o tym, co masz, a nie o tym, czego nie masz.
No dobrze: mam piękny dom, trójkę idealnych dzieci oraz przystojnego, kochającego męża, który jest wspaniałym ojcem i ciężko pracuje, aby zapewnić dobrobyt naszej rodzinie – rodzinie, której ja zawsze pragnęłam. Co z tego, że mój mąż ma przyjaciółki i koleżanki z pracy, z którymi czuje się blisko? Nie ma w tym nic złego, prawda?
Saskia powiedziałaby mi również, żebym „poczuła moc pozytywnej afirmacji” lub coś równie niezgłębionego. Pojmuję jednak sens wypowiedzi i w jej duchu tłumaczę sobie, że nie jestem nieatrakcyjna ani głupia i że zasługuję na mężczyznę takiego, jak Simon. Właśnie tak. Prawda?
Dziwne to, kiedy pomyślę, że gdy się poznaliśmy, ja rozkwitałam, a Simon był w opłakanym stanie. Dopiero co stracił Nicole, nie radził sobie z opieką nad dzieckiem, więc jego matka, Joy, zaczęła opiekować się Sophie – czyli odprowadzała ją i przyprowadzała ze szkoły, karmiła i kładła do łóżka o dziewiętnastej każdego wieczora, żeby przypadkiem nie musiała się angażować. Kobieta owa, radosna z imienia, ponura z natury3, była najbardziej oziębłą, pozbawioną instynktu macierzyńskiego osobą, jaką spotkałam. Czasami, kiedy Simon zachowuje się podle, staram się o tym pamiętać. Jesteśmy tacy, jakimi ukształtowali nas rodzice, i chociaż Simon potrafi być ciepły i kochający, zwłaszcza w stosunku do dzieci, brak instynktów macierzyńskich Joy musiał wywrzeć na niego wpływ.
Historia naszej miłości mogłaby stanowić scenariusz do świetnego filmu: borykający się z codziennymi problemami wdowiec poznaje odnoszącą sukcesy rozrywkową dziewczynę i na przekór wszystkiemu tworzą zgraną parę. Mieszkałam wtedy w Londynie i moja współlokatorka, pracująca w firmie PR-owej, poprosiła, żebym poszła z nią na premierę książki, obiecując darmowego szampana. Oczywiście zgodziłam się. Była to premiera pamiętnika chirurga wytyczającego nowe drogi w swojej dziedzinie. Impreza odbywała się w księgarni Waterstones na placu Piccadilly. Ponieważ nikogo nie znałam i większość gości była dobrze po siedemdziesiątce (włączając w to owego „cenionego” chirurga), zajęłam strategiczną pozycję w pobliżu przekąsek. Piłam taniego szampana jak lemoniadę i nagle, w dziale książek medycznych, dostrzegłam Simona. Spojrzeliśmy sobie w oczy – był najpiękniejszym mężczyzną, jakiego spotkałam w życiu – a kiedy podszedł do mnie i przedstawił się, zwalił mnie z nóg. Ujęła mnie jego pewność siebie, sposób, w jaki jego gęste lśniące włosy opadały mu na ogromne niebieskie oczy, skrzące się jak u człowieka, który wiedział, co to dobra zabawa. Pracowałam w firmie odzieżowej, a on był chirurgiem. Mimo że mieliśmy ze sobą niewiele wspólnego, w jakiś sposób między nami zaskoczyło. Simon zaprosił mnie na randkę następnego wieczora, na której, jedząc ostrygi w barze z szampanem, dzieliliśmy się opowieściami ze swojego życia.
Moje było naprawdę dość nudne. Straciłam mamę w wieku dziesięciu lat. Moja macocha dostrzegła we mnie potencjał artystyczny i zasugerowała, żebym obrała tę specjalizację z myślą o egzaminie końcowym w szkole średniej. Potem wstąpiłam na akademię sztuk pięknych i zostałam głównym kupcem mody dla dużej, doskonale prosperującej szwedzkiej firmy. Uwielbiałam moją pracę i byłam dobra w tym, co robiłam, ale po kilku randkach z Simonem kariera nagle przestała być najważniejszą rzeczą w moim życiu. Moje poprzednie związki były dość luźne, bez żadnych zobowiązań, a Simon był mężczyzną moich marzeń – nie tylko życzliwym, zabawnym i czarującym, ale też zaledwie po kilku tygodniach widywania poprosił mnie o rękę. Byłam zauroczona, nie mogłam uwierzyć swojemu szczęściu. Mimo sugestii przyjaciółek, że wszystko to dzieje się zbyt szybko, widziałam również pożądliwe, zazdrosne spojrzenia, kiedy go poznały.
