kłopoty. Kwon coraz częściej musiał ich przywoływać do porządku. Miałem świadomość, że jeśli wkrótce nie wystartujemy, zaczną się poważne problemy z dyscypliną. Pojawienie się potworów i poszukiwania Marvina zapewniły ludziom jedynie tymczasową odskocznię.
Na szczęście znaleźliśmy spore ilości ziem rzadkich i rud metali promieniotwórczych, dzięki czemu mogliśmy odbudować Nieustraszonego, dostosowując go do własnych potrzeb. Postawiłem na połączenie pancernika i lotniskowca dronów. Tak oto krążownik liniowy przerodził się w „lotniskowiec liniowy”.
Przy podejmowaniu tej decyzji kierowałem się doświadczeniem. Kruchość fregat była dla mnie nauczką. Fabrykator potrafił wyprodukować sprzęt i sztuczne mózgi, ale nie ludzi. Nie mogłem sobie pozwolić na utratę pilotów, tak więc mniejsze jednostki odpadały. Nowa strategia nasuwała się więc sama – ryzykować utratę maszyn, nie ludzi. W tym sensie sprzeciw Hansena wobec mojej starej strategii był uzasadniony, nawet jeśli pilot mylił się co do moich pobudek.
Przez krótki czas rozważałem, czy nie pozwolić na wyklucie się kolejnych dzieci Hoona i nie wyszkolić ich na członków załogi – mogłem się założyć, że profesor zostawił sobie część jaj – ale młode Skorupiaki potrzebowałyby kilku lat na osiągnięcie dojrzałości, a poza tym wymagałoby to tylu modyfikacji okrętu, że całe przedsięwzięcie stałoby się nieopłacalne. Nie, tego ograniczenia nie dało się obejść w prosty sposób. Musieliśmy chronić życie członków załogi z chorobliwą wręcz pieczołowitością. Każdy z nich był bezcenny.
Właśnie dlatego w ścisłej współpracy ze swoimi najważniejszymi ludźmi – Hansenem, Adrienne, Sakurą, Kwonem i Bradleyem – skrzętnie zajmowałem się rekonfiguracją Nieustraszonego. Okręt nadal przypominał grubą płaszczkę, tyle że większą. Obecnie mógł się poszczycić czterema ciężkimi laserami i czterema emiterami wiązek antyprotonowych, a także dwoma tuzinami par uzbrojenia dodatkowego. Miał też dwukrotnie więcej niewielkich par emiterów obrony punktowej, które w razie potrzeby cofały się tak, że niemal muskały kadłub. Dzięki temu byliśmy w stanie obronić się przed próbami abordażu.
Dzięki kombinacji uzbrojenia, dronów, cięższego pancerza i systemu wielowarstwowych, konfigurowalnych tarcz magnetycznych Nieustraszony był tak wytrzymały i wielozadaniowy, jak tylko mógł.
Rzecz jasna, wszystko miało swoją cenę. Nowy Nieustraszony był bardziej ślamazarny niż kiedyś i jeszcze wolniejszy niż w pierwotnej wersji, zanim wessało nas przez pierścień do układu Pand. Poza tym, niezależnie od konfiguracji, zawsze brakowało mu energii. Choć zainstalowaliśmy cztery razy więcej generatorów i akumulatorów, Nieustraszony potrafił pochłonąć co najmniej dziesięciokrotnie więcej energii niż w swojej dawnej postaci krążownika liniowego, a gdy korzystaliśmy ze wszystkich systemów jednocześnie, żłopał paliwo jak amerykański muscle car z kochającym prędkość nastolatkiem za kierownicą.
Pierwszym przystankiem na trasie obchodu był mostek. Dowódca grupy lotniczej, chorąży Bradley, był na służbie i nadzorował techników instalujących ostatnie z ulepszonych stanowisk kontrolerów. Dwóch wachtowych monitorowało loty nowych dronów klasy Sztylet, które patrolowały niebo nad nami.
– Jak sytuacja? – zapytałem.
– Wszystko w porządku, sir. – Bradley zyskał sporo pewności siebie i obecnie, czując się coraz swobodniej na swoim nowym stanowisku, przeprowadzał manewry z kontrolerami dronów. – Sztylety to świetne maszyny.
– A co z pańskimi ludźmi?
– Palą się do walki, sir.
– To właśnie lubię słyszeć.
Rzecz jasna, łatwo palić się do walki, gdy to maszyny mają ginąć, ale nigdy bym tego nie powiedział na głos.
