er was iets in zijn greep dat haar uiteindelijk kalmeerde.
Er was geen andere mogelijkheid dan achter elkaar over de brug te stappen. Caitlin ging eerst.
Caitlin nam haar eerste onvaste stappen op de brug en kon onmiddellijk voelen hoe glad de natte planken waren. Ze greep de reling van touw vast om haar evenwicht te bewaren, maar de brug zwaaide op hetzelfde moment en de reling viel in stukken in haar handen.
Ze sloot haar ogen, haalde diep adem en concentreerde zich. Ze wist dat ze niet kon vertrouwen op haar zicht of haar evenwichtsgevoel. Ze moest beroep doen op iets diepers. Ze dacht terug aan Aiden's lessen en riep zijn woorden op. Ze stopte met de brug te bevechten. In plaats daarvan probeerde ze zich een te voelen met haar.
Caitlin vertrouwde haar instincten en nam verschillende stappen voorwaarts. Ze opende langzaam haar ogen en wanneer ze nog een stap nam, viel een plank weg onder haar. Scarlet schreeuwde het uit en ze verloor een moment haar evenwicht. Ze nam snel een andere stap en ze vond haar houvast terug. De wind deed de brug opnieuw zwaaien. Het voelde alsof ze al eeuwen onderweg waren maar wanneer Caitlin opkeek, zag ze dat ze slechts tien meter waren gevorderd. Ze voelde instinctief aan dat ze er op deze manier nooit zouden in slagen de andere kant te bereiken
Ze draaide zich om en keek naar Caleb. Ze kon de blik in zijn ogen zien en ze wist dat hij hetzelfde dacht. Ze wou meer dan ooit gewoon haar vleugels spreiden en opstijgen, maar wanneer ze haar vleugels voelde werd ze iets gewaar in de lucht en ze wist dat Caleb gelijk had: er was een soort onzichtbaar energieschild rond het eiland en hier onuitgenodigd vliegen zou niet werken.
De wind blies opnieuw tegen de brug en Caitlin begon zich wanhopig te voelen. Ze waren echter te ver gevorderd om terug te keren.
Ze nam een beslissing in een fractie van een seconde.
“Op drie spring je en grijp je jouw kant van de reling en zwaaien tot het einde!” schreeuwde ze plotseling naar Caleb. “Het is de enige manier!”
“Wat als het touw het niet houdt?” schreeuwde hij terug.
“We hebben geen keuze! Als we verder doen zoals nu, zullen we sterven!”
Caleb stribbelde niet tegen.
“Eén!” riep ze terwijl ze diep inademde, ”twéé!” Drie!”
Ze sprong rechts naar omhoog en ze zag Caleb naar links springen. Ze kon horen hoe Scarlet schreeuwde en hoe Ruth jankte toen ze over de rand vielen. Ze greep het touw van de reling hard vast, biddend tot God dat het deze keer wel zou houden. Ze zag dat Caleb hetzelfde deed.
Een seconde later zweefden ze, hangend aan het touw, in volle snelheid door de lucht terwijl het zoute water van de golven over hen sloeg. Voor een moment kon Caitlin niet zeggen of ze nog zweefden of ze naar beneden vielen.
Maar na enkele seconden, voelde ze de spanning van het touw in haar hand toenemen en voelde ze dat ze niet meer recht naar beneden vielen maar eerder in de richting van de kliffen vlogen. Het touw zou het houden.
Caitlin zette zich schrap. Het touw hield het en dat was goed, maar ze vlogen ook snel recht naar de kant van de klif. Ze wist dat er tegenaan knallen pijnlijk zou zijn.
Ze draaide haar schouder en hield Scarlet achter haar zo dat ze zelf de meeste kracht van de schok zou kunnen op vangen. Ze keek naar Caleb en zag hem hetzelfde doen, Ruth met een arm vasthouden en naar binnen leunen met zijn schouder. Ze zetten zich beiden schrap voor de impact.
Een seconde later, crashte ze hard tegen de muur en voelde ze een scheut van pijn. De kracht van de impact sloeg de lucht uit Caitlin's longen en ze was voor een moment verstomd. Maar ze hield zich vast aan het touw en zag Caleb hetzelfde doen. Ze hing daar voor enkele seconden verdwaasd voor ze zich ervan kon vergewissen of Scarlet en Caleb in orde waren. Ze waren OK.
