dat ze op exact de juiste plaats was.
“Is Aiden hier?” vroeg Caitlin aan Taylor.
“Dat hebben we ons reeds een tijdje afgevraagd,” antwoordde Tyler. “Ik heb hem in weken niet gezien. Soms verdwijnt hij voor een tijdje. Je weet hoe hij is.”
Caitlin wist he, inderdaad. Ze dacht terug aan alle tijden, alle momenten die ze met hem had gedeeld. Ze moest absoluut met hem praten om meer te weten te komen waarom ze in deze plaats en tijd waren geland en om uit te vinden of Sam en Polly in orde waren en bovenal of haar vader hier ook was. Ze had zoveel brandende vragen die ze wou stellen. Zoals, wat was er in Londen gebeurd voor ze allemaal werden teruggestuurd? Was Kyle erin geslaagd om te overleven?
Terwijl ze dichter bij het kasteel kwamen, keek Caitlin naar omhoog en bewonderde de architectuur. Het kasteel rees gespreid over verschillende niveaus twintig meter hoog in een rechthoekige vorm met verschillende vierkante torens en kantelen. Het stond onvervaard en fier op de top van een klif, uitkijkend in de open hemel over een uitgestrekt meer en anders dan andere kastelen was het helder en luchtig met tientallen ramen. De weg er naartoe was indrukwekkend met een wijde geplaveide weg die naar een ingangspoort met een indrukkende boog leidde. Dit was duidelijk geen plaats die gemakkelijk toegankelijk was en wanneer Caitlin opkeek, bemerkte zeop alle torens menselijke wachters, die hen bekeken als haviken.
Toen ze dichter bij de ingang kwamen, hoorden ze plots trompettengeschal, gevolgd door het geroffel van paardenhoeven.
Caitlin keek om. Afstekend tegen de horizon kwamen tientallen geharnaste menselijke krijgers naar hen toe gegaloppeerd. Aan het hoofd reed een indrukwekkende man, gekleed in bontvellen, met een lange oranje baard, geflankeerd door twee dienaars en hij had de uitstraling van een koning. Hij had zachte gelaatstrekken en leek het soort man dat gemakkelijk glimlachte. Hij had een grote entourage van krijgers en Caitlin zou verkrampt zijn, was het niet dat Taylor en Tyler zo ontspannen waren. Ze waren duidelijk vrienden.
Toen de soldaten stopten en zich verspreidden, verstijfde Caitlin, geschokt.
Daar in het midden van de groep bevonden zich twee mensen die ze boven al liefhad. Ze kon het niet geloven. Ze knipperde verschillende keren met de ogen. Ze waren het echt.
Voor haar stonden Sam en Polly naar haar te grijnzen.
*
Caitlin en Sam stapten allebei naar voren en vielen elkaar in de armen voor de verzamelde krijgers. Caitlin was zo opgelucht om haar broer te omhelzen en hem te zien en te voelen dat hij leefde en dat hij echt daar was. Ze leunde daarna naar Polly en pakte haar ook vast, terwijl Caleb ook naar voren kwam om Sam en Polly te omhelzen.
“Polly!” schreeuwde Scarlet terwijl ze naar hen toerende met Ruth blaffend aan haar zijde. Polly knielde neer en knuffelde haar en nam haar in haar armen.
“Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien!” zei Scarlet.
Polly straalde. “Je raakt me niet zo makkelijk kwijt!”
Ruth blafte en Polly knielde om haar te knuffelen terwijl Sam hetzelfde deed met Scarlet.
Caitlin koesterde zich in de warme gloed van het weerzien met haar familie en geliefden. Ze dacht terug aan Londen, aan iedereen die ziek en stervende was en aan de tijd wanneer ze zich nooit nog kon voorstellen dat dit nog mogelijk zou zijn. Ze voelde zich zo dankbaar omdat alles hersteld leek en ze verwonderde zich er over hoeveel levens ze al had geleid. Het maakte haar zo dankbaar voor haar onsterfelijkheid. Ze kon zich niet inbeelden wat ze zou doen met slechts één leven.