– Przykro mi, że nie znaleźliśmy robota – dodał Bradley.
Westchnąłem.
– To nie wasza wina. Próbowaliśmy wysyłać przez okno czujniki i pakiety komunikacyjne, a nawet małe, latające sondy, które zmajstrowali mózgowcy. I nic. Naukowcy nadal próbują, ale nie zamierzam nikogo narażać i wysyłać za Marvinem.
– Rozumiem, sir. Żaden robot nie jest wart tyle, co istota ludzka.
Tego również nie skomentowałem. Bradley wyrażał pogląd typowy dla przeciętnego załoganta, ale dowódca powinien patrzeć na sprawy z szerszej perspektywy. Marvin był myślącym obywatelem i nie mogłem stawiać go niżej w hierarchii tylko dlatego, że miał obwody zamiast organicznego mózgu. Abstrahując już od faktu, że zwiększał nasze ogólne szanse na przetrwanie bardziej niż którykolwiek inny członek załogi.
Zabrałem Bradleya ze sobą i wspólnie odwiedziliśmy nowy pokład startowy na szczycie okrętu. Wychodziły z niego dwie tuby, służące do wystrzeliwania dronów. Miały wyloty po rufowej stronie skrzydeł „płaszczki”. Byliśmy w stanie składować na pokładzie sześćdziesiąt cztery sztylety i serwisować osiem z nich jednocześnie.
Wewnętrzne luki były w dużym stopniu zautomatyzowane i potrzebowały tylko jednego kontrolera do nadzoru półautonomicznych systemów, które naprawiały drony oraz uzupełniały paliwo i amunicję. Z sufitu zwisały czarne nanitowe macki do przenoszenia dronów i uzbrojenia. Bradley był bardzo dumny z ostatnich ulepszeń. Z aprobatą spoglądałem na to wszystko, machając kontrolerce siedzącej w budce z inteligentnego szkła. Wszystko zdawało się w porządku. Właśnie ładowała kolejnego drona do wyrzutni i zaraz wystrzeliła go na patrol bojowy po pozbawionym atmosfery niebie nad Ornem-6. Bezustannie wyglądaliśmy Jastrzębi i mieliśmy oko na strzeżony przez nie pierścień po przeciwnej stronie planety, a przy okazji szukaliśmy Marvina.
Załadowany do wyrzutni sztylet był modelem zwiadowczym. Poleciłem moim specjalistkom od inżynierii, Adrienne i Sakurze, opracować i zbudować specjalne warianty dronów do misji takich jak rekonesans, ratownictwo czy atak samobójczy. Ostatnio zaprojektowany model był skonstruowany modułowo, dzięki czemu bez problemu dało się – na przykład – zdemontować laser i umieścić zamiast niego pakiet czujników.
W następnej kolejności udałem się na najniższy poziom, pokład artyleryjski, skąd mieliśmy dostęp do większości wieżyczek z emiterami. W przeciwieństwie do Jastrzębi, które umieszczały główne uzbrojenie na zaostrzonych dziobach okrętów, a całą obronę punktową montowały na rufie, my zainstalowaliśmy ciężkie emitery na zakrzywionej dolnej części kadłuba, a obrona punktowa została rozmieszczona równomiernie. Podczas bitwy mieliśmy zamiar unieść lekko dziób Nieustraszonego, kierując w stronę wroga ciężkie uzbrojenie i chroniąc przy tym znacznie delikatniejszy pokład startowy. W przypadku ucieczki zachowalibyśmy się odwrotnie – opuszczenie dziobu pozwoliłoby na ostrzał do tyłu.
Wieżyczki również były częściowo zautomatyzowane, bo każdą wyposażono w mózg bojowy. Z tego pokładu technicy mogli zatrzasnąć jak małżę zewnętrzny pancerz pojedynczej wieżyczki i nawet w czasie bitwy dokonywać napraw we względnie bezpiecznych warunkach.
Wkroczyłem do pomieszczenia i dałem technikom znak, żeby nie wstawali. Najwyraźniej robili sobie przerwę, bo siedzieli przy stole. Parujące kubki ze sztuczną kawą walczyły o miejsce na blacie z tacami pełnymi równie sztucznych pączków. Większość żywności syntetyzowaliśmy w fabryce. Chociaż pożywna, to w smaku zawsze było z nią coś nie tak. Mimo wszystko szło przywyknąć.
–