Caitlin hield langzaam op met sterretjes te zien en begon zichzelf tegen de wand van de klif omhoog te trekken aan het touw. Ze keek op en zag dat ze nog maar tien meter te gaan hadden tot de top. Ze maakte dan de fout om zich om te draaien en naar beneden te kijken. Het was een angstaanjagende diepte en ze realiseerde zich dat wanneer het touw het zou begeven, ze honderden meter diep op de scherpe rotsen zouden neerstorten.
Caleb had zich ook hersteld en klom ook langs zijn touw omhoog. Ze vorderden alle beiden vrij goed, zelfs wanneer ze nu en dan uitgleden op de mossige kliffen.
Plots hoorde Caitlin een ziekmakend geluid. Het was het geluid van een touw dat knapte.
Caitlin zette zichzelf schrap, erop voorbereid om naar haar dood te vallen maar ze realiseerde zich dan dat haar touw niet verslapte. Ze keek onmiddellijk de andere kant op en zag dat het Caleb's touw was.
Zijn touw was aan het breken.
Caitlin kwam in actie. Ze sprong van de rots en zwaaide haar touw dichter naar hem toe terwijl ze haar vrije hand uitstrekte. Ze lukte erin om Caleb's hand te grijpen terwijl hij naar beneden stortte. Ze hield hem stevig vast met haar vrije hand terwijl ze in de lucht bengelden. Dan hief ze hem met een enorme krachtinspanning verschillende meter omhoog naar een diepe spleet aan de kant van de klif. Caleb die Ruth nog steeds vasthield, was in staat om stevig op een richel te gaan staan en zich vast te houden aan een natuurlijke handgreep in de flank van de rots.
Nu hij in veiligheid was, kon ze de opluchting op zijn gezicht zien.
Maar er was geen tijd te verliezen. Caitlin draaide zich onmiddellijk om en haastte zich langs het touw omhoog. Haar touw kon ook op elk moment breken en ze had Scarlet nog op haar rug.
Ten slotte bereikte ze ook de top. Ze sprong vlug op het gras van het plateau en zette Scarlet neer. Ze voelde zich zo dankbaar dat ze op vaste bodem was maar ze moesten verder. Ze draaide zich om, nam het touw en gooide het enkele meter weg zodat het naar beneden zwaaide naar de plaats waar Caleb stond.
Ze keek naar beneden en zag dat hij er voorzichtig naar keek en wanneer het zijn kant uitkwam, greep hij ernaar terwijl hij Ruth vasthield met zijn andere hand. Hij slaagde erin om zich ook snel naar boven te trekken. Caitlin keek voorzichtig naar elk van zijn stappen, biddend dat het touw het hield.
Eindelijk bereikte hij de top en rolde in het gras naast haar toe. Ze haastten zich ver van de rand en ondertussen omhelsden Scarlet en Ruth elkaar en deden Caitlin en Caleb hetzelfde.
Caitlin kon voelen hoe de opluchting door haar lichaam stroomde. Net zoals door het zijne.
“Je hebt mijn leven gered,” zei hij. “Opnieuw.”
Ze gaf hem een glimlach terug.
“Jij hebt mijn leven zo vaak gered,” zei ze. “Ik ben je erop zijn minst een aantal verschuldigd.”
Hij glimlachte terug.
Ze draaiden zich allemaal om en onderzochten hun nieuwe omgeving. Het Isle of Skye. Het was prachtig, adembenemend, mystiek, desolaat en dramatisch tegelijk. Het eiland slingerde in een reeks van bergen en dalen en heuvels en plateaus, sommige rotsachtig en dor, andere bedekt met groene mossen. Het was volledig gehuld in een dichte mist die zijn weg zocht in alle hoeken en scheuren en oranje, rood en geel werd opgelicht door de ochtendzon. Het eiland leek op een plaats gemaakt van dromen. En het leek ook op een plek waar geen enkele mens ooit zou kunnen overleven.
Terwijl ze naar de horizon keek, verschenen plotseling een dozijn vampiers uit de mist over de heuvel en stapten langzaam in hun richting. Caitlin kon het niet geloven. Ze zette zich schrap voor de strijd
