wit, haar haren licht bruin en haar perfect gebeitelde trekken verfijnd in de glans van het vroege ochtendlicht. Hij zag haar perfecte volle lippen, haar kleine neus, haar grote ogen, haar lange, bruine haren. Hij herinnerde zich dat haar ogen blauw waren, een ongelooflijk kristalhelder blauw, zoals de oceaan. Hij verlangde ernaar om ze nu opnieuw open te zien. Hij zoudaarvoor alles aan doen. Hij verlangde ernaar om haar te zien glimlachen, om haar stem, haar lach te horen. In het verleden had het hem soms geërgerd wanneer ze teveel praatte. Maar nu zou hij alles geven om haar voor altijd te horen praten.
Maar haar huid voelde te koud in zijn handen. IJskoud. En hij begon te wanhopen dat ze haar ogen nooit meer zou openen.
“Polly!” schreeuwde hij, en hij kon de wanhoop horen in zijn eigen stem wanneer die naar de hemel rees en zich mengde met het gekrijs van een vogel boven zijn hoofd.
Sam begon radeloos te worden. Hij had geen idee wat hij moest doen. Hij schudde haar harder en harder maar ze reageerde niet. Hij dacht terug aan de tijd en de plaats waar hij haar het laatst had gezien. Sergei's paleis. Hij herinnerde zich hoe hij haar bevrijdde. Ze waren teruggegaan naar Aiden's kasteel en hadden Caitlin, Caleb en Scarlet levenloos liggend op dat bed gevonden. Aiden vertelde dat ze zonder hen terug gegaan waren in de tijd. Hij had Aiden gevraagd om hen ook terug te zenden. Aiden had zijn hoofd geschud en had gezegd dat het niet zo voorzien was. Het lot zou daardoor worden verstoord. Maar Sam had aangedrongen.
Uitedindelijk had Aiden het ritueel toch uitgevoerd.
Was ze gestorven op de weg terug?
Sam keek naar Polly en schudde haar opnieuw. Nog steeds niets.
Tenslotte trok Sam Polly dicht tegen zich aan. Hij veegde haar lange mooie haren uit haar gezicht, plaatste zijn hand in haar nek en bracht haar gezicht dichter bij het zijne. Hij leunde naar haar toe en kuste haar.
Het was een lange, volle kus, vol op haar lippen en Sam realiseerde zich op dat moment dat het pas de tweede keer was dat hij haar kuste. Haar lippen voelden zo zacht, zo perfect tegen de zijne. Maar ook te koud, te levenloos. Terwijl hij haar kuste probeerde hij zich te concentreren op het zenden van zijn liefde naar haar om haar terug tot leven te brengen. In zijn geest probeerde hij haar een klare boodschap te zenden. Ik zou alles doen. Ik zou om het even welke prijs betalen. Ik zou alles doen om je terug te krijgen. Kom alleen terug naar mij.
“IK ZOU ELKE PRIJS BETALEN!” schreeuwde Sam naar de golven.
Zijn schreeuw steeg naar de hemel en werd teruggekaatst door een zwerm vogels die overvloog. Sam voelde een koude rilling door zijn lichaam gaan en wist dat hij op dat moment door het universum werd verhoord. Hij voelde met elke vezel van zijn lichaam dat Polly inderdaad zou terugkomen, alhoewel het niet was voorbestemd. Dat het toch gebeurde, had een groter plan in het universum verstoord en hij zou er inderdaad de prijs voor betalen.
Plots zag Sam hoe Polly haar ogen langzaam opende. Ze waren zo blauw en zo mooi als hij zich had herinnerd en ze keken hem recht aan. Een ogenblik bleven ze uitdrukkingsloos maar dan werden ze gevuld met een blik van herkenning. En dan gebeurde het meest wonderbaarlijke dat hij ooit had meegemaakt en vormde zich een kleine glimlach op haar lippen.
“Probeer je misbruik te maken van een meisje terwijl ze slaapt?” vroeg Polly met haar kenmerkende, joviale stem.
Sam begon hulpeloos te grijnzen. Polly was terug. Niets anders deed ertoe. Hij probeerde het onheilspellende gevoel van zich af te schudden dat hij het lot had getart en dat hij daarvoor de prijs zou betalen.