“Wat gebeurde er met jullie?” vroeg Caitlin aan Sam. “De laatste keer dat ik je zag, beloofde je mij dat je Caleb en Scarlet niet zou verlaten. En toen ik terugkwam, was je verdwenen.”
Caitlin was nog steeds boos om hun verraad.
Sam en Polly sloegen hun ogen neer in schaamte.
“Het spijt me zo,” zei Sam. “Het was mijn fout. Polly was ontvoerd en ik ging weg om haar te redden.”
“Nee, het was mijn fout,” zei Polly. “Sergei beweerde dat er een remedie was en dat ik met hem mee moest gaan om ze te halen. Ik was zo stom dat ik hem geloofde. Ik dacht dat ik hen zou redden, maar ik brak mijn belofte aan jou. Wil je mij het ooit vergeven?”
“En mij?” vroeg Sam.
Caitlin keek naar hun gezichten en zag dat ze volstrekt oprecht waren. Een deel van haar was nog steeds boos dat ze hun belofte hadden gebroken en op die manier Scarlet en Caleb hadden blootgesteld aan gevaar. Maar een ander deel dat groter werd, vertelde haar om hen volledig te vergeven en het te laten varen.
Ze nam diep adem en concentreerde zich op het laatste. Ze ademde uit en knikte.
“Ja, ik vergeef jullie allebei,” zei ze.
Ze glimlachten allebei terug.
“Jij mag hen dan wel vergeven,” zei Koning McCleod plotseling terwijl hij afsteeg en naar hen toekwam “Maar ik vergeef hen niet om mijn mannen zo in verlegenheid te brengen,” zei hij met een hartelijke lach. “Vooral Polly niet. Jullie brachten mijn beste krijgers in verlegenheid. We hebben duidelijk heel wat van jullie te leren, zoals we ook van de anderen hebben geleerd. Vampiers tegen mensen. Nooit fair,” zei hij hoofdschuddend met nog een hartelijke lach.
McCloud stapte naar voren en kwam dichter bij Caitlin en Caleb. Caitlin mocht hem onmiddellijk. Hij glimlachte gemakkelijk en had een diepe geruststellende lach en leek iedereen rond hem op zijn gemak te stellen.
“Welkom op ons eiland,” zei hij en nam Caitlin's hand om die met een buiging te kussen. Hij reikte Caleb de hand en schudde die hartelijk met zijn beide handen. “Het Isle of Skye. Er is geen plaats zoals deze op de ganse aarde. Een tijdloze thuis voor de grootste krijgers. Dit kasteel is reeds sinds honderden jaren in mijn familie. Jullie blijven bij ons. Aiden zal net als mijn mannen opgetogen zijn. Ik heet jullie officieel welkom!” schreeuwde hij en al zijn mannen juichten.
Caitlin voelde zich overweldigd door zijn gastvrijheid. Ze wist nauwelijks wat ze moest antwoorden.
“Het is ons een waar genoegen,” zei ze.
“En we danken u voor uw grootmoedigheid,” zei Caleb.
“Ben jij een koning?” vroeg Scarlet naar voren stappend. “Is er hier een echte prinses?”
De koning keek naar beneden en barste uit in een bulderende lach, nog luider en dieper dan voorheen. “Wel, ik ben een koning. Ja, inderdaad, maar ik ben bang dat er hier geen prinses is. Alleen wij mannen. Maar misschien zal jij dit rechtzetten, schoonheid!” zei hij lachend. Hij nam twee stappen voorwaarts en pakte Scarlet op. “En wat mag je naam dan zijn?”
Scarlet bloosde, plots verlegen.
“Scarlet,” zei ze, met neergeslagen ogen. “En dat is Ruth,” zei ze naar haar wijzend.
Ruth blafte alsof ze antwoordde en McCleod zette Scarlet lachend neer en aaide Ruth's vacht.
“Ik ben zeker dat jullie allemaal zijn uitgehongerd,” zei hij. “Naar het kasteel!” schreeuwde hij. “Tijd om te vieren!”
Al zijn mannen gingen schreeuwend in de richting van de ingang van het kasteel, terwijl de wachtposten in het gelid sprongen
Sam