Sophie wyraźnie potrzebowała miłości i zrozumienia (których Ponura Joy nie potrafiła jej zaoferować), więc gdy tylko ustaliliśmy datę ślubu, Simon wybrał dla nas nowe mieszkanie w pobliżu szpitala, w którym pracował, i wprowadziliśmy się tam całą trójką. Na nieszczęście, mieszkanie było usytuowane w idealnej odległości od pracy Simona, ale ja musiałam zbyt daleko dojeżdżać do mojej firmy. Zrezygnowałam więc z posady. Było mi bardzo smutno na myśl o pożegnaniu z karierą, którą uwielbiałam i na którą tak ciężko pracowałam, ale Simon musiał mieszkać w pobliżu swojego szpitala. Było to bardzo ważne. Miałam nadzieję, że będę mogła pracować na zlecenie, ale sukces w świecie mody jest zależny od stałej obecności w stolicy, uczestniczenia we wszystkich pokazach, a tutaj, na przedmieściach nie dało się zawsze być na bieżąco. Poza tym teraz musiałam się zajmować moją nową rodziną. Simon pracował długie godziny, Sophie potrzebowała opieki i w ciągu kilku miesięcy porzuciłam pomysł pracy z domu, akceptując nowe życie. A gdy Sophie po raz pierwszy nazwała mnie mamą, wynagrodziło mi to stratę najlepszej kariery w świecie mody. Rozpłakałam się wtedy ze szczęścia. Byłam w domu.
Uwielbiałam spędzać czas z Sophie. Obu nam dobrze to robiło, ponieważ mała bardzo tęskniła za mamą. Aby zbudować między nami pomost nad pustką po śmierci Nicole, czytałam jej książki, chodziłyśmy razem na zakupy i do kina, a także miałyśmy wspólne hobby. Chciałam się czymś zająć na czas, gdy Sophie była w szkole, więc zaczęłam robić małe torebki na ramię i frotki-owijki do włosów z fragmentów materiałów i różnych ozdóbek. Weekendami, gdy Simon był w szpitalu, przegrzebywałyśmy razem z Sophie sklepy z używaną odzieżą w poszukiwaniu ciekawych tkanin i starej biżuterii do ozdabiania moich wyrobów. Nauczyłam ją szyć. Były to szczęśliwe czasy i przez większość wieczorów, gdy Simon pracował do późna, doskonale się bawiłyśmy, projektując i szyjąc. Sophie zdawała się uwielbiać te robótki domowe. Jej szwy były nierówne, zaś kombinacje kolorów nieco przerażające, lecz jednocześnie słodkie. Planowałam wynająć na weekendy stoisko na rynku w centrum miasta i sprzedawać nasze wyroby, ale Simon martwił się, że cały ten „projekt” tylko rozprasza Sophie, która powinna skoncentrować się na nauce.
– Jestem pewien, że wasze torebeczki i wszystkie inne wyroby są cudowne, kochanie, ale wolałbym, żeby Sophie robiła coś bardziej akademickiego – powiedział pewnego wieczora, gdy wrócił do domu niespodziewanie wcześnie.
Musiałam przyznać, że coś w tym było. Zasugerowałam więc, że może sama będę kontynuowała moje hobby. Moja była szefowa zainteresowała się moimi projektami i poprosiła, żebym pokazała jej kilka torebek. Simon jednak zauważył, że choć torebki zwracały na siebie uwagę, ale nie były od Chanel.
– Poza tym przecież nic na tym nie zarobisz – dodał. – Może kilka funtów, jeśli ci się poszczęści, ale takie pieniądze nie opłacą nauki w szkole dla naszych dzieci.
Bardzo mi się podobała ta wzmianka o „naszych” dzieciach, chociaż jeszcze nie mieliśmy wspólnych pociech.
Wiem, że zważywszy na czasy i wiek, wszystko to wydaje się niemal szalone, ale ja, po trudach życia jako dwudziestolatki, cieszyłam się z tego, że Simon chce się mną zaopiekować. Była to moja szansa, aby zaczerpnąć oddech, zająć się Sophie, przystanąć i „powąchać róże”, zająć się mieszkaniem i generalnie „bawić się w dom”, jak to określał żartobliwie mój mąż.
– Uwielbiasz bawić się w dom, prawda, Marianne? – zaczął się ze mną żartobliwie drażnić pewnego wieczoru, po spożyciu wyjątkowo smakowitego obiadu przygotowanego przeze mnie z pieczołowitością. Była to absolutna prawda. Owszem, lubiłam rozrywki i przyjęcia, ale teraz byłam gotowa dojrzeć i zacząć kolejny etap życia. Miałam fantastyczną karierę i cholernie
Ang.
