, zdjęłam fartuch i postanowiłam w końcu przeprowadzić z młodszą córką poważną rozmowę. Tak być po prostu dalej nie mogło. Gdyby Marlena choć trochę przypominała swoją siostrę, Kamilę… Może nie była asem, ale szkołę skończyła bez problemów, a dzięki praktykom w Grecji wyjechała tam do pracy. Znalazła dom, świetnego chłopaka. Miała wszystko, o czym ja marzyłam każdego dnia przez całe życie.
Weszłam do pokoju córki i nie zastanawiając się nad niczym, od razu przeszłam do sedna sprawy. Już dawno planowałam się z nią rozmówić.
– Marlenko, córeczko, musimy sobie coś wyjaśnić…
Musiałam przyznać, że jak na skrupulatnie zaplanowaną rozmowę to początek wyszedł dość marnie. Stara, a głupia. Stresowałam się przed własną córką. Zawsze tak było, gdy na nią spoglądałam. Była śliczną dziewczyną o długich, kręconych kasztanowych włosach i niesamowicie dużych zielonych oczach. Można z nich było czytać jak z otwartej księgi. Ta dziewczyna nie potrafiła przede mną niczego ukryć.
Kiedy weszłam do małego pokoju, Marlena stała przy oknie, ze skrzyżowanymi ramionami, skulona, jakby chciała się ogrzać. Jej piękne i delikatne włosy były w okropnym nieładzie. Odniosłam wrażenie, że nie czesała ich tydzień, choć zawsze bardzo o nie dbała. Były jej największym atutem, choć zawsze kochałam każdy fragment jej ciała. Pamiętam, jak uwielbiałam się w nią wpatrywać, kiedy robiła sobie popołudniowe drzemki, będąc jeszcze małą dziewczynką. Była taka słodka i niewinna, daleka od jakichkolwiek problemów.
– Kochanie, podejdź, proszę, i usiądź. Musimy w końcu porozmawiać, ponieważ tak być nie może. Dobrze wiesz, że staram się jak mogę i jest mi bardzo ciężko, a ty…
– A co ja, mamo? No co?! – Wykrzykując ostatnie słowa, zwróciła się w końcu w moją stronę.
Serce momentalnie podeszło mi do gardła i załomotało tak mocno, jakby zaraz chciało opuścić moje ciało. Mój Boże…
– Marlenka, córeczko… Co się stało?
Nie zastanawiając się dłużej i nie próbując już szukać jakichkolwiek słów, podeszłam szybko do córki i mocno ją przytuliłam. Pragnęłam jedynie zabrać z jej barków całe cierpienie, jakie nią zawładnęło. Moja mała córeczka… Chciałam ją objąć jak kiedyś, gdy upadając na chodniku, bardzo płakała. Malutka dziewczynka z burzą loków zatapiała się w moich ramionach, bo właśnie w nich czuła się bezpiecznie. Delikatnie gładziłam ją po głowie, szepcząc, że ze wszystkim damy sobie radę.
– Kochanie, wszystko będzie dobrze. Córeczko…
Łzy mimowolnie pociekły mi ze zmęczonych oczu. Co trapiło Marlenę? Może zostawił ją w końcu ten gbur, którego dawno powinna kopnąć w tyłek. Nie zasługiwał na nią.
– Mamuś, dlaczego? – Marlena jeszcze mocniej przylgnęła do mojej piersi.
– Skarbie, co się dzieje? Wiesz przecież, że możesz mi powiedzieć wszystko. – Cały czas gładziłam włosy córki, która była okropnie roztrzęsiona. – Chodzi o Krystiana?
Na te słowa Marlena zaniosła się płaczem, nie mogąc z siebie wydusić ani słowa. W końcu obie usiadłyśmy, ale wciąż nie wypuszczałam jej z objęć. Wiedziałam, że nie będzie to prosta rozmowa. Przyszłam tutaj z zamiarem wygłoszenia reprymendy, a obawiałam się, że czekało mnie coś, czemu nie będę potrafiła sprostać.
Całe życie mieliśmy pod górkę, choć starałam się nigdy nie narzekać. Z miesiąca na miesiąc powtarzał się ten sam schemat i już nie pamiętałam, kiedy ostatni raz nie musiałam się martwić, czy pod koniec miesiąca będę miała co włożyć do garnka. Starałam się, jak mogłam. Zawsze wolałam sobie odmówić nowych butów, choć poprzednie ledwo już się trzymały po latach użytkowania. Córki były dla mnie najważniejsze i wszelkie oszczędzone drobniaki przeznaczałam dla nich.
Stwierdzenie, że największy kłopot jest z małymi dziećmi, które nie potrafią jeszcze jasno zakomunikować, o co im właściwie chodzi, nie jest prawdą. Wraz z dorastaniem dziecka liczba problemów mnoży się w zatrważającym tempie. Książki, zeszyty, nowe ubrania, kosmetyki… Moje córki nigdy nie były wymagające, ale zawsze chciałam dla nich jak najlepiej. To chyba naturalne, każdej matce zawsze najbardziej zależy na szczęściu swojego dziecka. Sama może nie mieć nic. Najważniejsze jest to, że ma swoje ukochane pociechy, które nosiła tuż pod własnym sercem. Dzieci to największe i najcenniejsze szczęście każdej kobiety…
Teraz spoglądałam na moją zapłakaną i roztrzęsioną córkę, która z każdym kolejnym dotknięciem powoli się uspokajała. Czułam, że to jeden z momentów, w których nie mogłam na nią naciskać. Musiałam pozwolić jej się wyciszyć, a przede wszystkim dać poczucie bezpieczeństwa.
Marlena w końcu zasnęła. Dopiero kiedy przykrywałam ją kocem, zdałam sobie sprawę, że była bez spodni. Zlokalizowałam je, rzucone pod szafą. Były dosłownie całe przemoczone.
– Co się stało? – powiedziałam po cichu sama do siebie.
Wzięłam je do łazienki, żeby wrzucić do prania. Kiedy je podniosłam, coś wypadło z kieszeni. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. W pokoju panował półmrok, jedynie delikatny strumień kuchennego światła chronił pomieszczenie przed całkowitą ciemnością. Blada poświata rzuciła cień na biały plastikowy przedmiot, który prawdopodobnie miał zmienić wszystko.
Tylko nie ona… Nie Marlena…
– Coś tam tyle robiła? Ile jeszcze mam czekać? – Po wyjściu z pokoju Marleny do moich uszu od razu dotarły słowa Franka.
– Kochanie, obiad miałeś przygotowany, wystarczyło nałożyć na talerz – odpowiedziałam