Polly zat rechtop, terug haar lichtvoetige, gelukkige zelf. Ze leek zich te schamen omdat hij haar zo kwetsbaar had betrapt in zijn armen en ze probeerde zich stoer en onafhankelijk voor te doen. Ze nam haar omgeving in haar op en klampte zich vast aan de zijkant van de boot wanneer een golf hem eerst omhoog en daarna omlaag slingerde.
“Dit is niet echt een romantisch boottochtje,” zei ze een beetje bleekjes toen ze probeerde haarzelf recht te houden in de schommelende zee. “Waar zijn we eigenlijk? En wat is dat daar aan de horizon?”
Sam draaide zich om en keek in de richting waar ze naar wees. Hij had het daarvoor nog niet gezien. Daar, een paar honderd meter verder, sprong een rotsachtig eiland met hoge meedogenloze kliffen recht uit de zee omhoog. Het leek oeroud en onbewoond en het terrein was rotsachtig en desolaat.
Hij draaide zich om en onderzocht de horizon in elke richting. Het leek het enige eiland binnen een straal van duizenden kilometers.
“Het lijkt of we er recht op afstevenen,” zei hij.
“Ik hoop het van harte,” zei Polly. “Ik ben echt misselijk op deze boot.”
Plots leunde Polly over de reling en gaf over, opnieuw en opnieuw.
Sam kwam naar haar toe en plaatste een geruststellende hand op haar rug. Polly stond uiteindelijk recht en veegde gegeneerd haar mond af met de achterkant van haar mouw.
“Sorry,” zei ze. “Deze golven zijn onverbiddelijk.” Ze keek een beetje schuldig op naar hem. “Dit moet niet echt aantrekkelijk zijn.”
Maar Sam dacht dit helemaal niet. In tegendeel, hij realiseerde zich dat hij sterkere gevoelens had voor Polly dan hij ooit had gedacht.
“Waarom kijk je zo naar mij?” vroeg Polly. “Was het zo weerzinwekkend?”
Sam keek vlug de andere kant uit omdat hij zich realiseerde dat hij naar haar staarde.
“Dat is helemaal niet wat ik dacht,” zei hij blozend.
Maar ze werden beiden onderbroken. Op het eiland verschenen plotseling enkele krijgers op de top van een klif. De ene na de andere kwam tevoorschijn en de horizon was spoedig met hen gevuld.
Sam zocht naar de wapens die hij had meegebracht. Maar hij was teleurgesteld om vast te stellen dat hij er geen enkel had meegebracht.
De horizon verduisterde met meer en meer vampierkrijgers en Sam kon zien dat de stroming hen rechtstreeks naar hen bracht. Ze dreven recht in de val en er was niets dat ze konden doen om het te stoppen.
“Kijk daar,” zei Polly. “Ze komen ons begroeten.”
Sam bestudeerde hen aandachtig en kwam tot een heel andere conclusie.
“Neen,” zei hij. “Ze komen ons uittesten.”
HOOFDSTUK DRIE
Caitlin stond met Caleb naast haar en Scarlet en Ruth achter haar voor de touwbrug die naar Skye leidde. Ze keek hoe het verzakte touw heftig heen en weer bewoog en hoorde hoe de wind floot tussen de rotsen terwijl de golven honderden meter dieper tegen de kliffen sloegen. De brug was nat en glad. Uitglijden betekende een gewisse dood voor Scarlet en Ruth en Caitlin had haar eigen vleugels ook nog niet getest. Deze brug oversteken was een risico dat ze niet echt wou nemen maar, aan de andere kant, leek het vanzelfsprekend dat ze op Isle of Skye moesten zijn.
Caleb keek haar kant uit.
“We hebben niet veel keuze,” zei hij.
“Dan er is geen enkele reden om te wachten,” antwoordde ze. “Ik neem Scarlet, neem jij Ruth?”
Caleb knikte grimmig terug en terwijl Caitlin Scarlet oppakte en op haar rug zette, nam Caleb Ruth in zijn armen. Ruth spartelde eerst tegen omdat ze naar beneden
